SKRIFLESING: 1 Kor 15: 35 – 58
Daar word vertel van ’n vrou uit die lae stand van die samelewing wat getrou het met ’n man uit ’n hoë stand in die samelewing. Haar skoonfamilie het haar nie erken nie en haar nog steeds as ’n slaaf behandel. Toe kom die dag dat sy geboorte gee aan haar seun. Skielik het haar skoonfamilie haar anders behandel. Sy is nou met respek hanteer, want haar seun sou die familienaam voortsit. Sy het nou gewaardeerd voel. Maar toe gebeur ’n tragiese ding, haar seun sterf. Eerstens sit sy met die geweldige seer van haar seun wat dood is, maar ook gaan haar skoonfamilie haar weer verwerp. Sy het deur die strate geloop met die liggaampie van haar seun en vir almal gevra om asseblief haar seun wakker te maak. Sy kom eindelik by ’n priester uit en hy sê toe vir haar om oral in die dorp navraag te doen en ’n huis te vind waarin nog niemand gesterf het nie. Dan moet sy by die huis waar niemand gesterf het nie, ’n paar mostertsaadjies vra. Sy het die hele dorp deurgegaan en by geen huis gekom waar daar nog nie iemand gesterf het nie. Na ’n tyd het daar vir haar lig opgegaan. Sy was nie die enigste met die hartseer en pyn van die dood nie. Elke huis het al sy beurt gehad met die hartseer van die dood. Skielik was haar pyn gedeelde pyn. Gedeelde pyn is verligte pyn.
Daarom het die Here die kerk geskep. Daarom bely ons in die Credo van die kerk: “Ek glo in die gemeenskap van gelowiges.” Die kerk is die plek waar ons leed met mekaar deel, maar ook die blydskap met mekaar deel. In hierdie gemeenskap waar ons alles met mekaar deel, vind ons troos in die Here en ook by mekaar.
Die kerk as gemeenskap van gelowiges is die kaggel waar ons hitte, samesyn, kuier en koinonia met mekaar kan deel. Voor die kaggel is die lekkerste plek in die huis. Daar word die mooiste herinneringe gebou. So vind ons ook met die dood, dat die gemeenskap van gelowiges ons kaggel is. Dat die dood ligter gemaak word met die besef dat ander gelowiges saam met my voel en my las help dra. Die gemeenskap van gelowiges gee ’n warm kaggelhitte af, wat die koudheid van die dood verdryf. Dan word die dood nie meer so koud nie.
Gedeelde smart is verligte smart.
Gedeelde blydskap is feestelike blydskap.
Die dood is nie net smart nie. Dit is blydskap ook. Die oue het verby gegaan. Die aardse sorge is verby. Die dood is ’n geneesmiddel. Die dood maak heel dit wat op die aarde stukkend is. Die dood is soet.
In 1 Kor 15: 54 – 55 staan daar: “En wanneer hierdie verganklike met onverganklikheid en hierdie sterflike met onsterflikheid beklee word, sal die woord wat geskryf staan, vervul word: ‘Die dood is verslind in oorwinning. Dood, waar is jou oorwinning? Dood, waar is jou angel?’ ”
Die dood is soos ’n by sonder ’n angel. Dit kan nie meer seermaak en die ewige dood veroorsaak nie. Die dood het met ander woorde nie meer “’n byt” nie.
Die dood verander ons verganklike liggame in geestelike liggame wat nie uit vlees en bloed bestaan nie. Daarom kan ons ewig lewe. Daar staan in 1 Kor 15: 44 – “Wat gesaai word, is ’n natuurlike menslike liggaam; wat opgewek word,is ’n geestelike liggaam. As daar ’n natuurlike menslike liggaam is, is daar ook ’n geestelike liggaam.”
Met ander woorde, ons hoef nie te wonder oor die nuwe geestelike liggaam nie. Dit sal in verheerlikte vorm wees, sonder pyn, seer, siekte, dood en lyding.
Dietrich Bonhoeffer, die groot Duitse Christenmartelaar, wat weens sy verset teen die Nazi’s gevange geneem is, is daarna ’n paar dae voor die einde van die Tweede Wêreldoorlog tereggestel. Terwyl hy weggeneem is om in ’n konsentrasiekamp tereggestel te word, het hy hierdie woorde gesê: “Dit is die einde. Vir my, die begin van die lewe.”
John Rogers, die Protestantse martelaar, is in 1555 vir sy geloof verbrand op die brandstapel. Die destydse Franse ambassadeur het hom op pad na sy teregstelling waargeneem. Hy het huis toe geskryf en gesê Rogers lyk “soos ’n man op pad na sy troue.”
Soos ons die dood nader, weet ons dat dit nie die einde is nie. Dit is eintlik ’n reis deur die dood na die ewige lewe saam met God. Daar is hoop. Daar is betekenis. Daar is blydskap. Hierdie lewe is nie net ’n kort reis van niks na niks nie.
Op ’n grafsteen staan daar gewoonlik ’n geboortedatum aangedui met ’n * (sterretjie) en die sterfdatum word aangedui met ’n ┼ (kruis.) Dit klink en lyk neerslagtig. Eintlik moet ons die ┼ (die kruis) as die begin van die ewige lewe beskou. Die gelowige se lewe het ’n begin, maar nie ’n einde nie. Die dood is slegs die deur om deur te stap na die ewige lewe. Die dood is slegs ’n komma. Dit is nie ’n punt nie. Nog beter gestel, daar moet op jou grafsteen staan * vir geboorte en ∞ vir die begin van die ewige lewe. Die simbool ∞ beteken ewigheid.
Marius Zietsman se grafskrif behoort eerder so te lyk:
Daarom het Jesus se ┼ die ∞ gebring. Daarom kan ons selfs blydskap ten spyte van sterwe beleef. Die dood open die deur na die ewige lewe.
Martin Luther het by die sterfbed van sy dertienjarige dogtertjie Magdalene gebid: “Here, ek het haar baie lief. Maar as dit U wil is dat U haar wil neem, wil ek my troos in die wete dat sy by U is.”
By haar begrafnis sê hy nie veel nie, net ’n enkele kort en kragtige belydenis: “Daar is ’n opstanding van die dode.”
Johan Cilliers skryf tereg: “Ons sal sterwe, Ons sal lewe.” AMEN
(Ds. Paul Odendaal is die leraar van die NG Kerk Adelaide.)
BRONNELYS:
Vaughan Roberts. Good News When You’re Confronted by Death
Cillers, Johan, 2022. Ons sal sterwe. Ons sal lewe. Wellington: Barnabas Uitgewers.
Bible Society of South Africa; Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition) (p. 3849). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.
NG Kerk Adelaide 