SKRIFLESING:  Mat 6: 13 en Jak 1: 12 – 15

Luister na die verhaal van Ds. Walter Luthi, ’n Duitse teoloog: Hy vertel van die geslepe ou jakkals wat ’n plattelandse dorpie geteister het. Elke nag het hy hoenders, duiwe en lammers gevang.

’n Paar opgeskote seuns het besluit hulle sal hom vang, ’n tou om sy nek bind en met hom deur die strate paradeer. So sal hulle die onbetwiste helde van die dorp wees. So gesê, so gedaan. Met ’n gelukskoot kom hulle op die lê-plek af. Dadelik kommandeer hulle die jongste onder hulle, die skraalste, om by die gat in te kruip, natuurlik om die jakkals te vang en uit te bring. Vol bravade duik die seun in die gat in. Triomfantelik roep hy: “Ek het hom. Ek het hom. Ek het hom!” Maar toe begin die grond te bewe en die stof slaan op. Doodsbenoud roep die seun: “Hy het my! Hy het my! Hy het my! Eina! Hy het my!” So gaan dit ook met versoekinge. Jy dink nog jy beheer dit, dan beheer dit jou.

Soos wat om honger te raak en te eet, alledaags is – net so is versoekinge deel van die daaglikse lewe. Ons kan ons lewe amper nie daarsonder voorstel nie. Soos wat ons bid om ons daaglikse brood, net so moet ons bid om bewaar te word van die versoekinge. Hierdie sesde bede erken die feit dat ons daagliks in ’n worstelstryd is teen allerlei versoekinge.

Laat ons onsself nie mislei nie. Versoekinge is ’n realiteit waaraan ons nie kan ontkom nie. Selfs die heiligste onder ons kom in versoeking. Hoe heiliger jy leef, hoe hewiger die versoekinge. Ons word gedurig aangeval. Luther het dan ook versoekinge vertaal met aanvegtinge.

As ons aan versoekinge dink, dan dink ons onwillekeurig aan versoekinge wat op seksuele gebied lê. Maar daar is veel meer, oneindig meer: soos byvoorbeeld om oneerlik te wees in die eksamen, of om ’n leuen te vertel, of om mekaar af te kraak en te beskinder en nog meer. Ons het gesê versoekinge kan vertaal word met “aanvegtinge.” Maar wie val ons aan?

Beslis nie God-Drie-Enig nie. Hy wil net goed doen aan sy kinders. Jakobus sê vir ons baie duidelik in Jak 1: 13 dat God niemand kan versoek nie. Beproewinge kom van God om ons sterker te maak, maar versoeking kom van die duiwel om ons af te breek en te laat sondig.

Die Heidelbergse Kategismus sê die bose-drie-eenheid val ons gedurig aan. Dit is die volgende:

• Satan,
• die wêreld
• en ons sondige natuur

Versoekinge kom gekamoefleer na jou. Sonde kom nie in kapsules na jou, waarop “sonde” geskryf staan nie, maar as “sjokolade”, by wyse van spreke. Die gif van sonde word in ’n sjokoladestafie vir jou aangebied. Dit is moeilik om dit te weerstaan.

Eva en Adam het die vrug begeerlik gevind nadat die duiwel hulle verlei het om dit te eet. Die duiwel het gesê dat hulle soos God sal wees om te onderskei tussen wat reg en verkeerd is. Hulle het geëet en in sonde verval.

Die verhaal van Josef en Potifar se vrou is ook ’n mooi voorbeeld van ’n versoeking wat weerstaan is. Potifar se vrou bied haar liggaam op ’n skinkbord aan vir Josef vir seksuele genot. Potifar is weg. Niemand sal weet nie. Dit is vir hom ’n kompliment, wat sy manlike ego streel. As hy toegee, sal Potifar se vrou hom met geskenke oorlaai en bevoordeel. Maar wat doen hy? Hy vlug weg van haar. Potifar se vrou skeur die klere van sy lyf af en hy word valslik deur haar beskuldig. Potifar gooi Josef in die tronk.  Omdat hy die Here se wil gedoen het en die versoeking weerstaan het, het die Here hom later verhoog tot die tweede hoogste in die Egiptiese Ryk. Net die Farao was hoër as hy.

