SKRIFLESING:  Luk 12: 35 – 48

Die Kerk moet verander, maar dan altyd ten goede. Die kerk moet voortdurend bekeer na die wil van God. Net soos daar by elke mens, voortdurende bekering moet wees. Die kerk het die afgelope 50 jaar baie verander.

Die Afrikaanse susterskerke en veral die NG Kerk het vir baie jare ’n heerskap funksie in die Suid-Afrikaanse samelewing vervul. Die NG Kerk was ’n gerekende en gerespekteerde kerk. Die Broederbond het in ’n groot mate aan die Suid Afrikaanse geskiedenis rigting gegee. ’n Baie groot persentasie NG Kerk predikante was lede van die organisasie. ’n Paar dekades gelede kon ’n getuigskrif van ‘n NG Kerk – dominee, vir jou deure oopmaak. Die NG Kerk was as’t ware die NP-party in gebed. Die NG Kerk het feitlik kritiekloos teenoor die regering van die dag gestaan.

Die baie ouer mense sal onthou, die kerklike stryd om tydens die Nagmaal uit die beker of die kelkie te drink.

Daar was die stryd om weg te doen met die vrouens se hoede. Met stryd is daar afstand gedoen van die manelpak en wit dasse. Mense het gestry oor hulle sitplek in die kerk en daar was jaarliks ook ’n heffing om jou sitplek in die kerk te bespreek. Met groot moeite is daarvan afstand gedoen. Daar was die stryd of vrouens met ’n langbroek mag kerk toe gaan.

Daar was die stryd om vir vrouens toe te laat in die ampte en selfs op die kansel. Daar was die stryd of die kerkraad in die kerkraadsbanke moet sit of dat hulle by hul families mag sit. Later was daar die stryd oor kleredrag in die kerk. Jy moes altyd op jou beste kerk toe gaan. Ander het weer geoordeel, dat jy met enige klere kan kerk toe kom.

Baie dinge het verander. Wat die kerk eers gesê is reg, is nou nie meer reg nie. Die uitsprake van die kerk het verander. Die NG Kerk het eers gesê dat apartheid Bybels is, in “Ras, volk en nasie”. Later het die kerk uitgesproke teen apartheid gedraai en daarteen gepraat en dit so verwoord in “Kerk en samelewing.”  Die NG Kerk het selfs ook skuldbelydenis gedoen oor besluite en uitsprake van vroeër. Die kerk het hier ten goede verander.

Natuurlik gebeur daar ook nuwe sieninge in die kerk, wat die kerk ten kwade kan verander. Gedurig is daar ’n aanval op Skrifgesag en Skrifbeskouing wat nie vir God en die kerk tot verheerliking lei nie. Menseregte word opgehemel ten koste van die Bybel en die wil van God. Teen hierdie goed moet ons waak. 

Die kerk het die peiltjiebord of die “daart-board” geword van gelowiges, maar ook van die wêreld. Die jagseisoen is oop vir mense om jag te maak op die NG Kerk.  Veral vir talle jongmense is dit op die oomblik ’n ernstige vraag hoe om die kerk te beskou en of die kerk nog geglo en vertrou en gevolg kan word. 

Kleredrag, ampsdrag, my sitplek in die kerk en die formele swaar liturgie het immers vir dekades, die kerk laat voel dit is mos kerk. Tog het Christus Jesus geen klere gehad wat hom onderskei het van ander mense nie. Hy het geen belangrike sitplek gehad nie en in sy dienste kon die kinders maar lag en huil. Hy was informeel ’n vriend vir die sondaars. Inderdaad het hulle die Here Jesus nie herken aan sy kleredrag, of sy sitplek in die sinagoge of aan sy stemtoon nie, maar hulle het hom herken in die dade wat hy gedoen het en die radikale goed wat hy gesê het. Sy lewe en nie sy klere, sy woorde en nie sy sitplek in die sinagoge het die mense laat besef dat Hy die Messias is. Hoe dikwels kan ons in ons kerk aan mensgemaakte formele uiterlike dinge vashou, maar die wesenlike die getrouheid aan die Evangelie gaan by ons verby nie.

Die NG Kerk het inderdaad baie van sy uiterlike formaliteite, aansien en status in die samelewing verloor. Ons kan selfs sê die kerk het swak geword. Die kerk het ten goede verander.

Kan ’n mens sê die afgelope 30 jaar was ’n terugslag vir die kerk gewees. Ja, dit was ’n terugslag. Maar dank God, die NG Kerk het swak geword. Dank God dat die NG Kerk weer ’n dienskneg-gestalte gekry het en nie meer ’n heersers-gestalte nie.

Die NG Kerk het swakker, broser en minder selfversekerd geword. Die kerk wil nie meer heers nie, maar eerder dien.

In ons gelese gedeelte word die kerk opgeroep om gereed te wees vir die koms van die bruidegom, die Seun van die Mens.

Die kerk vervul in Luk 12:42 die rol van die bestuurder van God. Die kerk moet God se sake bestuur en administreer totdat God kom. ’n Bestuurder in die Bybelse sin van die Woord is geen heerser nie, maar ’n dienskneg met ’n bepaalde opdrag. Die Griekse woord vir bestuurder dui nie op iemand wat bo-oor die ander werknemers gestel is nie, maar eerder op een wat self ook ’n werknemer is. ’n Slaaf onder slawe. ’n Dienskneg onder diensknegte. Een wat dieselfde dienskneg-gestalte as die ander het, maar bloot vir die ander verantwoordelik gemaak is. Wat vir die ander diensknegte moet sorg.

Daarom mag die kerk nooit heers nie, noot magsbehep word nie.

Die kerk word ontrou soos die ontroue bestuurder as die kerk begin om sy dienskneggestalte te verloor en homself begin soek en behaag. Dan volg selfdiens, selfsoeke, selfbehae, selfgesentreerdheid en selfsug. Die Here waarsku teen ’n gees van self “heer” te wil speel, in die Here se skynbare afwesigheid.

Die kerk moet soos ’n dienskneg wees wat bewustelik die Here se teenwoordigheid ervaar en juis daarom gereed is. Die kerk moet altyd “coram Deo”, voor die aangesig van God wandel. Die kerk moet altyd bewus wees van die Here se teenwoordigheid. Hy moet soos die bekende muurplakkaat se bewoording. “Christus is die Onsigbare Gas in hierdie Huis” deel van ons ervaring wees. ’n Mens wonder maar net hoeveel gesprekke en dinge sou nooit in ons huise plaas gevind het as Christus wel sigbaar sou wees.

