GOD BESKIK, MAAR DIE MENS MOET WIK.

‘n Waterkrisis stuur op Suid – Afrika af.

Op 21 April 2018 is dit dag Zero vir die Kaap wanneer daar nie meer water gaan wees in die krane van die Kaap nie. Die Nelson Mandela Metropool se damvlakke staan op ‘n skrale 26 %. Ook Manguang in die Vrystaat staar ‘n waterkrisis in die gesig. Politieke partye gee mekaar oor en weer die skuld vir die huidige krisis. Dit kan katastrofiese impak hê op Suid Afrika.

Daar is ‘n paar feite wat ons moet onthou. Suid Afrika staan bekend as ‘n waterskaars land. Dit het ek al van my skooldae af geleer. Die aardverwarming het ook ‘n groot rol, wat veroorsaak dat Suid – Afrika se weerpatrone beslis gaan verander. Ons kan meer droogtes verwag oor groot dele van ons land, aldus die geleerdes. Aardverwarming het die mens oor homself gebring, omdat ons die natuur se bronne uitput en te veel koolsuurgas in die atmosfeer vrystel. Daarby moet ons onthou dat die bevolking van Suid – Afrika sodanig gestyg het, dat die aanvraag vir water baie hoër is as 20 jaar gelede. Meer mense moet met dieselfde hoeveelheid water uitkom. Mense stroom ook in hulle duisende na die Kaap vir werksgeleenthede en beter infra struktuur. Natuurlik is ons ook nou in ‘n natuurlike afwaartse droogte spiraal, wat eers gebreek sal moet word. Maar selfs al reën dit binnekort, is die Kaap se waterkrisis nie opgelos nie. Daar is te veel mense vir ‘n beperkte hoeveelheid water.

Maar wat sê die Bybel hieroor. Hoe moet ons dit hanteer? Ek lees in Rut 1-4 ook van ‘n hongersnood, wat waarskynlik droogte as oorsaak gehad het. Die verhaal van Rut wil ek toepas op Suid Afrika se water – krisis.

Die spreekwoord lui: “Die mens wik, maar God beskik.” Wik beteken planne maak. Beskik beteken dat God besluit hoe dinge gaan gebeur. Die spreekwoord sê dat ons maar kan planne maak soos ons wil, maar God neem die finale besluite. Vanoggend wil ons hierdie woorde omdraai, deur te sê: “ God beskik, maar die mens moet wik.” God beskik vir ons geleenthede, maar ons moet planne maak om daardie geleenthede te benut.

Dit is in kort ook die verhaal van Naomi in die boek Rut. Die boek Rut is meer die verhaal van Naomi as die verhaal van Rut. Die storie gaan nie soseer oor hoe Rut ‘n man gekry het nie, maar oor hoe Naomi op haar oudag versorg is; hoe God beskik het, maar Naomi gewik het.

Naomi se verhaal is ‘n verhaal van swaarkry en lyding. Sy het ‘n sukkel bestaan gevoer. Daarom verklaar sy: “Moet my asseblief nie meer Naomi noem nie, maar Mara, want die Almagtige het die lewe vir my bitter gemaak ….. Die Here het dan teen my gedraai, die Almagtige het ‘n ramp oor my gebring.” Die woorde klink sommer baie bekend. Dikwels voel ons ook dat die lewe bitter geword het, so asof God teen my gedraai het. Somtyds lyk die toekoms in die “nuwe Suid-Afrika” vir ons baie donker en uitsigloos. Teleurstellings is dikwels deel van ons lewe. Die lewe het vir ons sonder hoop geword.

So het Naomi ook gevoel. Sy is getroud met ‘n sieklike man, Elimelek. Haar twee seuntjies Maglon en Kiljon is ewe sieklik. Maglon was nie baie sterk nie, soos sy naam aandui. Kiljon se naam beteken “maer/ uitgeteer.” Naomi moes dus al vroeg in haar lewe leer om met siekte saam te leef. Toe kom die depressiejare en hul boer uit op hulle stukkie grond daar buite Betlehem. Daar in Betlehem wat beteken “huis van brood”, het hulle broodsgebrek begin lei. Hulle vlug toe suidwaarts tot in die land van Moab. Daar tussen die Moabiete het hulle toe gaan woon. Die Israeliete het neergesien op die Moabiete omdat die Moabiete ontstaan het uit die bloedskande wat Lot met sy eie dogter gehad het. Daar tussen die uitgeworpenes moes hulle gaan bly.

Toe sterf Elimelek en Naomi word ‘n enkelouer met twee seuntjies agtergelaat. Met groot moeite maak sy hulle groot. Uiteindelik het Maglon en Kiljon met Orpa en Rut, twee Moabitiese meisies getrou. Nog voordat hul kinders kon hê, sterf Maglon en Kiljon. Naomi hoor toe dat dit beter gaan in Juda en besluit om terug te trek na Betlehem. Orpa het teruggedraai, maar Rut het saamgegaan.

Toe Naomi en Rut daar in Betlehem opdaag, was hulle lewens by ‘n doodloopstraat. Die lewe was uitsigloos. Hulle kom in Betlehem aan, sonder ‘n sent. Naomi en Rut het waarskynlik gevoel dat hulle het gekom aan die einde van alle hoop. Naomi het verskillende opsies gehad. Sy kon soos verskeie boemelaars op parkbankies, haarself oorgee aan drank. Of sy kon haar skoondogter uitstuur om ‘n prostituut te word. Naomi sou wel op een of ander manier van die wêreld kon afklim.

In Naomi se doodloopstraat, beskik God vir haar ‘n uitweg. Hierdie uitweg se naam was Boas. God het dit beskik dat Rut juis are opgetel het op Boas se land. Boas was ‘n vermoënde familielid aan Naomi se oorlede man se kant. In die Israelietiese familiereg was dit gebruiklik dat die naaste familielid die verantwoordelikheid het om as losser op te tree vir die betrokke weduwee. Die losser met die weduwee trou sodat sy finansieël versorg sou wees en daar ook ‘n nageslag verseker kon word vir die oorledene.

Boas was die tweede naaste bloedverwant. Hul naaste bloedverwant sou nie sommer met Rut trou nie, want as daar kinders gebore sou word uit die huwelik, sou dit sy eie seuns se erfdeel in die gedrag bring. Boas was egter ongetroud en in sy middeljare en hy het finansieël vooruit geboer. Boas was dus hul enigste hoop.

Die probleem egter was dat hoewel Boas dood goed was, hy ook goed dood was. Daarom het hy nooit tot trou gekom nie. Hy het doodeenvoudig net nie belang gestel om te trou nie.

Hy het haar raakgesien daar op sy lande waar sy are opgetel het. Hoewel sy mooi en jonk is het hy haar as ‘n “dogter” raakgesien. In ‘n latere gesprek prys hy haar as “my dogter ……. wat agter geen man, arm of ryk aanloop nie.” Miskien het hy tog iets vir haar gevoel, want hy gee sy snyers opdrag om ekstra are op die land agter te laat. Hy verbied ook sy werkers om haar nie seksueel te teister nie, daarom sê hy vir sy werkers om “haar nie lastig te val nie.” Hy reël ook vir haar kos daar op die lande.