Versoekinge kom in die helderste kleure, smake en in die mooiste gedaantes na jou. ’n Versoeking kan skielik oor jou weg kom, of dit kan jou algaande kondisioneer. As ’n mens ’n padda onmiddellik in warm water sit, sal hy dadelik uitspring. Maar as ’n mens hom in koel water sit en die temperatuur geleidelik verhit tot by kookpunt, sal die padda so gekondisioneerd wees, dat hy nie eers sal agterkom die temperatuur styg nie. Die padda sal doodbrand in die warm water.

’n Ongeoorloofde seksuele verhouding kan begin by ’n flirtasie, later word dit ’n verhouding en nog later owerspel. Versoekinge is soos jakkalsies wat ons grootmaak. In die begin heel onskuldig, maar later verwoes dit jou lewe. Dit kan byvoorbeeld lelike gedagtes wees, want wie sal nou seerkry? Maar later word dit kwaadpraat en skinder.

Mag ons maar besef hoe broos ons is en hoe maklik ons in versoeking val. Juis daarom leer die Here Jesus ons om daagliks te bid: “Laat ons nie in die versoeking kom nie.”

Martin Luther het by geleentheid gesê dat hy met die vyfde bede “Vergeef ons oortredinge” gaan lê en slaap, maar met die sesde bede “Laat kom ons nie in die versoeking nie” opstaan.

Dit gaan oor ’n worstelstryd. Ons moet ons afhanklikheid besef. Maar nou vra die Here Jesus nie van ons iets wat Hy nie self al deurgemaak het nie. Hy is drie maal in die woestyn versoek met die begeerlikste beloftes, maar Hy het dit al drie keer van die hand gewys. Hy het aan Sy Vader getrou gebly. Die Here Jesus het dan ook die bose oorwin. Die “bose” kan nie besit van ons neem nie. Hy kan ons wel verlei, maar nie besit nie. Ons behoort mos immers vir tyd en ewigheid aan Jesus, ons getroue Saligmaker en Verlosser. Christus het alreeds die “bose” volledig oorwin en verslaan. Alleen in Christus en deur die krag van die Gees kan ons versoekinge oorwin.

Met die sesde bede vra ons dat ons tog nie uit die kragveld van Sy genade en Gees sal beweeg nie.

Iemand het die volgende beeld gebruik: Wanneer ’n groot skip deur die golwe van ’n stormagtige see klief, skep hy ’n vaarwatergebied wat ’n sterk suigkrag uitoefen. Kleiner skepe en bote ontdek dat hulle hier as’t ware in die krag van die groot skip kan vaar. Hulle ontdek dat hulle meegesleur word, en dat hulle in sy vaarwater veilig is teen die deinings van die stormsee. Wie buite die vaarwater van die groot skip beweeg, loop gevaar om in die storm onder te gaan en op die seebodem te beland. Wie buite die vaarwater van die moederskip beweeg, ontdek aan die een kant sy eie broosheid, aan die ander kant die felle woede van die see. Wie binne die vaarwater bly, ontdek die krag van die moederskip en bly behoue. Christus, ons hoëpriester, het die stormsee van versoeking deurklief. Hy het alles ervaar wat ons versoeking sou kon noem: die storm, die stryd, en die drang van menswees. Hy het nie ondergegaan nie. In die proses laat Hy vir ons die vaarwater van sy vergifnis na, die suigkrag van Sy oorwinning. Wie in hierdie vaarwater bly, is veilig, word meegeneem in die triomf. Wie daarbuite wil gaan, wie self die felle aanslag van die bose-drie-eenheid wil trotseer, sal ontdek dat hy / sy nie eens ’n oomblik bo die water kan uithou nie.