Elke dag, elke oomblik, moet ek weet dat ek voor die aangesig van God wandel en dat God enige oomblik kan kom. Daar moet die voortdurende inskerping by ons wees dat Christus by ons is, naby aanwesig en aan die kom is. Die geestelike dissipline “practising the presence of Christ” moet ons in ons kerk ontwikkel.

Dan sal ons getrou wees, dan sal ons nie “baas-speel of wil heers nie. Wie immers weet hy leef voor die aangesig van die lewende God, kan immers nie anders wees as om nederig te wees nie.

In die twee opsommende verse 47 en 48 word iets ontsettend gesê. Dit beteken doodgewoon dat Christus sy dissipels, gelowiges en die kerk geroep het om verantwoordelikheid te neem vir die mense van die wêreld. Ons sal eendag geoordeel word of ons verantwoordelikheid geneem het vir die verspreiding van die Woord en die betoning van naastediens. Hoe meer ek die Woord ook hoor ….. des te groter word die verantwoordelikheid om daarvolgens te leef.

Daarom moet ’n kerk nie aan die formaliteite van kerkwees voldoen nie, maar aan die kwaliteite van kerkwees, naamlik gehoorsaamheid en getrouheid.

Inderdaad het die kerk verander. Ons moet juis in die kerk, waak teen selftevredenheid, teen roem, teen valse gerustheid, terwyl ons eenvoudig voortgaan met die vanselfsprekende van gister en eergister.  

Die vraag is immers nie of die Seun van die mens by sy koms nog ’n kerk, of gemeente of Christenmense gaan vind nie, maar of Hy geloof gaan vind, getroue bestuurders wat diensbaar verlang om getrou Sy wil te doen.       

Die NG Kerk het ten goede verander. Ons het ’n sagter kerk geword. Ons het nie meer die harde formaliteite in die kerk. Ons het weg gedoen met onbybelse wette en reëls in die kerk. So het die Heilige Gees ons gelei om ten goede te verander, maar nooit mag ons ophou om na die Lig te groei nie. Soos ’n plant na die lig groei, moet ons ook na die ewige Lig groei en al meer ten goede verander.                                                                                 AMEN 

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

(Gedagtes kom uit ’n preek wat ek gelees het. Dit is verwerk en baie bygewerk)         

SKRIFLESING:  1 Tes 2: 1 – 9  en die Twaalf Artikels

Dit is vandag alledaagse mode om Christus Jesus los te maak van Sy kerk. Ek kan maar in my privaat lewe ’n gelowige wees, maar ek het eintlik nie die kerk nodig nie. Die kerk het vir baie mense oudmodies geraak. Hulle het Jesus nodig, maar nie Sy kerk nie. Hulle glo nog in Jesus, maar verlaat die kerk. Hulle publiseer die mooiste Christelike aanhalings op Facebook, maar jy sien hulle nooit in die kerk nie.

Augustinus het gesê daar is geen verlossing buite om die kerk nie. Augustinus skryf verder skerpsinning, dat die persoon wat nie die kerk as geestelike moeder het nie, het God nie as sy Vader nie.

Dit bely ons mos in die Twaalf Artikels, naamlik ek glo in die een heilige algemene Christelike kerk. Nog verder bely ons in dieselfde belydenis dat, ek glo in die gemeenskap van die gelowiges.   Daarom kan ons as’t ware die “geestelike moeder” as metafoor gebruik om die kerk te beskryf.

Natuurlik kan die kerk jou nie red nie! Maar die kerk is daar om jou geloof te versterk en jou tot seën van ander mense te maak. Ek gaan nie kerk toe om te ontvang nie, ek gaan kerk toe om van myself te gee vir die Here en vir my medegelowiges. Ek is tot seën van ander, as ek inskakel by die kerk.

’n Moeder het besondere kenmerke. Daar is ook altyd ’n besondere band tussen moeder en haar kind. ’n Moeder is die een wat vir haar kind van kleins as moedersmelk gee. Sy is die een wat die kind versorg, kos gee, doeke omruil en moet worstel deur die tande-kry stadium. Wanneer die kleuter val en seerkry is die ma by met die pleisters. Sy gee vir die kind liefde. Sy dissiplineer die kind. Basies doen sy alles vir die kind. Elke moeder vertroetel haar kind sag en teer.

Toe die Here Jesus Christus opgevaar het na die hemel, het Hy vir ons Sy Heilige Gees, maar ook aan ons die kerk gegee  om ons geestelike moeder te wees.  Daarom lees ons in 1 Tes 2: 7b dat die apostels liefdevol en sag teenoor die gelowiges opgetree het, soos ‘n ma wat haar kinders vertroetel.

Die kerk is dus nie die uitvindsel van mense nie, nee, die kerk is deur God gevestig om as geestelike moeder vir die gelowiges te wees. ’n Teoloog skryf tereg dat die apostels die Nuwe Testament geskryf het en dat Jesus nie een boek in die Bybel geskryf het nie. Maar sy werk na sy opstanding was om ’n kerk, die gemeenskap van gelowiges te vestig.

Daarom is ’n mens se verbintenis met die kerk ’n lewenslange verbintenis. Dit begin al die dag as die babatjie gebore en gedoop word. Daarom doop ons kleine babatjies, sodat hulle reg van die begin af aan die kerk van Jesus Christus kan behoort.  Nie die belydenisaflegging maak jou ’n lidmaat van die kerk nie, maar jou doop maak van jou ’n lidmaat. Met belydenisaflegging, neem jy net die verantwoordelikheid van jou lidmaatskap aan die kerk op.

Soos die kindjie groter word, skakel die kind mettertyd in by die Kinderkrans, die Sondagskool, die Kinderbond, die CJV en ander jeugverenigings van die kerk. Die jongmens doen op ongeveer 16 jaar belydenis van dié geloof wat God aan hom/haar geskenk het. Later trou die jongmens in die kerk. Die jong lidmaat word deel van ’n wyk en dien selfs van tyd tot tyd op die kerkraad. Elke Sondag hoor die lidmaat die Woord van die kansel af. Die leraar, ouderling en diaken besoek die lidmaat dwarsdeur sy lewe. Daar is die gewone huisbesoek, die siekebesoek en die pastorale besoek van die leraar. Die ouderlinge maak ook gereeld sy draai met Nagmaal of as daar siekte is. Die diaken sien ook om na die welsyn van die lidmaat en neem sy dankoffers op. Op die sterfbed begelei die kerk die lidmaat om maklik, sinvol en vreugdevol te sterf. Die kerk spreek ook die laaste woord by ons begrafnis eendag.