Dit is duidelik dat Boas iets meer vir Rut gevoel het as respek en vriendskap. Tog neem hy geen verdere inisiatief nie. Hy was dood goed, maar ook goed dood. So gaan die oesseisoen verby en Boas neem geen inisiatief nie. Hy was werklik dood goed, maar ook goed dood.

Die ervare Naomi besef Boas het ‘n bietjie aanmoediging nodig. Sy weet God het vir Boas as losser beskik volgens die Israelietiese familiereg, maar nou moet sy wik en iets doen om Boas en Rut bymekaar uit te bring. Sy weet God het beskik, maar nou moet sy wik.

Daarom gee sy vir Rut die volgende opdrag. Rut moet ‘n lekker bad neem, haarself mooi maak, grimeer, parfuum aansit en haar mooiste klere aantrek. Dan moet sy gaan wegkruip by die dorsvloer, want Boas sou die aand daar gaan slaap het, om sy oes op te pas. Sy moes wag totdat Boas klaar geëet het en klaar gedrink het. Die wyn sou sy weerstand verder verlaag. Dan moes sy by Boas se voete gaan lê en wanneer hy in die nag van haar bewus word, moet sy hom konfronteer met haar reg dat hy vir haar as losser moet optree. As’t ware moes sy vir hom die ja-woord vra. In Hebreeus beteken dit om by ‘n man se voete te lê, dat die vrou “verleidend uitlokkend” by die man lê. Hierdie handeling, maak nie van Rut ‘n goedkoop meisie, wat net agter Boas se geld is nie. Nee, sy eis net haar reg uit volgens Israelitiese familiereg.

Boas word wakker van die sagtheid langs hom, hy ruik die parfuum en in die donker vra hy vir haar wie sy is. Sy vra toe sommer dadelik ook die ja-woord: “Ek is Rut, ek is van u afhanklik, en u is my losser, neem my nou onder u beskerming.”

Die sagtheid van Rut, haar parfuum, sy respek vir haar, haar brose afhanklikheid, die wyn, sy gewete alles word skielik net te veel vir Boas. Dan tree Boas soos ‘n ware heer op. Hy beloewe om met haar te trou en vir haar as losser op te tree. Hy beveel ook sommer vir Rut om by hom te lê tot die volgende oggend.

Die volgende oggend is Boas ‘n nuwe mens. Hy wat eers goed dood was, wik nou vir die vale want hy is smoorverlief. Daar is egter een probleem. Die naaste familielid het die eerste reg om as losser op te tree. Hy is egter die tweede naaste familielid. Daarom konfronteer Boas die man met ‘n tweeledige vraag: “Is jy bereid om Elimelek se stukkie grond by Naomi te koop?” Die man antwoord dadelik “ja”, want hy sien rand en sent. Met die tweede vraag stel Boas vir die familielid ‘n strikvraag: “Is jy bereid om ook met Rut te trou, sodat die grond in die familie kan bly.” Dit sou beteken as Rut kinders kry die grond terug na haar kinders gaan. Daarvoor sien die man nie kans nie. Wat sou dit vir hom beteken om die grond te koop en later weer daarvan afstand te doen. Sy antwoord is ‘n duidelike “nee”.

Nou is die knoop vir die huwelik deurgehaak.Boas trou met Rut. Nou is Naomi ook op haar oudag versorg en beklee sy haar regmatiese status in die gemeenskap. Uit die huwelik is gebore Obed, die oupa van Dawid. Obed kom dus ook voor in die geslagsregister van Jesus Christus.

Die bitter storie van Naomi het verander in ‘n sprokie. Haar bitterheid het in vreugde verander. Dit het gebeur omdat Naomi die geleenthede wat God vir haar gegee het, raakgesien het. Sy het geweet God beskik, maar sy moet wik. God het Boas en die Israelietiese familiereg beskik in haar guns, maar sy moes wik met die kanse wat God vir haar gee.

Daar is vandag so baie mense wat geleenthede by hulle laat verby gaan. Hulle sal liewer op ‘n hopie gaan sit en hulle lot bekla. Ons leef in ‘n veranderde samelewing met nuwe eise en nuwe bedreiginge. Maar sien u ook die geleenthede raak wat God beskik, gebruik u, u geleenthede tot u beswil.

God maak nie van ons robotte nie. Nee, God het ons as mense geskape wat elke dag moet wik en weeg en beplan. As dinge verkeerd loop in my lewe moet ek God nie blameer nie. Ek moet myself eerder die vraag afvra: Het ek die geleenthede wat God vir my beskik het, reg gebruik? Geliefdes, word positief, sien soos Naomi die geleenthede raak wat God vir u en my beskik.

In die huidige waterkrisis, moet ons ook nie vir God blameer nie. Ons is ‘n waterskaars land, ons het aardverwarming veroorsaak en ons is te veel mense vir ‘n beperkte hoeveelheid water. Dan moet ons verwag dat dit die ritme van die natuur is, dat daar dikwels ook droogtes kan kom. Natuurlik het God ook ‘n plan met droogtes, om ons meer afhanklik van Hom te maak.

Ons moet nie net bid, dat die Here sal beskik nie, Die Here wil ook hê ons moet wik. Ons lewe in ‘n tyd van planne maak. In die huidige waternood in Suid – Afrika sal ons ook moet leer dat God wel vir ons sal beskik, maar dat ons sal moet wik met water.

Ek hoor onlangs van ‘n boer wat sy boorde, in plaas van vloed – besproeiing met druppel – besproeiing natlei. Hy spaar twee derdes water met die verandering in sy watervoorsiening. By die nedersetting op pad tussen Adelaide en Fort Beaufort het die staat vir elke huis van ‘n groen wateropgaartenk voorsien, om aan hulle water behoeftes te voldoen. Ons moet waterwys word. Ons sal moet damme boue, tenks oprig en water hergebruik. Dan word bedoel nie net die staat en munisipale owerhede nie, maar ook elke man en vrou in die straat. Ons sal moet leer om onafhanklik van munisipale water klaar te kom. In die antieke wêreld het hulle in die woestyne tentdoeke gespan wat in ‘n spiraal water afgelei na ‘n watertenk. Selfs net die nag se dou was genoeg gewees vir die volgende dag se watergebruik.

Daarom is die uitdaging vir Suid – Afrika se inwoners om net soos wat Naomi gewik het, om vir haar en Rut ‘n toekoms te verseker, ook te wik met nuwe planne om in hierdie waterskaars land te kan oorleef met min water. Ons moet wik, God sal beskik. Wik en weeg en beplan en bou u toekoms. Voorwaar God beskik, ons moet wik. Ons moet wik en weeg met die geleenthede wat God elke dag vir ons gee. AMEN

[Die hooftrekke en oorspronklike naratiewe dialoog en metafore het ek jare gelede raakgelees en daarvan opsommings gemaak. Dit is grootliks gebruik. Die oorspronklike skrywer het ek vergeet. Ek het egter die preek toegepas in die huidige watersituasie in ons land.]

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

BARMHARTIGHEID IS DIE HART VAN GOD.