Versoekinge moet veral in die gedagtes beveg word. Ons moet die negatiewe gedagtes in die gevangenis werp – en nie meer daaraan dink nie. Ons moet eerder aan Christus en die goeie dinge dink.

Mag ons daagliks hierdie bede bid en daagliks daaraan herinner word dat ons in ’n gevegsituasie is. Dank God vir hierdie oorwinning in Jesus Christus.

Vandag is Pinkstersondag. Mag ons elke dag in die veilige vaarwater van God se Gees wees. Deur die Gees se werking kan ons die versoekinge weerstaan. Deur die krag van die Gees kan ons die gawes van die Gees in Gal 5 uitleef.

God het Sy Gees vir ons geskenk om ons nuut te maak met nuwe begeertes. Daarom moet ons in die Gees lewe. Om in die Gees te lewe, beteken om gehoorsaam te wees aan die opdragte van die Woord.

Daarom bewaar die kragveld van die Gees ons van versoekinge.

Leef Geesvervuld!

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

SKRIFLESING:  Jes 61: 1 – 2 en Luk 4: 16 – 30

“Die Christen moet van kop tot tone ’n halleluja wees.” (Augustinus van Hippo)

Lofprysing is die hart van Christus se weg. Jesus het die wêreld binnegekom op ’n hoë jubeltoon: “Toe sê die engel vir hulle: “Moenie bang wees nie. Kyk, ek bring vir julle ’n goeie boodskap wat vir die hele volk ’n bron van groot vreugde sal wees.” (Luk 2: 10)

“Die Jubeljaar of hersteljaar dui in die Ou Testament op elke 50ste jaar wanneer die armes in Israel vrygelaat is, hulle skuld afgeskryf is en hulle as wettige eienaars na hulle grond kon terugkeer (Lev 25: 8-17, 23, 54). Verder moes die Joodse slawe vrygelaat word. Daar was besonder interessante gebruike in hierdie verband. Omdat die grond in beginsel aan die Here behoort het, kon dit nooit regtig verkoop word nie (Lev 25:23). Al wat verkoop is, is die opbrengs van die land. Dit het beteken dat die koopprys bepaal is in die lig van die aantal oeste wat oor is voor die volgende Jubeljaar. Grond het dus al goedkoper geword soos die Jubeljaar nader gekom het.” (www.bybelkennis)

Die Here Jesus het sy openbare bediening begin deur die Genadejaar (Jubeljaar) aan te kondig. (Luk 4: 18,19) Daarom is Jesus se koms na hierdie wêreld een groot vreugde en blydskap.

Die Here se eerste koms is die Genadejaar en Sy tweede koms is die wederkoms, die Oordeelsjaar. In Luk 4: 16 – 30 het die Here Jesus die profeet Jesaja in Jes 61: 1 – 2 woordeliks aangehaal, maar het opgehou net voor die laaste gedeelte van vers 2 wat lui: “…ons God se dag van wraak,…” Hy het met ander woorde Jesaja aangehaal tot en met die Genadejaar, toe opgehou lees en die boekrol toegemaak en gaan sit om te preek. Hy het nie die gedeelte van die oordeel gelees nie, omdat dit eers later kom. Jesus het nie die Joodse gebruik gevolg om Sy preek met oordeel af te sluit nie. Juis daarom was dit een van die redes waarom die skrifgeleerdes en die Jode Hom verwerp het.

Jesus Christus het hierdie profesie in vervulling laat gaan. Hy het gekom om die Genadejaar aan te kondig. Hy het nie gekom om te veroordeel nie, daarom staan daar:

…. om die Evangelie aan die armes te verkondig (hulle wat armoedig voor God is)

….. vrylating vir gevangenes (hulle wat gevange gehou word deur hul sondes)

….. herstel van die gesig van die blindes (hulle wat nog blind vir die Here is)

….. Hy het gekom om die Genadejaar aan te kondig.