Daarom is jou verbintenis met die kerk, letterlik van doop tot graf.

Soos wat ’n moeder vir haar kindjie melk en kos gee, so gee die kerk elke Sondag vir die gelowiges melk en vaste kos van die kansel af. Die preekstoel is die bors waaraan die gemeentes elke Sondag kan kom drink. Die kerkklok is die eetklokkie wat uitbeier oor die dorp elke Sondagoggend: “ Kom eet en kom drink verniet van die geestelike brood en die geestelike water wat die kerk as ons geestelike moeder vir ons kom voorsit.”

Soos wat ’n kind verlang na die liefde en aandag van die moeder, so is die huisbesoek van die ampsdraers soos liefde en vertroeteling.

As ’n kind val en seerkry is die ma daar met die pleister. Die kerk moet daar wees as iemand langs die pad geestelik of emosioneel of andersins seergekry het. Die kerk se vertroostende woorde is soos pleisters op die wond van die lidmaat.

Somtyds is ’n kind stout en moet die ma hard praat of selfs straf uitdeel. Netso moet die kerk as ons geestelike moeder somtyds haar lidmate tugtig en vermaan in liefde omdat sy vir hulle omgee.

Daarom moet ’n ampsdraer altyd weet, dat die Here van hom of haar verwag om soos ’n liefdevolle moeder teenoor die lidmate in die gemeente of wyk op te tree. Eers dan verstaan ek wat dit beteken om ’n dienskneg van die Here te wees. ’n Dienskneg van die Here moet moederlike eienskappe hê.

Lidmate aan die anderkant moet weer leer om met respek van die kerk te praat, want die kerk het die Here aangestel om as voog, as geestelike moeder oor ons geestelike welsyn te waak. Daarom mag ek nooit platvloers van die kerk praat nie. ’n Mens maak nie ’n grap van die kerk nie, want die kerk is heilig, omdat die kerk aan die Here behoort. ’n Mens maak tog nie grappe of praat platvloers van jou ma nie, net so moet ons ook die kerk eer as ons geestelike moeder.

Ek mag ook nie dislojaal teenoor die kerk wees nie, want ’n mens is ook nie dislojaal teenoor jou aardse ma nie. Soos wat ’n mens jou aardse ma op die hart dra, moet ek die kerk as my geestelike ma op die hart dra.

’n Mens los ook nie sommer net jou kerk nie, want jy soek nie elke ander dag vir jou ’n ander ma nie. Jou verbintenis met die kerk is lewenslank, net soos wat jy net een ma het. Aardse ma’s het foute, die kerk het ook foute. Ek moet my kerk lief hê, ten spyte van haar foute en gebreke. Die Kerk is tog nie God nie, nee dit bestaan uit mensesondaars soos ek en jy.

Baie gelowiges dink vandag hulle kan die Here dien, sonder die kerk. Dit is net so goed soos ’n kind sonder ’n ma. Ons het die kerk nodig om geestelik te groei en ons geestelik te versorg.

Een kooltjie kan nie los van die ander kooltjies lê nie, hulle het mekaar nodig om mekaar warm te hou. So kan ek nie in my privaatheid vir die Here dien nie. Ek moet deel  van die kerk wees, sodat ek ook tot seën vir die ander mense in die kerk en wêreld kan wees.

Die kerk is egter meer as net ons geestelike ma, die kerk is ook ons geestelike huisgesin, waar ons almal broers en susters van mekaar is. Sonder die kerk is ek soos iemand sonder familie. Daarom vier ons gereeld die Nagmaal as een geestelike huisgesin rondom die een tafel van brood en wyn.

Die kerk is egter nie net ons geestelike moeder of ons geestelike familie nie, die kerk is ook die bruid van Christus, wat haar voorberei en versier met die oog op die wederkoms. Ons is reeds deur die doop met die bruidegom, Jesus Christus verloof. Eendag met die wederkoms sal ons die bruid wees wat deel kry aan die ewige bruilof. Daarom moet een en elk van ons elke dag geestelik groei en ons versier met geestelike deugde as blyk van dankbaarheid dat die Here ons gekies het om Sy bruid te wees.

Vir my kerk moet ek lief hê, want sien die kerk is my geestelike moeder, die kerk is my geestelike huisgesin. Ja, die kerk is die bruid van Christus! Wie hom of haar losmaak van die kerk sê eintlik ek wil nie meer deel wees van die ewige bruilof nie.

Ek het ’n Vader in die hemel wat vir my sorg en liefhet, maar Hy het aan ons die kerk gegee om ons geestelike “mamma” te wees. Hierdie einste kerk is vir Hom so belangrik dat Hy vir haar gekies het om ook die bruid van Sy enigste Seun Jesus Christus te wees.                           

Die kerk is ook soos ’n woud. Ek het ’n artikel gelees in die Readers’s Digest, wat verduidelik dat die wortels van verskillende bome van mekaar afhanklik is. Die bome gee ’n stof af wat die kompetisie tussen die bome verminder. Die wortels van die verskillende bome en verskillende spesies is selfs aan mekaar gekoppel om mekaar te help. Hulle deel die water, sonlig, die skaduwee en voedingstowwe. Dit is ’n ekologie waar die plante interafhanklik van mekaar is. In die kerklidmate moet ons ook leer om interafhanklik van mekaar te wees. Die kerklidmate moet soos in ’n ekologie van mekaar afhanklik wees.  

In die Alpe in Switserland is daar ’n klein dorpie, met ’n kasteel en ’n kerk van ruwe, gekapte klip wat slegs bereik kan word deur verslete trappe teen die berghang. Die eienaardige ding van hierdie kerk is dat dit nie ’n beligtingstelsel het nie.