Die beste nuus wat ‘n mens ooit oor God kan hoor, is dat God nie ‘n masjien of ‘n beginsel is nie, maar ‘n Persoon. Iemand met ‘n hart – ‘n hart wat kan voel, wat omgee, wat liefhet en wat kan vergewe.

Maar wat sou u dink is die beste nuus wat God ooit oor ‘n mens sou kon hoor? Dit naamlik dat die mens ‘n hart vir Sy medemens gekry het, ‘n hart wat soos God s’n regtig kan omgee en voel en liefhê. Ons is tog immers gemaak na die beeld van God.

Maar wat is barmhartigheid presies? Dit kan in drie woorde saamgevat word, naamlik: mildheid, ontferming en vergewing.

Barmhartigheid begin by mildheid. Dit beteken dat ons oop en ruimhartig is teenoor ander. Dat ons sal onthou, dat ek nie die enigste mens op die aarde is nie. Daar is ook ander mense vir wie ek moet ruimte maak. Barmhartigheid beteken ook ontferming, met ander woorde dat ek bereid sal wees om betrokke te raak as God my nodig het. Dit is om te buig na my medemens en in die nood van die wêreld te help. Barmhartigheid beteken ook vergewing. Hier gaan dit oor die vraag, wat my te doen staan as my naaste lelik, sleg, vyandig en onaangenaam is? As iemand in nood ‘n slagoffer van omstandighede was, dan is dit in ‘n sekere sin nie moeilik om so iemand te help nie. Maar as mense teenoor my lelik was, dan droog barmhartigheid en vergewing gou op. God is egter anders. Vir Hom is vergewing nog altyd deel van barmhartigheid.

Die vyfde saligspreking herinner ons daaraan dat dit in die Evangelie gaan oor mense. Jesus Christus het Sy lewe gegee omdat Hy vir die wêreld omgee. Hy verwag van Sy volgelinge dat hulle ook bereid sal wees om dit te doen. Ons kan so dikwels in ons godsdiens vasval in reëls en “moets en moenies”. Martin Luther het in sy beroemde geskrif oor die vryheid van die Christenmens dit so raak en helder gestel, dat ‘n gelowige is vry van reëls en wette, maar nooit vry van die naaste. (Die Christendom is anders as die meeste ander godsdienste, in die sin dat dit hier nie gaan om reëls nie, maar om mense.)

Maar oor watter mense gaan dit? Wie is my naaste? Mat 25: 31 – 46 gee vir ons ‘n beskrywing van ons naaste in die nood. Dit gaan iemand wees wat honger is, wat siek is, wat sonder klere is of iemand in die gevangenis. Hulle is as’t ware “Christus” wat self aan ons deur kom klop.

Jou “naaste” beteken nie slegs jou familie en vriende nie. Dit beteken die persoon wat op ‘n spesifieke oomblik en plek in jou teenwoordigheid is. Daarom is jou “naaste”, telkens op ‘n spesifieke dag, ‘n ander mens of mense. Jou naaste verander gedurig. Jou naaste is diegene wat in jou direkte teenwoordigheid kom.

Jou naaste is ook jou vyande. Lees ‘n bietjie wat sê Jesus in Mat 5: 43 en verder in verband met ons hantering van ons vyande. Om barmhartigheid teenoor jou vyande te betoon, is seker die heel moeilikste wat die Here van ‘n mens kan vra.

Iemand het eenkeer gesê: “As jy in God glo en jou vriende liefhet, dan is jy ‘n godsdienstige mens, as jy in God glo en ook jou vyande liefhet, dan eers is jy ‘n Christen!”

Toe die Here aan ons barmhartigheid bewys het, het Hy nie “vriende” gehelp nie. Paulus sê dat Christus sy lewe vir ons gegee het, terwyl ons nog vyande van God was (Rom 5: 6 – 10). God moes ons ook eers vergewe voordat Hy van nuuts af, met ons kon saamleef.

Barmhartigheid is nie ‘n luukse of ekstra wat die geloof betref nie. Wie nie barmhartigheid wil wees nie, verstaan nie die hart van God nie. Dit is wat die Here Jesus Christus teen die Farisieërs gehad het. Terwyl hulle stip en noukeurig op die minder belangrike sake gelet het, het hulle dit wat volgens God die swaarste weeg, naamlik die geregtigheid, die barmhartigheid en die trou agterweë gelaat. Om barmhartigheid na te laat, is om die hart van die Christendom uit te skeur. Wat dan oorbly is nuttelose religie.

Ek sluit met die ware verhaal uit die kinderdae van Ds. Walther Lüthi wat appels wou afpluk, maar toe is sy arms te kort. Die appelboom was egter op die buurman se erf. Die buurman het hom gesien, maar was nie kwaad vir hom nie. Hy het vir Walther afgepluk tot hy later te veel gehad het. Toe hy wou begin keer sê die buurman: “Kom, ek gee vir jou regtig genoeg, sodat jy jou trommeldik kan eet en daar nog oorbly vir jou broers en susters ook …”

So werk barmhartigheid ook. God gee vir ons in oormaat genade sodat ons ook vir ons broers en susters kan gee.                                             AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)  

GOD SORG VIR DIE SAGMOEDIGES

Sagmoedigheid is nie juis ‘n eienskap waaroor die mense in die algemeen oor opgewonde is nie. Daar word dikwels neerhalig van so ‘n persoon as ‘n “sagmoedige Neelsie” gepraat.

Sagmoedigheid as deug is nie so gewild nie, omdat dit verwar word met woorde soos lamlendigheid, pap en ruggraatloosheid. Sagmoedigheid werk nie, want “nice guys come second.” Ons sien dit in die politiek, in die ekonomie en op die sportveld. Daar is die uitdrukking in die politiek en ekonomie, wat as volg bekend is, naamlik: “hond eet hond.” Hierdie uitdrukking is baie waar. Inderdaad is dit waar dat “hond eet hond.”

Nietzsche is gegrief omdat die Evangelie ‘n mens nie sterk maak nie, maar eerder swak. Mussolini het gesê dat as hy kon kies hy eerder een dag ‘n leeu is, as ‘n 100 jaar ‘n lam. Ons glo eerder in begrippe soos manlikheid, selfgelding en selfhandhawing.

Daarom val die woorde van die Here Jesus Christus vreemd op die oor in Mat 5: 5, wat lees: “Geseënd is die sagmoediges, want hulle sal die nuwe aarde ontvang.”

Selfhandhawers hou nie van hierdie woorde nie. Selfhandhawers is mense wat voel dat hulle alleen is in hierdie lewe en daarom vir hulself moet sorg. Dit is vir selfhandhawers moeilik om sagmoedig te wees, want hulle dink klein oor God. Hulle het nog nie geleer om God in alles te vertrou nie. Daarom baklei hulle maar vir wat hulle wil hê.

Eers as ‘n mens geleer het om van die Here afhanklik te wees, kan ‘n mens die deug van sagmoedigheid bemeester. Wie van die Here afhanklik is, vir so iemand is dit maklik om sagmoedig te wees. Maar wat is sagmoedigheid presies? ‘n Ander woord kan miskien wees, sagtheid, saggeaardheid, beheerstheid, respek, nederigheid of ‘n diep egte onselfsugtigheid.