Geliefdes, daarom skilder die Nuwe Testament nie vir God as ’n harde ongenaakbare despoot nie, maar as ’n liefdevolle God.

Stephan Joubert beskryf dit duidelik: “Terwyl ons mekaar afskryf, skryf God ons in genade op.” Ons kan so maklik met ’n veroordelende vingerwysing mekaar afskryf en veroordeel. Ons weeg mekaar en as ons iemand te lig beskou,  ignoreer ons dié persoon of smeer sy naam swart. Met veroordelende harte weeg en beoordeel ons mekaar. Vir genade is daar geen plek nie.

Daarom is my werk nie om vir u te vertel wat u moet doen en nie moet doen nie. Ek moet nie die oordeel van God aan u verkondig nie, dit is God se werk met die Wederkoms. Nee, my taak is om elke Sondag aan u ’n ander kant , ’n ander faset van God te verkondig. Om God se liefde in al sy veelkleurigheid en vrolikheid aan u te verkondig. My taak is nie om u met prediking te veroordeel nie, maar om vir u elke Sondag te verkondig dat God vryspreek en liefhet.

Daarom het die Here Jesus ook die owerspelige vrou in Joh 8 nie veroordeel nie, maar aan haar genade betoon omdat dit die Genadejaar van die Here Jesus is. Wanneer die kerk iemand vermaan of tugtig, is dit nie om iemand te veroordeel nie, maar om so iemand reg te help (op te help). Daarom geskied die kerklike tug altyd in liefde.

Die Genadejaar strek vanaf Christus se geboorte tot en met Sy wederkoms. Daarom leef ons hier in die jaar 2023 nC in die Genadejaar van die Here. Eers as die horlosie en die kalender van hierdie wêreld gaan staan, hou die Genadejaar van God op. Tot dit egter gebeur, moet die kerk van die Here die Genadejaar verkondig.

Daarom preek ons Gereformeerde dominees so min oor die hel en oordeel van God: omdat ons nog in die Genadejaar van die Here lewe. Dit is die GENADEJAAR! U as Nuwe-Testamentiese gemeentes, Adelaide en Fort Beaufort, lewe binne in die Genadejaar. Wat ’n voorreg!

Daarom is dit my vreugde om elke Sondag aan u die GENADEJAAR van die Here te verkondig. Om elke Sondag ’n ander kant of faset van God se liefde, genade en deernis aan u te verkondig. U moet elke Sondag verwonderd staan voor God se ongelooflike liefde.

Wanneer die Evangelie so gebring word dat dit jou bang maak, is daar ’n probleem. ’n Bangmaak-evangelie het in homself die kiem van dwaalleer. Die woord EVANGELIE beteken immers “goeie tyding” of “goeie boodskap” en daarom wil die Evangelie jou vry maak, jou los maak. Ja, die Evangelie wil vir jou vreugde en blydskap bring. Die toets van suiwer Woordverkondiging is of die Woord werklik “vry maak” om ’n nuwe verloste lewe te lewe.

Mense word nie verander deur bangmaak-prediking nie, maar deur liefdevolle prediking, waarin hulle telkens verstom staan voor die wonder van God se liefde vir die wêreld.

Jubel in die Here, Gemeente! Julle is bevoorreg om in die Genadejaar van ons Here Jesus Christus te lewe. Omdat ons in die Genadejaar van die Here lewe en die Here aan ons, soos aan die owerspelige vrou in Joh 8, genade betoon, moet ons ook aan mekaar genade betoon.

Daarom staan daar in Luk 6: “Moenie oordeel nie, en oor julle sal nie geoordeel word nie. Moenie veroordeel nie, en julle sal nie veroordeel word nie. Spreek vry, en julle sal vrygespreek word. Gee, en vir julle sal gegee word.”