’n Reisiger daar het ’n kerkklok hoor lui en mense sien uitkom uit die nou straatjies, elkeen met ’n oulike bronslampie gevul met olie en ’n pit. Sy het ‘n aanbidder genader en gesê: “Asseblief, ek is ’n vreemdeling hier, sal jy my vertel hoekom jy ’n lamp kerk toe dra?”

Die vrou het geantwoord:  “Jare gelede het ’n hertog in daardie kasteel gewoon. Hy het die kerk gebou, dit geskenk en gevra dat elke aanbidder sy eie lamp bring.” Die reisiger het geantwoord: “Ek sou dink dit sal mense daarvan weerhou om die aanddienste by te woon.”

“O, nee, dit werk net andersom. Dit word genoem Die Kerk van die Verligte Lampe. Almal wat gaan maak dit ’n bietjie helderder en wanneer iemand in die versoeking kom om by die huis te bly of iewers anders heen te gaan, onthou hy net dat die liewe ou kerk het almal se lamp nodig, en as jou lamp nie daar is nie, is daar soveel minder lig.” ¹

Jou lampie sal help om die kerk te verlig. Daarom is jy nodig.        AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

BRONNELYS:

Dit is ’n verwerking van ’n preek wat ek lank gelede gelees het. Ek het bygevoeg en verander om dit vir vandag se tydsgees aktueel te maak.

1. Bible Illustrations (AMG Internasional, Inc.)

SKRIFLESING: Lukas 24: 1 – 12

Die Christendom en die wêreld maak baie van Kersfees. Alreeds weke voor Kersfees word die kersbome versier en die kersliggies opgesit. Gemeentes hou kerssangdienste en vier weke voor die tyd, gedurende die Advent handel die prediking oor die geboorte van Christus. Kersliedere word gesing en kinders sien uit na kersvader. Kersfees sit die kerke wêreldwyd stampvol en daarna eet die kersgangers hulle trommeldik aan die heerlike kersetes, wat met groot sorg en kreatiwiteit voorberei is.

Goeie Vrydag, word meer besadig gevier. Daar is die sewe Lydenssondae, waar daar oor die lyding van Christus gepreek word. Kerke word versier met kruise en palmtakke. Op Goeie Vrydag kom ook baie mense kerk toe en daar word Nagmaal gevier. “Hot Crossbuns” word verkoop, al weke voor Goeie Vrydag. Dan is daar natuurlik kerrievis, wat ‘n tradisionele ete is met Goeie Vrydag.  

Maar Paassondag, waartydens die opstanding van die Here gevier word is die “aspoesterjie” van die kerklike feesdae. Op die dag is gewoonlik die minste mense van al die Sondae in die kerk. Almal is weg vir die langnaweek. Paasfees word gewoonlik paaseiers geëet en die kinders moet dit soek. Dit is die dag wat die meeste verwaarloos word op die kerkkalender.

Dietrich Bonhoëffer het geskryf, al was Jesus ’n duisend keer gebore in Bethlehem en al was Hy ’n honderd keer gekruisig op Golgota en Hy het nie een keer opgestaan nie, was ons geloof tevergeefs. Die opstanding van die Here Jesus, maak die geloof waar. Elke dag word miljoene mense gebore en elke dag sterf miljoene mense, daarom is die opstanding van die Here Jesus uniek.

Die opstanding van die Here Jesus maak die Evangelie waar. Die opstanding is die seël en waarmerk dat die Evangelie betroubaar en eg en die waarheid is.

Daar staan dat die reuse ronde klip voor die graf weggerol was en dat die graf leeg was. Die linnedoeke was netjies opgevou. As hulle Jesus sou gesteel het, sou hulle Jesus met die doeke en al steel het. Nee die doeke was netjies opgevou. Hy het regtig opgestaan.

In geen een van die ander geloofsgroepe wat ’n werklike persoon aanbid, het die persoon opgestaan nie. Die Budistiese geloof, die Mohammedane en die Konfusios en die Brahaamse geloof het al vier persone aanbid. Hulle almal is nog in hulle graf.

Net die Christelike graf is leeg. Jesus het opgestaan. Hy het waarlik opgestaan.    

Daar was ’n oorvloed van getuienisse dat Jesus opgestaan het.

• Aan Maria Magdalena (Johannes 20:11-18 en Markus 16:9-11)
• Aan ’n groepie vroue (Matteus 28:9-10)
• Aan Petrus (Lukas 24:34 en 1 Korintiërs 15:5)
• Aan die twee Emmausgangers (Markus 16:12-13 en Lukas 24:13-33a)
• Aan die dissipels sonder Tomas (Lukas 24:36-43 en Johannes 20:19-25)
• Aan die dissipels saam met Tomas (Johannes 20:24-29)
• Aan sewe Apostels by die See van Tiberias (Johannes 21:1-19)
• Aan meer as vyf honderd broeders (1 Korintiërs 15:6)
• Aan Jakobus ( 1 Korintiërs 15:7)
• Aan die apostels met sy Hemelvaart (Lukas 24:44-53, Markus 16:19-20 en Handelinge 1:1-16)

Die getuienis is so oorvloediglik dat Jesus opgestaan het, dat enige wêreldse hof dit as onbetwisbaar sal aanvaar.

Al die apostels behalwe Johannes het ’n marteldood gesterf, omdat hulle in die opgestane Christus geglo het. Niemand sal tog vir ’n leuen sterf nie.

“Die dissipels se gewilligheid om te ly en te sterf vir hul oortuigings, dui daarop dat hulle daardie oortuigings waarlik as waar beskou het. Leuenaars maak swak martelare.” – Gary Habermas & Michael Licona