‘n Baie mooi voorbeeld van sagmoedigheid vind ons in Gen 13, waar Abraham by die verdeling van die land, sy selfsugtige nefie Lot eerste laat kies het. Lot het vir hom die beste gedeelte gekies, Maar Abraham was tevrede met sy gedeelte.

Hy het nie twis gesoek nie. Daarom is Abraham ‘n voorbeeld van diep en egte onselfsugtigheid. Hy het met vergenoegdheid geleef. Hy het min waarde aan wêreldse goed gehad. Abraham was van God afhanklik en hy het geweet die Here sal vir hom sorg.

Sagmoedige mense is mense wie se hart iets verstaan van die lyding van die wêreld en wat weet dat hulle, al gebeur wat ook al, niks wil doen om die lyding nog groter te maak nie. Ps 51: 19 getuig dat sagmoedigheid opkom uit ‘n gebroke en verslae hart.”

Waarvandaan kom die sagmoedigheid? ‘n Mens kan sag en vriendelik wees met ander, in onselfsugtigheid leef, gelate wees oor jou regte; net as jy weet dat jou lewe en jou lot in die sterk veilige Vaderhande van die Here is. Dit is eers wanneer ‘n mens dit doen, wanneer jy die totale lewe radikaal vanuit God en Sy sorg beleef, dat sagmoedigheid vanself inkom in jou lewe.

Ons wil so graag groter prestasies, groter suksesse, groter winste, meer “koninkrykies” vir onsself inpalm. Ons is baie keer soos Alexander die Grote wat net geleef het vir die volgende land wat hy kan verower.

Die Here beloof egter dat die een wat sagmoedig is oor sy regte, beloon sal word met die nuwe aarde wat vir ons wag. Dit kan nie verkry word deur daarvoor te baklei nie, maar daarop te wag.

Sagmoedigheid beteken dat jy ander se emosies soos ‘n veertjie sal lees en sensitief sal wees met elke mens op jou lewenspad. Dat jy so sensitief sal wees, dat jy bedagsaam en sag sal optree teenoor elkeen op jou lewenspad.

Christus Jesus is natuurlik die voorbeeld by uitstrek van sagmoedigheid. Hy het homself totaal en al verloën tot aan die kruis. Hy het nie op sy regte gestaan nie, maar die heil van die wêreld op Sy hart gedra.

Die Here sorg vir ons. Ons hoef nie te baklei vir iets nie. Wie van God afhanklik is, kan sagmoedig wees!

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.) 

OM WAARLIK TE TREUR MAAK JOU MENSLIK.

Lyding en pyn is sake waarvoor mense natuurlikerwys terugdeins. Ons is bang daarvoor. Ons wil dit nie hê nie. Die mens wil van lyding en pyn wegvlug of wil dit verdoof. In die proses word lyding en pyn nooit omgesit in iets positiefs nie.

Die gevaar is dat godsdiens vir sommige mense ook “a pie in the sky” kan word, soos Karl Marx godsdiens en lyding beskryf het. Dit kan ‘n manier word om te ontvlug uit die swaar van elke dag en kan godsdiens as’t ware ‘n stuk verdowing word.

Maar dan lees ons weereens die vreemde woorde van Jesus Christus in Mat 5: 4 wat so lees: “Geseënd is die wat treur, want hulle sal vertroos word.” In hierdie woorde bedoel die Here Jesus nie ons moet met lang gesigte rondloop nie, maar dat ons die pyn en lyding rondom ons moet raaksien, dit moet beleef en dit sinvol moet verwerk in iets positiefs in my lewe.

Ons moet kan treur oor hou stukkend die wêreld is. Daar is armoede, hongersnood, plakkerskampe, verwaarlooste kinders, mislukte huwelike, verwoeste tienerslewens, oorloë, waterskaarste, werkloosheid en so kan ons die lysie baie langer maak.

As ons die dinge raaksien, dan kyk ons anderpad, soek verskonings of beskuldig selfs die slagoffers daarvan. Om te treur, beteken om die nood van ander raak te sien en om myself daarin te probeer inleef, sodat ek saam met hulle kan voel. Dan kan ek eers werklik bid vir hulle en daaraan werk om die lyding in my onmiddelike omgewing minder te maak. Om te treur beteken om empatie, begrip, deernis en liefde vir ander te hê.

So dikwels gebeur dit, dat mense hulself verlekker in ander se swaarkry en teenspoed. Dit word ‘n soet, sappige skinderstorie, wat ek geniet om oor te vertel. Dan ontbreek dit my aan ware deernis en empatie. Die probleem is ons huil nie meer oor die stukkendheid in ander mense se lewens nie. Ons word apaties.

Maar ‘n mens moet ook kan treur hoe stukkend en leeg jou eie lewe is. Ons wil nie sleg oor ons eie lewe dink nie. Ons leef in die tyd van “positiewe denke”. Ek moet positief oor myself dink. Ek soek verskonings vir my sonde. Ek veralgemeen my sonde en verskoon myself.

Maar die Here Jesus leer ons, ons moet treur oor ons sondes. Ons moet hartseer daaroor wees. Ons sonde moet ons ongelukkig maak, sodat ons na die Here en na Sy verlossing sal vra. Vergelyk die voorbeeld van Koning Dawid in Ps 51, waar hy in ‘n sielswroeging is oor sy owerspel met Batseba en dat hy vir Uriah, die man van Batseba laat sterf het in die voorste linies van die oorlog. Dawid pleit dat God hom moet vergewe, selfs al kos dit sy koningskap. Sy sonde staan tussen hom en die Here en hy verlang weer na ‘n intieme verhouding met die Here. Dawid was so opreg in die treur oor sy sonde, dat God vir Dawid, ‘n man van God genoem het.

Dit help nie ek steek ‘n siekte weg of dink dit weg nie. Ek moet dit in die oopte bring. Dit konfronteer, na ‘n dokter gaan en eers dan kan ek gesond word. Bid daarom dat die Here oms oë sal oopmak om te sien, watter groot sondaars ons is, sodat treurigheid daaroor ons kan dryf na Jesus Christus.

Lyding en pyn moet ek altyd gebruik om dit in iets positiefs en opbouend te verwerk. Die Heidelbergse Kategismus, bely dat God alles, die goeie en die slegte gebruik tot ons beswil. Daarom moet ek in die terugslae in my lewe altyd die vraag vra, wat kan ek positief hieruit haal. Lyding kan my in ‘n dieper verhouding met die Here bring, maar dit kan ook my meer sensitief vir ander mense maak. Wanneer lyding van jou ‘n beter mens maak, dan dien my lyding tot ‘n hoër doel. Victor Frankl, ‘n psigiater wat in die Tweede Wêreldoorlog in die Nazi – konsentrasie kampe was, vertel dat mense verskillend op lyding reageer. Sommige reageer heeltemal negatief, hulle word soos varke. Ander weer reageer positief op lyding en dit bring die beste in hulle na vore. Hulle word as’t ware soos engele. Om waarlik te treur, maak jou menslik.

Die Here Jesus Christus praat egter van troos ook. Hy belowe dat in die toekoms, met die wederkoms sal alles nuut gemaak word. Ons moet bid dat die Here dit in die hede ook vir ons draaglik sal maak. Om te treur bring begrip en genesing.

Die Evangelie is nie ‘n verdowing vir mense nie. Dit is om die werklikheid te besef, daaroor te treur en dit na Jesus Christus te neem. AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

GELUK BEGIN BY AFHANKLIKHEID

Is u gelukkig? Ken u geluk? Waar sal u vir uself op ‘n skaal van 1 tot 10 plaas?

Almal soek geluk. Die meeste mense dink ‘n mens is gelukkig as jy selfstandig en onafhanklik is. Daarom begeer mense om op hul eie bene te staan, ‘n eie huis te besit, om ‘n eie motor te hê en om niemand in die oë te hoef kyk nie. Mense wil in beheer van hulle lewe wees en self kan beplan wat hulle van die lewe wil hê. Dan word God maar net ‘n noodvalskerm, wat jy gebruik as jy hom nodig het. God word ‘n spaarwiel, as iets verkeerd loop in jou lewe. Daarom is daar mos die spreuk: Nood leer bid.

Ons glo dus vas dat hoe beter ‘n mens in staat is om self die gang van jou lewe te beheer, hoe beter is jou kanse op geluk.

Dan lees ons hierdie vreemde woorde in Mat 5: 3, wat lees “Geseënd is die wat weet hoe afhanklik hulle van God is, want aan hulle behoort die Koninkryk van die hemel.” Vreemde woorde! Maar agter die woorde moet ons die Here Jesus Christus sien staan. ‘n Geseënde lewe begin die dag as ‘n mens besef dat jy God nodig het en nie sonder Hom kan leef nie. Hierdie behoefte of afhanklikheid is nie iets wat na ‘n tyd oorgaan nie, maar met die verloop van tyd eerder sterker word.

‘n Geseënde 2018 begin met ‘n diep afhanklikheid van die Here. ‘n Geseënde dag begin met ‘n diep afhanklikheid van die Here.

Geluk begin by ‘n heel spesifieke soort armoede. Die Ou Vertaling het gepraat van dié wat arm van gees is. Dit is mense wat desperaat, moedeloos, radeloos en nie meer in beheer van hulle lewe is nie.

Die slegte nuus is dus dat radeloosheid allesbehalwe lekker mag wees, maar die goeie nuus is dat dit jou ‘n kandidaat maak vir die vreemde geluk. Geloof is dus nie iets triomfantelik of bewonderingswaardig of rustig of vredevol nie. Dit is noodsaaklik! Dit gaan oor mense wat sukkel om reg te kom in die lewe.

Ons voel dikwels ons wil die Here onder meer positiewe omstandighede kies, sodat dit voorbeeldig en bewonderingswaardig mag wees. Maar die Here maak dit vir ons onmoontlik om te kies vir hom. Ons hopeloosheid en radeloosheid dring ons na Hom toe.

God werk met bedelaars ! God wek met nulpunt mense, wat op die einde van hulle krag gekom het.!

Die Here maak dit baie moeilik vir ons as Hy die saligheid by afhanklikheid laat begin, want dit druis in teen ons grein. Tieners droom van selfstandigheid. Jongmense soek selfstandigheid. Grootmense koop selfstandigheid. Ou mense is bevrees dat hulle hulle selfstandigheid kan verloor.

Daarom is die woorde van Jesus hard. Die ryk dwaas van Luk 12 wou ook selfstandig wees. Sy droom was op ‘n illusie gebou.

Afhanklikheid van God beteken, dat  ek afhanklik van God is dat my huwelik sal werk, dat my kinders die jaar sal deurkom, dat daar brood op my tafel sal wees, dat ek ‘n werksgeleentheid het, dat my gesondheid sal hou en dat ek God kan vertrou vir my saligheid.

Ons wil bogenoemde dinge so graag verdien, daarvoor werk, op ons eie voete staan. Kom ons vertrou eerder die Here met ons lewe. Kom ons lewe elke dag in totale afhanklikheid aan die Here.

Wanneer iemand wil verdrink, skop hy paniekerig rond, totdat sy eie moegheid hom laat verdrink. Maar as jy op jou rug lê en jou liggaam laat ontspan, dan dryf jy spontaan op die water, en kan die reddingswerkers jou maklik red en kan jy oorleef.

Ontspan, gee oor, en jy is veilig! Afhanklikheid van God werk amper net so. Net baie beter …… AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

ONS KAN ‘N LEWE VAN HOOP LEWE!

Johan Cilliers verwys na die Wêreld-Burger van 6 September 2000 waarin daar ‘n foto verskyn wat kon kwalifiseer as die foto van die jaar. Op die agtergrond van die foto is die somber getuienis van die skade wat die Russiese tenks in die Tjeteense dorpie Gorkovskoye aangerig het. Al wat oorgebly het van die dorpie is net ruïnes, platgeskiet in die bombardement tussen die Russiese tenks en die Tjeteense seperatiste. Die hartseer verhaal van wat mense aan mekaar doen.

Op die voorgrond sien ‘n mens egter ‘n sewejarige dogtertjie en seuntjie met hul skooltasse, baie opgewonde op pad na hulle eerste skooldag. Hulle gesigte straal, want dit is immers hul eerste skooldag. Wat nog meer aangrypend is, is die feit dat die dogtertjie ‘n bossie pienk blomme vashou in haar regterhand.

‘n Skrynende kontras kan ‘n mens jou beswaarlik voorstel. Op die agtergrond ‘n gebombardeerde buurt en op die voorgrond stap die tweetjies daar as ‘n simbool van hoop en ‘n nuwe begin.

Miskien is hierdie foto juis so inspirerend, omdat dit ons dringendste nood en behoefte van HOOP weerspieël. Ons lewe in ‘n wêreld van ruïnes. Ons leef in ‘n geruïneerde Suid – Afrikaanse samelewing.

Ons leef in ‘n land met die hoogste misdaad, meeste moord, meeste verkragtings, meeste padongelukke, van die hoogte Vigs – statistieke, meeste egskeidings en so gaan die lysie aan. Ons leef in ‘n geweldadige samelewing, in ‘n wêreld waar die woordjie moraliteit al uitgesterf het.

Plaasmoorde gebeur weekliks en die Afrikaansprekende deel van die bevolking ervaar hoe hulle taal en identiteit bedreig word. Die staatsdiens, weermag, polisie en munisipale dienslewering het grootliks gedisintegreer. Ons land is ekonomies afgegradeer na rommelstatus. Meer as die helfte van ons land leef onder die broodlyn en smag na werk en ‘n toekoms. Werkloses is so moed verlore dat hulle gryp na geweldadige partye soos die EFF en hulleself aan geweld en skandelike gedrag skuldig maak. Ons dorpe gaan agteruit, die rommel word meer en dienslewering bestaan amper nie meer.

Daarom is ons baie dae moedeloos en teneergedruk. Elke dag kyk ons vas teen hierdie ruïnes en alles lyk so hopeloos vir ons.