“Petrus (Simon), was ongeveer 66 nC ’n martelaar in Rome gedurende die bewind van keiser Nero. Na bewering het Petrus gevra om onderstebo gekruisig te word omdat hy nie gelyk aan Jesus gestel wou word nie. Jesus het twee keer voorspel dat Petrus ’n martelaarsdood sou sterf (Johannes 13:36 en 21:18-19). Dan was daar Andreas, wat na bewering gekruisig is. Jakobus is volgens Handelinge 12:1-19 op bevel van Herodus, met ’n swaard doodgemaak. (Kyk ook Matteus 20:20-23 en Markus 10:35-39.) Johannes was die enigste oorspronklike dissipel wat nie ’n geweldadige dood gesterf het nie. Hy het in Patmos gesterf ongeveer 100 nC. Filippus is in die Egiptiese stad Heliopolis geslaan, in die gevangenis gegooi en in 54 nC gekruisig. Bartlomeus  is in Indië doodgemaak. Daar is twee weergawes: Ongeduldige afgodsdienaars het hom geslaan en toe gekruisig of hy is lewendig geslag en onthoof. Tomas is met ’n spies doodgemaak in Indië. Matteus (die tollenaar) het in Etiopië gesterf waar hy vermoedelik in die rug gesteek is deur ’n swaardvegter wat deur koning Hertacus gestuur is, nadat hy die koning se sedes gekritiseer het. Jakobus, seun van Alfeus is op 94-jarige ouderdom deur vervolgers geslaan en gestenig, en daarna is hy vermoor deur hom met ’n knuppel oor die kop te slaan. Judas, seun van Jakobus is volgens baie stories gekruisig by Edessa in 72 nC. Simon die fanatikus is in Engeland gekruisig 74 nC. Mattias (vervang vir Judas Iskariot) is in Sirië verbrand. Paulus het soos Petrus ongeveer in 66 nC as ’n martelaar in Rome gedurende die bewind van keiser Nero gesterf. Hy is onthoof. Lukas was ’n Griekssprekende mediese dokter en is in Griekeland gehang juis omdat hy so dikwels vir die verlorenes gepreek het.” (Glo die Bybel)

“Vandag word hierdie feite as een van die belangrikste bewyse voorgehou dat Jesus werklik uit die dood opgestaan het. Die vraag is: het God nie juis toegelaat dat hierdie mense op wreedaardige manier te sterwe moes kom om vandag vir ons as getuienis te dien nie?” (Glo die Bybel)

“I know the resurrection is a fact, and Watergate proved it to me. How? Because 12 men testified they had seen Jesus raised from the dead, then they proclaimed that truth for 40 years, never once denying it. Everyone was beaten, tortured, stoned and put in prison. They would not have endured that if it weren’t true. Watergate embroiled 12 of the most powerful men in the world – and they couldn’t keep a lie for three weeks. You’re telling me 12 apostles could keep a lie for 40 years? Absolutely impossible.” – Charles W Colson

Met soveel ooggetuies staan dit vas: Jesus Christus het waarlik opgestaan! Hy leef! En daarom kan ons bely: Ons glo in Jesus Christus, ons Here; wat ontvang is van die Heilige Gees, gebore is uit die maagd Maria; wat gely het onder Pontius Pilatus, gekruisig is, gesterf het en begrawe is en neergedaal het na die hel; wat op die derde dag weer opgestaan het uit die dode; wat opgevaar het na die hemel en sit aan die regterhand van God, die almagtige Vader; van waar Hy sal kom om te oordeel die wat nog lewe, en die wat reeds gesterf het.

Jesus se opstanding sê vir ons dat Jesus die sonde en die dood oorwin het. Sy oop graf het ook ons graf oopgesluit om vir altyd die ewige lewe te hê. Daarom vrees ons nie die dood.

Prof Johan Cilliers vertel die volgende verhaal. Daar was ’n Sondagskoolklas van ’n hele paar kinders saam met hulle Sondagskooljuffrou, wat gereed gemaak het vir Paasfees. Twee Sonde voor die tyd het die juffrou vir hulle plastiese hol paaseiers gegee en hulle opdrag gegee om vir Paassondag iets in die eier te sit wat herinner aan nuwe lewe. Daar was ook in die klas ’n seun met die naam van Johny, wat ‘n Downsindroom-kind was. Op Paassondag het die kinders hulle paaseiers met groot opgewondenheid Sondagskool toe gebring. Een na die ander het hulle hul paaseiers oopgemaak. Die een kind het ’n lewende skoenlapper in sy eier gehad. ’n Ander kind het die pragtigste blommetjie is haar paaseier gehad. Nog ’n ander het ‘n groen grasspriet in sy eier gehad. Elke keer het die kinders met opgewondenheid “oe” en “aa” gesê. Laaste was Johny. Toe hy sy eier oopmaak was daar niks. Die kinders het vir Johny aangespreek en gesê: “Johny, hoekom moet jy altyd anders wees. Juffrou het mos gesê jy moet iets in jou eier sit.” Johny het op sy kenmerkende Downsindroom manier gesê: “My eier is leeg, want Jesus se graf is leeg.” Daar het ’n stilte oor die klas toegesak, want almal het geweet dit is die waarheid. ’n Paar weke later het Johny ’n infeksie opgedoen en gesterf. Met sy begrafnis was al sy maatjies van die Sondagskool daar. Hulle het almal leë paaseiers op sy kis gesit.

Daarom is Paasfees, die opstanding van die Here Jesus belangriker as die geboorte en kruisiging van die Here. Dit kom waarmerk en gee betekenis aan die geboorte en kruis van die Here Jesus Christus.

Die Here het opgestaan. Waarlik die Here het opgestaan.   AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

BRONNELYS:

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.  

https://www.preke.net/sarel-pretorius/956-die-opstanding-van-jesus-christus

https://www.kruispad.net/die-verskynings-van-christus/

SKRIFLESING: Luk 23: 43 en Joh 19: 26 – 27

As jy ’n adres het, is jy ryk. Dit is ’n voorreg om jou eie adres te hê. Die armste onder die armes het nie ’n adres nie. Die armstes het geen adres of hulle moet iemand anders se adres opgee om bereik te word.

In die tweede en derde kruiswoord van die Here Jesus gee Hy vir die berouvolle misdadiger ’n woning in die hemel en vir Sy moeder, terwyl sy nog lewe ’n woning op aarde.

Die berouvolle misdadiger het waarskynlik geen adres op aarde gehad nie. Misdadigers wil mos nie ’n adres hê nie, want dan kan hulle gevang word. Wie nie ’n adres het nie, is arm.

Maar hy vra aan die Here aan die kruis, om aan hom te dink as Hy in sy Koninkryk kom. Dan gee die Here vir hom ’n hemelse woning, ’n hemelse adres in Luk 23: 43 – “Jesus het hom geantwoord: ‘Amen, Ek sê vir jou, vandag sal jy saam met My in die paradys wees.’” Hierdie adreslose man, sonder woning, kry skielik ’n hemelse woning met ’n adres.