Baie van hierdie ruïnes het ons vir onsself geskep. Ja, ons is die slagoffers van ons eie sonde. Ons bly in die ruïnes wat ons vir onsself geskep het. In die boek Jeremia leef die volk Israel in die ruïnes van die Babiloniese ballingskap. Ruïnes wat hulle vir hulself geskep het. Hulle ongehoorsaamheid en ontrou het hulle in die kloue van Babilon laat beland. Hulle huise, hul tempel, ja alles is afgebrand deur die Babilonieërs.

Baie dikwels is ons ook egter slagoffers van kragte en magte buite ons, wat ons lewens en samelewing vernietig. In Engels is daar ‘n woord PEST wat hierdie kragte saamvat, naamlik “Politics, Economics, Society en Technology”. Ja, ander mense bepaal ons politieke toekoms, die politiek bepaal die sterkte van die SA Rand en die Arabiere bepaal die olieprys.

So leef ons op ruïnes, selfgemaakte ruïnes of ruïnes wat ander mense veroorsaak het.

Maar gelowiges hoef nie en mag nie tevrede wees met die ruïnes waarop ons elke dag leef nie. Die Christelike Evangelie is immers ‘n Evangelie van HOOP! Daarom het ons gelees van twee ankerpunte. ‘n vertrekpunt en ‘n eindpunt. Jer 33: 14 – 16 is die vertrekpunt en Luk 21: 25 – 28 is die eindpunt. Ons eerste skrifgedeelte handel oor die eerste koms van Christus, handel oor Kersfees en die tweede skrifgedeelte handel oor die tweede koms, die wederkoms.

Tussen die eerste en die tweede koms van Christus leef ons. Ons leef tussen die Bethlehem – ster en die Wederkoms-wolk. Tussen die ster en die wolk kan ons nie verdwaal nie. Die ster en die wolk is die twee sekerhede waaraan ons kan vashou. Dit is soos by die atletiekwedstryd van ‘n klein kindjie. Ma staan by die wegspringplek en pa staan by die wenpaal. Die kind weet waarvandaan hy kom en hy weet sy pa wag vir hom. Hy is seker.

Christus Jesus het vir ons ewige HOOP gebring. Eenmaal is ‘n Kind gebore. Eenmaal het Hy geblom, gebloei, verlep op die puinhoop wat hulle Golgota noem. Hy het geblom op die plek waar hulle die skuim, die sondaars, die goddeloses tereg gestel het. Op Golgota het Hy geblom en gebloei vir jou en my. Op die Golgota – ruïne het Hy geblom en gebloei, sodat ons HOOP mag hê. Die HOOP word verder bevestig in die feit dat Jesus ook die ruïnes van die dood oorwin het.

Prof Johan Cilliers, voorheen professor aan die kweekskool op Stellenbosch, vertel die verhaal van die Down-sindroom kind met die naam van Philip. Sy ouers het hom gereeld Sondagskool toe geneem.

Eers wou die kinders hom nie heeltemal aanvaar nie. Een Sondag, dit was Paas-Sondag het die Sondagskool juffrou plastiese paaseiers aan die kinders uitgedeel met die opdrag om op die kerk se erf iets te soek; wat simbool is van nuwe lewe en dit in die paaseier te sit. Die kinders het met groot opgewondenheid hul paaseiers gevul met simbole van nuwe lewe. Toe is die kinders weer binnetoe, en die juffrou het die een na die ander paaseier oopgemaak, met die gepaardgaande verwondering van die kinders. In elkeen was ‘n simbool van nuwe lewe. In die een ‘n nuwe blaar, in die ander ‘n blom, in die ander ‘n groen grasspriet, Toe kom hulle by die laaste paaseier. Die laaste eier was leeg, dolleeg. Die juffrou vra wie se eier is dit, hoekom is daar niks in geplaas nie? Toe sê Philip, die Down-sindroom kind, baie skaam: “Juffrou dit is myne.” Die kinders vra dadelik: “Maar Philip hoekom moet jy altyd anders as ons wees? Hoekom het jy niks in jou Paaseier gesit nie?” Op sy kenmerkende Down-sindroom – manier het hy gesê:”My paaseier is leeg, want die graf van die Here Jesus is leeg, heeltemal leeg,”

Daar was ‘n paar oomblikke van stilte. Almal het geweet Philip was reg. Toe het hulle begin om hom te aanvaar en met hom maats te maak. ‘n Paar maande later het Philip infeksie opgedoen en hy het onverwags gesterf. Al sy sondagskoolmaats was by die begrafnis. Op sy kis het sy maats een na die ander paaseiers gesit, leê, dolleë paaseiers.

Christus het Hoop gebring in die ruïnes en murasies van die begrafplaas. My graf is slegs ‘n leë dop! Ek is saam met Christus ‘n oorwinnar oor die dood. Of ek lewe en of ek sterwe, ek is getroos, want ek behoort aan Jesus Christus.

Ons leef tussen die sekerheid van Jes 33 en die sekerheid van Luk 21. Ons leef tussen die ster en die wolk. Op hierdie pad tussen die Bethlehem – ster en die wederkoms-wolk het God vir ons tekens gegee om ons te herinner aan die HOOP.

Hy het vir ons sy Woord gegee, as die boek van HOOP, wat oor verbondsgeslagte hoop gebring het vir God se kerk, maar ook vir die heidenvelde. Deur Sy doop word waterkruisies geverf op ons voorkoppe en op die voorkoppe van ons kinders. ‘n Teken en seël dat ons deel het aan hierdie ewige HOOP. Deur Sy nagmaal is die brood en wyn tekens van HOOP, tekens van versterking, tekens van die Here se nabyheid. Ook die kerklike tug beteken om bemoeienis te maak, ‘n nuwe HOOP te bring vir hulle wat onverskillig leef.

Ja die Here het aan ons Sy kerk gegee, sodat kerke oraloor, eilande van HOOP kan word. Dat gelowiges in die kerk, sin en betekenis aan mense se lewens kan bring.

In plakkerskampe sien ek mense blomme en groente plant. Op New York se ashope bou die Negers vir hulle woonbuurtes. Ja, soos die volk Israel die nuwe Jerusalem op die ruïnes van die ou Jerusalem gebou het.

Ons leef in die HOOP, want Christus het aan ons die ewige HOOP gebring. Daarom moet ons dwarsdeur die kerklike jaar, elke dag tekens van hoop bring in die lewens van mense.

Ons moet begin bou en herbou aan ons huwelike, gesinne, gemeenskap, dorp en land. Ons moet adventskerse aansteek in die Advent, kruise oprig in Lydenstyd, leë paaseiers uitdeel in die Pase, wit duiwe loslaat in Pinkstertyd en krone maak vir die Koninkrykstyd.

Ons lewe in HOOP, want Christus het lewe en HOOP gebring. Gaan deel die HOOP uit, met almal op jou lewenspad, want jy het reeds die ewige HOOP. AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide)

JOU LIGGAAM IS ‘N TEMPEL VAN DIE HEILIGE GEES

In die Grieks Romeinse wêreld van die Nuwe Testament, was daar ‘n duidelike dualisme tussen siel en liggaam. Siel en liggaam het teenoor mekaar gestaan. Die siel was goed en die liggaam sleg.