Ons elkeen wat in die Here glo, sal eendag ’n ewige woning en adres ontvang. Daarom staan daar in 2 Kor 5: 1 – 2 die volgende: “Ons weet tog dat wanneer ons aardse tentwoning afgebreek word, ons ’n gebou het wat van God kom, ’n ewige woning in die hemele, wat nie met hande gemaak is nie. En daarom sug ons, want ons verlang intens daarna om met ons woning vanuit die hemel beklee te word.”

Ons kry eendag ’n hemelse woning. Ons kry eendag ’n hemelse adres. Nie ons grafnommer in die begraafplaas of ons nommer op die gedenkmuur van die kerk is ons ewige adres nie. Nee, ons het ’n hemelse woning en adres.

 Terwyl ons hier op die aarde is in ons teenswoordige lewe, het ons ook verskillende aardse wonings. Ons het ook ’n geestelike woning, wat die kerk is. In Psalm 84: 2 – 5 staan daar: “Hoe lieflik is u woning, Here, Heerser oor alle magte! My hele wese verlang, ja, smag na die voorhowe van die Here; my hart en liggaam roep uit na die lewende God. Selfs ’n mossie vind ’n tuiste, en ’n swaeltjie haar nes waarin sy haar kleintjies neerlê, by u altare, Here, Heerser oor alle magte, my Koning en my God! Gelukkig is hulle wat in u huis woon! Hulle loof U gedurig.”

Maar die Here gee ook vir ons ’n fisiese woning en adres. Jesus was bekommerd oor sy ma Maria en daarom sê Hy in Joh 19: 26 – 27 die volgende vir Johannes: “Toe Jesus sy moeder sien, asook die dissipel vir wie Hy lief was, wat by haar staan, sê Hy vir sy moeder: ‘Vrou, kyk, daar is u seun!’ Daarna sê Hy vir die dissipel: ‘Kyk, daar is jou moeder!’ En van daardie oomblik af het die dissipel haar in sy huis geneem.”

Daarom plaas die Here ons in die derde kruiswoord altyd in verhoudings met mekaar. Hy het Maria en Johannes in ’n moeder en seun verhouding geplaas. So is hy die groot Versorger, wat ons versorg in verhoudings. Daarom is verhoudings so belangrik vir die Here. Daarom bely ons ook in die Credo van die kerk: “Ek glo in die gemeenskap van gelowiges”.

 Dit simboliseer ook Jesus wat aan die kruis ’n nuwe geestelike familie (woning) skep, wat ons die kerk noem. Nou is ons nie meer vreemdelinge van mekaar nie, maar broers en susters. Jesus Christus het ons oudste broer geword en ons het ’n gemeenskaplike Vader in die hemel. Die bloed van Jesus Christus het ons as’t ware gebind as ’n geestelike familie in die woning wat ons die kerk noem.

Jare gelede, was dit gebruik gewees dat vriende wat trou deur dik en dun aan mekaar belowe het, hul elkeen hulself met ’n skerp lem gesny het aan die hand en hulle bloedwonde teen mekaar gevryf het, as teken van hulle lewenslange getrouheid aan mekaar. Daarvandaan kom die woord “bloedbroers” vandaan.

Aan die kruis was dit nie nodig, dat ons bloed hoef te vloei nie. Jesus Christus se bloed het gevloei in ons plek. Deur Sy bloed het Hy ons bloedbroers en bloedsusters van mekaar gemaak. Ons het ’n geestelike familie geword. Daarom glo ons in EEN HEILIGE ALGEMENE CHRISTELIKE KERK.

Die hartseer van die Christelike kerk, is dat mense aan Jesus wil behoort, maar nie aan die familie van Christus nie. Hulle sal God in hul persoonlike lewe aanbid, maar wil glad nie inskakel by die plaaslike gemeente se wel en weë nie. Hulle distansieer hulself van ander gelowiges en die familie van God. Dit getuig van ’n stuk meerderwaardigheid of van onbetrokkenheid. Hulle soek redes om nie in te skakel nie. Hulle soek Jesus se liefde en seën in hulle lewe, maar wil self nie ander liefhê of tot seën vir ander wees nie. Dit getuig van uiterste selfsugtigheid.

Jesus Christus kan nie in privaatheid aanbid word nie. Jesus kan net in die openbaar aanbid word saam met ander broers en susters. Die Here Jesus het ’n gemeenskap van gelowiges geskep, wat ons die kerk noem en Hy wil hê ons moet deel daarvan wees.

Jy kan nie die Here Jesus aanbid, sonder die kerk nie. Jy kan nie sonder die kerk ’n Christen wees nie. Die Here Jesus het jou geroep om as kerk, deel van Christus se liggaam te wees. (1 Kor 12) Jy is deel van die kudde van die Here. Jy kan nie as ’n enkele skaap ronddwaal nie. As jy nie deel het aan Jesus se kerk en familie nie, is jy soos ‘n los steen is, wat buite die gebou nutteloos rondlê.

Jesus het op Goeie Vrydag aan die kruis gesterf, juis om Sy volgelinge EEN te maak, een huisgesin, een familie en een geloofsfamilie. Ek kan nie buite hierdie EENHEID, myself afsonder op ’n eiland nie. Dan is ek doodeenvoudig nie ’n volgeling van Jesus Christus nie. Wie Jesus volg, moet aktief deel hê aan die Here se kerk.

Mense soek maklike verskonings om nie deel van die kerk te wees nie. Mense kan dikwels hulle medekerkgangers kritiseer as skynheilig en daarom nie kerk toe gaan nie. Wat hulle vergeet is dat die kerk juis ’n plek van sondaars is. Die kerk is ’n hospitaal vir gebroke mense. Ek hou myself beter, as ek nie my medekerkgangers omhels ten spyte van hulle foute en al.

Wie Jesus volg, moet Jesus se familie ook volg. Met die derde kruiswoord het Jesus ons juis familie van mekaar gemaak. Daarom moet ons mekaar omhels met Christelike broederskap en aanvaarding.

Die kruis van Christus, is soos ‘n magtige magneet, wat mense nader trek na Christus toe. Maar die kruis trek ons ook soos ’n magneet na mekaar toe, om ’n geestelike familie vir mekaar te wees. Sonder die magnetiese krag van die kruis, sal ons in die donker koue alleen staan.

Mag die magnetiese krag van die kruis jou na Christus en ook na jou mede gelowiges toe trek.   

Daarom het die Here vir ons aan die kruis ’n woning vir die hiernamaals en vir die hiernoumaals geskep. Ons het eendag ‘n hemelse familie, maar nou hier op die aarde het hy vir ons ’n geestelike familie geskenk.

Ons is skatryk.                                                              AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

BRONNELYS:

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.  

www.gkpotchefstroom.co.za/die-derde-kruiswoord/

https://wordpress.com/post/ngkerkadelaide.com/1695

SKRIFLESING: 1 Petrus 2: 4 – 10 en 1 Kor 12

Ons elkeen behoort aan twee families, naamlik eerstens aan ons eie familie en gesin en tweedens aan God se familie. ’n Mens kan nie ’n Christen wees en nie aan ’n kerk behoort nie. Maar nou kry ’n mens vier soorte kerklidmate, naamlik die dooie kooltjies, die klublede, die passasiers en dan die ware familie van God. Ons gaan na elkeen van hierdie vier soorte kerklidmate kyk.

• Die dooie kooltjies

As ’n mens ’n kooltjie vuur uit die vuurherd sal haal, sal dit gou doodgaan.

Nee, dit het ander kooltjies nodig om warm te bly. Net so het ons ander Christene nodig om te kan volhard in die Christelike wandel. Iemand wat sy godsdiens op ‘n eiland of alleen by die radio beleef is ’n dooie kooltjie. Ek kan nie maar so op my eentjie my godsdiens beleef nie. Anders kan ek kerklos en onbetrokke word in die kerk. 

Petrus sê in Petrus 2: 9 dat die kerk ’n volk is, ’n gemeenskap is. Die kerk bestaan nie uit ’n klomp enkelinge wat elkeen sy godsdiens apart van die ander beleef nie. In hoofstuk 2: 5 sê Petrus nog verder dat die kerk ’n geestelike huis is wat uit baie stene bestaan. Elke steen stel ’n gelowige voor. Die sement tussen die stene, wat die stene aan mekaar bind stel ons gemeenskaplike geloof in Christus Jesus voor. Ja, dit is Christus wat gelowiges aan mekaar bind. Die fondament waarop die kerk natuurlik bou is ook Jesus Christus. God het as’t ware sy gelowiges ingemessel in ’n geestelike huis wat ons die kerk noem. Hulle is veronderstel  om saam te leef as boeties en sussies. As daar ’n steen uit ’n gebou val, sal daar ’n gat sit. Die gebou sal lelik lyk.

Probeer jou indink hoe onaantreklik ons kerkgebou sou wees as stene in die muur ontbreek. Dit sou nie net onaantreklik wees nie, maar dit sou ook vir die res van die struktuur verswak.

Simon Petrus sê vir ons dat die Here se geestelike huis (die kerk) uit “lewendige klippe” bestaan. Maar ons sien dikwels dat talle klippe in die aanbiddingsbyeenkoms ontbreek. Die resultaat is ’n uiters onaantreklike en verswakte struktuur.

Net soos elke baksteen in ons kerkgebou nodig is, so is elke lewende klip in die geestelike huis nodig. Hoe jammer as een of ander lid die idee het, “Ek is net een; ek sal nie gemis word nie!” Die Bybel leer dat elke mens sy eie deel moet doen. Ons daaglikse gebed moet wees: “Here, help my om altyd op my plek te wees en my deel vir die kerk te doen.”

Netso ook as jy probeer om jou godsdiens alleen voor die radio of TV te beleef, sal daar ’n leë plek in die kerk wees en onooglik lyk.

(b) Die klublede

Vir party is die kerk soos ’n vereniging, of ’n rugbyklub waaruit ’n mens kan bedank as jy ontevrede voel.

Die kerk word die klub wat die lede tevrede moet stel. My dankoffer word dan nie meer ’n offer van dankbaarheid nie, maar ’n klubfooi, wat ek kan opskort as ek oor iets nie tevrede is nie. Nee, die kerk is nie ’n vereniging of  ’n rugbyklub waaruit jy kan stap as jy ongelukkig voel oor iets nie. Nee, die kerk is jou familie. Soos ’n mens nie jou familie kan los nie, net so kan ’n mens ook nie die kerk los nie.

’n Bejaarde vrou is deur ’n groot katedraal in Europa gelei. Die gids het gepraat oor die skoonheid van ontwerp en die aandag gevestig op die beelde en skilderye. Die vrou was nie beïndruk nie. Aan die einde van die toer het sy vir die gids gevra: “Hoeveel siele is hierdie jaar hier gered? Hoeveel mense het hier naby God gekom?” “My liewe dame,” sê die verleë gids, “dit is ’n katedraal, nie ’n kapel nie.” Dis die moeilikheid. Ongelukkig het ons te veel katedrale en te min kapelle waar die warmte van die Gees van God gevoel word, wat bevorderlik is vir ‘n geestelike lewe wat ons kennis van God verbeter. ⁽¹⁾

(c) Die passasiers

Sommige kerklidmate is soos passasiers.

Hulle wil dat die kerk hulle vermaak. Hulle wil net ontvang en niks gee nie. Dit is die onbetrokke lidmate. Hulle ry op die rug van ander. Omtrent soos die passasiers op ’n passasierstrein. Die een kyk by die venster uit, die ander slaap en nog ’n ander lees. Die dominee en die kerkraadslede is al persone wat werk. Hulle is die masjinis en die kondukteur. Nee, in die kerk moet elkeen sy deeltjie doen, want die kerk is die liggaam van Christus. ’n Liggaam bestaan uit baie ledemate. Daar is arms, bene, tone, vingers, ’n neus, ore en oë. Elkeen van hierdie ledemate het ’n taak. ‘n Mens se bene is daar om te loop en sy oë is daar om te sien. Net so moet elke lidmaat in die kerk ook ’n taak hê. Daar is die wat preek, daar is die wat barmhartigheidswerk doen, daar is diegene wat siekes besoek, daar is leiers, daar is mense wat geld insamel en koek bak vir die basaar.  1 Kor 12 sê baie duidelik dat elke lidmaat ’n taak in die gemeente het. Dan word die kerk soos ’n familie waar elkeen, pa, ma, boeties en sussies elkeen sy taak het.