Die Griekse filosofe het geglo dat die liggaam die tronk is, wat die siel gevange hou. As jy sou siek word, was dit ‘n goeie teken dat die siel probeer om uit die tronk te ontsnap. Met jou dood het die siel dan die liggaam as tronk verlaat. Die Griekse filosofie het ook gestalte gekry in die lewenswyse van destyds, asook ‘n invloed gehad hoe godsdiens beoefen is.

Die Grieke het baie tempels van afgode gehad, waar onsedelikheid tot op die ergste vlak gevoer is. Hulle het ook openbare baddens gehad, wat hulle eie seksorgies gehad het. Die Nikolaïte was onder andere ook ‘n sektegroepering wat die vroeë kerk probeer infiltreer het. Ons lees in Openbaring van gemeentes wat te doende gehad het met die Nikolaïte. Hulle het afgodery en onsedelikheid aangehang. Hulle het onder andere geglo dat jy maar met jou liggaam kan sondig, want die liggaam is van mindere belang. Solank jou siel net aan die Here behoort is alles reg. Daarom was dit amper ‘n vorm van sinkritisme tussen die afgodsdiens van destyds en die Christelike geloof. (‘n Mens kry vandag ook in sekere swart Christelike kerke ‘n sinkritisme tussen die voorvadergeeste se aanbidding en die Christelike geloof.) In die Ou Testament was die leer van Bileam, ‘n soortgelyke afwyking, wat die liggaam as van mindere belang beskou het en dan onsedelikheid bedryf het.

Dan kom Paulus in 1 Kor 6: 12 – 20 en spreek hom glashelder uit en sê dat die liggaam nie van mindere belang is nie. Inteendeel hy beskou die liggaam as die tempel van die Heilige Gees, waarbinne die Gees lewe. In vers 15 sê Paulus dat ons liggame is deel van Christus. Daarom moet ons nie ons siel en liggaam as tweeledig sien nie, maar as geïntegreerd en ‘n eenheid. Daarom moet ek met siel en liggaam die Here liefhê en dien. Daarom mag ek nie met my liggaam onsedelik omgaan nie.

Hierdie boodskap van Paulus het radikaal gestaan teenoor die Grieks Romeinse kultuur van die Nuwe Testament en die leer van die Nikolaïte. Daarom lewer Paulus ‘n sterk betoog teen enige vorm van onsedelikheid en losbandigheid. Hy beskou seksuele losbandigheid selfs in ‘n kategorie van sy eie, deur in vers 18 te verklaar dat ander sonde buite die liggaam plaasvind, maar dat onsedelikheid direk met jou eie liggaam te doen het.

In die daarop volgende hoofstuk 7, lê Paulus baie klem op die huwelik, as die veilige ruimte van seksualiteit as ‘n Godgegewe wonderskone gawe wat die mens kan geniet. Daarom moet die huwelik aangemoedig en bevorder word, as God se wil vir ‘n man en vrou wat op mekaar verlief geraak het.

Richard Foster skryf in sy boek “Sex, money and power”, dat die drie grootste afgode van die moderne tyd inderdaad, seks, geld en mag is. Dit is die drie goed wat die koerantwese aan die gang hou. Elke dag lees ons in die koerante van mense wat geval het voor die afgode van seks, geld en mag. Mense strewe daarna ten alle koste. Natuurlik is die goed nie nuwe goed nie. Van die vroegste tye af, was dit die drie vernaamste strikke wat die duiwel vir die mens gestel het. Mense ontwikkel ‘n oordrewe obsessie met seks, geld en mag. Die meeste problematiek in die wêreld gaan oor die drie dinge.

Ons wêreld is seksbehep. Daar is soveel pornografie, seksuele teistering, molestering van kinders, verkragting, prostitusie, mensehandel, ontrouheid, owerspel, vuil seksuele grappe, die uitbuiting van die vroue liggaam in advertensies en noem maar verder op. In die moderne tegnologie van rekenaars en selfone het mense vrye toegang om hulle seksuele luste te bevredig. Owerspel oor die selfoon is vandag algemeen. Die digitale era het alles net vererger. Dit het ‘n erge siekte geword wat soos kanker groei in die samelewing. Mense maak hulle liggame goedkoop.

Jy moet so oop en eerlik en rein lewe, dat jou selfoon maar kan rondlê, sonder om te vrees dat jy uitgevang sal word. Wanneer ‘n mens jou selfoon begin wegsteek vir jou lewensmaat, dan flikker rooi ligte.

Gesonde seks in die huwelik is soos ‘n vuur wat gesellig in die kaggel brand of ‘n koolstoof wat heerlik kosmaak. Dit is ‘n bron van samesyn en intimiteit wat geborgenheid verseker. Maar onsedelike seks is soos ‘n ‘n kooltjie vuur wat uit die vuurherd val en die hele huis afbrand. Dit vernietig mense en dit vernietig alle geluk. Dit maak die wêreld boos en lei tot die vernietiging van moraliteit en die vernieting van mense se lewe.

Geskiedkundiges beweer dat die val van die eens magtige Grieks Romeinse Ryk, het direk te doen met morele verval, omdat hulle die liggaam nie respekteer het nie, maar ‘n voorwerp van menslike lus gemaak het.

In vers 19 en 20 staan daar dat die Heilige Gees in ons woon. God het ons gekoop en die prys is betaal. Ons liggaam behoort aan die Here.

Daarom moet ons God in ons liggaam verheerlik. Ons liggaam is ‘n tempel of kerk. Daarom moet ons kuis lewe. ‘n Ander woord vir “kuis” is om rein te wees. My liggaam is duur gekoop deur Jesus se bloed en daarom kan ek dit nie goedkoop by enige pandjieswinkel verpand nie.

Alle mense het seksuele begeertes. Ons is so geskape. Daarom sê Paulus moet ons trou, sodat ons nie sondig nie. My oupa het altyd ‘n groot groentetuin gehad. Hy het ‘n dam met ‘n windpomp gehad. Dan het hy leivore gehad wat die water gelei het na die groente. Die water het nie onbeheers gevloei nie. Nee, dit is met groot dissipline in die leivore gelei om akker vir akker nat te maak. So moet ons liggaamlike begeerte ook gelei word om in die leivoor (in die wil van God) te vloei. Die akker wat natgemaak word is die huwelikslewe tussen een man en een vrou wat trou aan mekaar beloof het.

Wanneer ons ‘n kerk of katedraal binnegaan, voel ons die gewydheid en heiligheid van die gebou aan. Die gebou is tot eer van God. So is ons liggame ook toegewy en heilig en slegs bedoel vir die heiligheid van die huwelik. AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

OM GELIEFD TE VOEL

Een van die mens se mees basiese behoeftes, is om geliefd te voel. Mense floreer as hule geliefd voel. Selfs jou hond floreer as hy of sy geliefd voel. Juis daarom is dit ‘n goeie nuwejaarsvoorneme om in 2018 ander mense geliefd te laat voel. Navorsing het oor en oor bewys dat kinders en mense en diere die minste gedragsafwykings toon as hulle geliefd voel.

Maar helaas ons lewe in ‘n wêreld van bitter min liefde en waar soveel mense ongeliefd voel. Navorsing het bewys dat mansgevangenes wat in die tronk is vir ernstige misdrywe, feitlik 98 % ‘n swak verhouding met hul pa’s gehad het en waar daar weinig sprake was van liefde. Daar is ‘n enorme hoë persentasie mense wat doodeenvoudig ongeliefd voel. Dit is nie net straatbedelaars nie, maar meer dikwels mense wat in baie verhoudings staan. Jy kan getroud wees, of ‘n kind wees, of in ‘n familie leef, maar nog steeds ongeliefd voel.

Daarom is die sentrale boodskap van die Evangelie dat God die wêreld liefgehad het. (Joh 3:16) Dit is waarom Jesus aarde toe gekom het, sodat ons geliefd kan voel en in Sy liefde kan leef.

Met Jesus se doop, lees ons in Joh 1: 11, dat daar ‘n stem uit die hemel gekom het: “ Jy is my geliefde Seun. Oor jou verheug ek my.” Daarom het God die Vader in Jesus se doop, sy LIEFDE vir Sy Seun verklaar. Verder lees ons in vers 10, dat die Heilige Gees in LIEFDE soos ‘n duif op Hom neergedaal het. Simbolies beteken ‘n duif wat neerdaal van ‘n “nuwe begin”. So staan God-Drie-Enig, as Vader en Seun en Gees in ‘n band van LIEFDE met mekaar. God die Vader het as’t ware in Joh 1: 11 Sy Seun geliefd laat voel, deur dit te bevestig met ‘n stem uit die hemel. Daar staan in vers 10, dat die hemel oop geskeur het na Jesus se doop. Dit herinner ook aan die voorhangsel in die tempel wat met Jesus se sterwe sou oopskeur. Dit is simbolies van Jesus se liefde en genade wat deurbreek en verlossing, vrede en vreugde bring. Oop geskeur beteken God het sy volle liefde uitgestort op die mensdom, sodat die mensdom iets kan verstaan van om geliefd te wees. Daarom is daar EENHEID in God-Drie-Enig, omdat die LIEFDE vervolmaak is.

Daarom verklaar Paulus ook in 1 Kor 13, dat die liefde die allergrootste gawe is. Paul bedoel eintlik daarmee, dat die DNA van ‘n gemeente moet liefde wees.

Daarom het ons in die kerk ook die sakrament van die doop. In die doop kom bevestig God-Drie-Enig sy liefde aan die dopeling. Die doop is ‘n lewenslange teken dat God vir ons liefhet. In baie Anglikaanse Kerke is daar by die ingang van die kerk, ‘n bakkie water. Jy kan jou hand daarin steek om jouself daaraan te herinner dat jy eens op ‘n tyd gedoop is met die ewige liefde van God. Dit is ‘n liefde wat nie opgeskort of voorwaardelik is nie. Dit is God se ewige liefde.

Daarom het Martin Luther ook die gewoonte gehad om elke oggend as hy opstaan, die teken van die kruis te maak op sy voorkop om hom daarin te herinner dat hy gedoop is met God se ewige liefde. Met die wete dat hy in God se oë geliefd is, kon hy die dag aanpak.

Omdat Jesus geliefd voel deur Sy Vader se liefde, kon hy in Sy aardse bestaan liefde uitdeel en ander mense geliefd laat voel. So ver Jesus gegaan het, het Hy mense geliefd laat voel. Hy het geëet saam met die sondaars en tollenaars. Ons lees hoe Hy tuis gegaan het by Saggeus, die mees ongeliefde man in Jerusalem. Deur Saggeus geliefd te laat voel, het Hy Saggeus se hele lewe verander en het hy tot bekering gekom. Om mense geliefd te laat voel, is om hulle lewe te verander. Jesus het toegelaat dat die prostituut Sy voete was met haar trane en met haar hare afdroog. Hy het ‘n ander prostituut toegelaat om Hom te salf met duur kosbare olie. Hy het vir mense kos gegee, deur brood en vis te vermeerder. Hy het aandag aan kinders gegee en hulle toegelaat om hom te steur in Sy werk. Hy het siekes genees. Deur sy prediking het Hy genade verkondig, aan hulle wat gekwel is deur hulle probleme of skuldgevoelens. Deur te sterf aan die kruis, het Hy die hele wêreld geliefd laat voel. Deur die eeue lewe mense van die ewige hoop wat Jesus gebring het, toe hy aan die kruis vir die mensdom gewys het, dat hulle geliefd is in God se oë.

Franciscus van Assisie, was daarvoor bekend gewees dat hy sover hy gegaan het, hy goed gedoen het aan mense en hulle daarom geliefd laat voel het. Moeder Theressa van Kalkutta het aan mense in die haglikste toestande hoop gegee, deur hulle geliefd te laat voel. Daarom is dit die roeping van elke gelowige om ander mense geliefd te laat voel.

Henri Nouwen, bekende akademikus, priester, skrywer en pastor het sy laaste jare gewerk by ‘n sentrum vir erg gestremdes. Hy het sy mees vervulde jare daar deurgebring. Hy het baie geskryf oor die feit dat ons God se geliefde seuns en dogters is. Eers wanneer jy God se liefde in jou eie lewe raaksien en geliefd voel, kan jy ander mense geliefd laat voel. Die sleutel tot ware lewensgeluk is om mense te soek, om hulle geliefd te laat voel. Dan gee jy weer vir mense hulle menswaardigheid terug.

Ons lewe in ‘n wêreld wat arm is aan menswaardigheid. Rondom ons is daar mense wat aanmoediging en troos en liefde nodig het. ‘n Waarderende woord, kwaliteit tyd, ‘n geskenk, diensvaardigheid of ‘n fisiese aanraking kan wonders doen. Dit staan ook bekend as die vyf tale van liefde van Gary Chapman. Ons lewe in ‘n wêreld van velhonger mense, wat ‘n drukkie soek. Ons lewe in ‘n wêreld van moedelose mense, wat ‘n waarderende woord en bevestiging waardeer.

Daarom is die hoogste roeping van die gelowige om ander mense geliefd te laat voel. Wil jy dit nie jou nuwejaarsbesluit maak, om ander mense rondom jou geliefd te laat voel. Jy kan begin by jou lewensmaat, kinders, ouers, vriende, werknemers en ook die vreemdeling op jou pad. Ook jou hond moet weet dat hy of sy geliefd is. Dan eers sal jy ‘n merkwaardige lewe leef, want jy lewe nie meer vir jouself nie.

God het met die doop van Jesus Christus, vir Hom geseën. Daarom het die stem uit die hemel, gesê dat Jesus Sy geliefde Seun is en dat Hy daaroor verheug is. Net so moet ons tot seën van mekaar wees. Ons lewe in ‘n wêreld waar mense die gewoonte het om mekaar te vervloek. Christene daarinteen is geplaas om tot seën te wees van ander, deur ander geliefd te laat voel.

Deur jou doop is jy ook die geliefde seun en dogter van God. Jy is geliefd deur God. Wees jy ook tot seën vir ander, deur hulle geliefd te laat voel.       AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)