Wie het die vlieër gevlieg? “Ek het,” sê die stokke. “Ek het,” sê die koerant. “Ek het,” sê die seun. “Nee, ek het,” sê die wind. Maar hulle het almal saam die vlieër gevlieg. As die stokke gebreek het, die stert in ’n boom vasgehaak het, die papier geskeur het of die wind gewaai het, sou die vlieër afgekom het. Elkeen het ’n rol gehad om te speel. Die toepassing is onafwendbaar. Ons het elkeen ’n werk om te doen. As die werk van die Here ’n sukses wil wees, dan moet elkeen sy of haar deel doen. Ons het die werk om te besoek, te gee, te preek en talle ander werke om te doen om die kerk en sy werk suksesvol te maak. Ons moet almal saamwerk en elkeen doen wat hy kan om te help. Dit is ’n kwessie van spanwerk (1Kor 3:6-9). ⁽¹⁾

(d) Die familie van God

Wanneer ons Christene word, gee God aan ons ’n familie.

Daardie familie noem ons die kerk. In Luk 8: 19 – 21 maak Jesus van ons sy broers en susters. Dit beteken ek kan nie, alleen my godsdiens beoefen soos die dooie kooltjies nie, ek kan nie my los maak van die kerk as ek ongelukkig is nie, Die kerk is nie ’n klub nie. Ek kan nie onbetrokke wees soos passasiers nie.

In die kerk hou die familie van God hulle besig met die gemeenskap van gelowiges, getuienis, dienswerk en geestelike opbouwerk.

Het jy al ooit gewonder hoekom die Kanadese ganse net in die V-formasie vlieg?

Jare lank het spesialiste in aërodinamika dieselfde gewonder. Twee ingenieurs het in ’n windtonnel gekalibreer wat in so ‘n V-formasie gebeur. Elke gans, deur sy vlerke te klap, skep ‘n opwaartse drukking vir die gans wat volg. Wanneer al die ganse hul deel in die V-formasie doen, het die hele trop ‘n 71 persent groter vliegafstand as wanneer elke voël alleen vlieg. Elkeen hang van die ander af om by sy bestemming uit te kom. Iets anders – wanneer ‘n gans begin agterbly, moedig die ander dit terug op sy plek. Nou, laat ons leer uit God se diereskepping. Die kerk moet in ’n geestelike V-formasie vlieg en mekaar aanmoedig tot standvastigheid. En dit moet ten minste 71 persent makliker wees om die getroue Christelike lewe te lei wat saam met die kudde vlieg in plaas daarvan om dit alleen te doen. “Laat ons op mekaar ag gee, om tot liefde en goeie werke aan te spoor” (Heb 10:24). ⁽¹⁾

George Washington se predikant het eenkeer van hom gesê: “Geen geselskap het hom ooit van die kerk weggehou nie. Ek was dikwels op die Sondagoggend by Mount Vernon wanneer sy ontbyttafel vol gaste was. In plaas daarvan om tuis te bly uit verbeelde hoflikheid teenoor hulle, het hy hulle gedurig genooi om hom te vergesel.” ⁽¹⁾

“Het jy die storie van Jim Smith en Ron Jones gehoor? Jim het een Sondagoggend kerk toe gegaan. Hy hoor hoe die orrelis ‘n noot mis, en hy ruk. Hy het ‘n tiener sien praat toe almal anders gebid het. Hy was seker die diaken kyk om te sien wat hy in die offerbord sit, en dit het hom laat kook. Vyf keer, volgens werklike telling, het hy die prediker in glip-van-die-tong-foute betrap. Tydens die uitnodiging het hy by die sydeur uitgeglip, terwyl hy heeltyd vir homself prewel: “Wat ‘n mors van tyd!” Ron het ook kerk toe gegaan. Hy het die pianis ’n verwerking van “A Mighty Fortress Is Our God” hoor speel, en hy is deur die majesteit daarvan aangespoor om te aanbid. ’n Spesiale sendingoffer is ontvang, en hy was bly sy kerk doen wat hulle kan vir mense regoor die wêreld. Hy het veral die preek daardie Sondag waardeer; dit het regtig gepraat van ’n behoefte in sy lewe. Hy dink, terwyl hy die prediker se hand skud en vertrek, ‘Hoe kan iemand hier kom en nie die teenwoordigheid van die Here voel nie?’ Albei mans was dieselfde dag in dieselfde kerk. Elkeen het gevind waarna hy gesoek het. Daar is al gesê dat kerke en banke in een opsig baie dieselfde is: ‘Wat ’n mens uitkry, is, vir die grootste deel, afhanklik van wat jy insit.’” ⁽¹⁾

Die gebou is nie regtig die Kerk nie. God se mense is. Tog bestee die kerk vandag meer geld aan geboue as vir enigiets anders.

Toe ’n kunstenaar gevra is om ’n prentjie van ’n vervalle en dooie kerk te skilder, tot almal se verbasing, in plaas daarvan om ’n ou, wankelende ruïne op doek te plaas, het die kunstenaar ’n statige gebou van moderne grootsheid geskilder. Deur die oop portale kon die ryk gesnede preekstoel, die manjifieke orrel en die pragtige loodglasvensters gesien word. Aan die een kant was ’n keurig ontwerpte offerkis vir sending  – bedek deur ’n spinnerak! ⁽¹⁾

H. W. Beecher sê dat “sommige kerke soos vuurtorings is, van klip gebou, so sterk dat die donder van die see hulle nie kan beweeg nie . . .” Die lig wat uit hierdie kerke skyn, is die lig van Christus wat deur sy gelowiges skyn. Sondaars word nie net bereik deur die kerk se liturgie, praal, pragtige musiek of grootheid nie – hulle word bereik deur die Christusgelykheid van sy individuele lede. ⁽¹⁾

In ’n huisgesin vind daar tugtiging plaas. Die kerk kan jou ook tugtig as jy verkeerd leef. Soos ouers hulle kinders uit liefde tugtig, so kan die kerk my ook uit liefde tugtig (Hen12:7) Die kerk word wreed en liefdeloos as hy sou nalaat om sy lidmate te tug.

 Geliefdes, julle is die familie van God. Daarom moet ons as boeties en sussies saamleef as huisgesin. Julle, daarenteen, is die uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig.

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)

Gedagtes kom uit ‘n preek waarvan die outeur onbekend is. Baie verwerkings is gedoen.

BRONNELYS

1. Bible Illustrations (AMG Internasional, Inc.)