Ons moet genade betoon, omdat aan ons genade betoon is. Want sien, ons lewe in die Genadejaar van die Here Jesus Christus.

Gemeente, dank God dat ons nog in die GENADEJAAR van ons Here Jesus Christus leef. GOD SE GENADE IS DAAROM GROTER AS SY OORDEEL.

Om vry te wees van angs en bekommernis, is die basis van ons jubeling.  Omdat ons weet dat Hy vir ons omgee, kan ons ons bekommernisse op Hom werp. “God het ons droefheid in dans verander,” skryf Richard Foster.

Blydskap is die hart van alle geestelike dissiplines. Sonder ’n gees van vreugde en blydskap verander die dissiplines in die somber gees van die Fariseërs en Skrifgeleerdes, wat alles uit plig gedoen het. Elke dissipline moet gekenmerk word deur innerlike blydskap en dankbaarheid.

Vreugde en blydskap maak deel uit van die vrug van die Gees. (Gal 5:22) Vreugde is die motor wat alles laat loop. Blydskap gee vonk aan al die gawes van die Gees. ’n Mens moet iets uit vreugde en blydskap doen of dit laat vaar.

In Luk 11: 27 – 28 staan daar: “Terwyl Hy dit sê, het ’n vrou in die skare haar stem verhef en Hom toegeroep: ‘Gelukkig is die moederskoot wat U gedra het en die borste wat U gevoed het!’ Maar Hy antwoord: ‘Ja, maar waarlik gelukkig is hulle wat die woord van God hoor en dit onderhou.’” Daarom, om blydskap voort te bring, moet gehoorsaamheid deel van ons alledaagse lewe word. Blydskap word nie gevind in die sing van sekere soorte musiek, sosialisering met die regte soort mense of selfs in al die charismatiese gawes van die Gees nie. Vreugde en blydskap word gevind in gehoorsaamheid.

As daar lyding en bekommernisse is, staan daar in Fil 4: 4 die volgende: “Verbly julle altyd in die Here! Ek herhaal: Verbly julle!  Laat julle vriendelikheid aan alle mense bekend word. Die Here is naby. Moet oor niks bekommerd wees nie, maar maak in alles julle versoeke deur gebed en smeking met danksegging aan God bekend. En die vrede van God, wat alle begrip oortref, sal in Christus Jesus oor julle harte en gedagtes waak.”

Paulus laat egter nie die saak daar vaar nie. Gebed en vertroue alleen is nie genoeg om vir ons blydskap te bring nie. Hy noem in Fil 4: 8 ook die dinge waarop ons onsself moet instel, naamlik: “Verder, broers, alles wat waar is, alles wat eerbaar is, alles wat reg is, alles wat rein is, alles wat lieflik is, alles wat lof verdien, ja, watter deug of watter prysenswaardige saak daar ook mag wees: rig julle gedagtes daarop.”

Die Here Jesus het in Sy 33 jaar op aarde in blydskap geleef, in so ’n mate dat die Fariseërs hom valslik daarvan beskuldig het dat Hy ’n dronklap en ’n vraat is.   Jesus Christus het ’n humorsin gehad – jy kan net luister na sommige van sy gelykenisse.

So moet ons ook van kerklike feesdae dae van blydskap maak – deur dit spesiaal te vier. Ons moet iets groots maak van Kersfees, Aswoensdag, Palmsondag, Paasfees, Hemelvaart, Pinkster en ook ander feesdae.

Mag ons altyd blymoedig wees. Mag ons altyd die positiewe soek, sodat ons dankbare mense kan wees. “Die Christen moet van kop tot tone ’n halleluja wees.”                                                                                  AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Foster, R. 1992. ’n Tyd vir toewyding. Kaapstad, Struik Christelike Boeke (Edms) Bpk.

http://www.bybelkennis.co.za/die-groot-geloofswoordeboek-joodse-feeste

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition. 

SKRIFLESING:  Johannes 13: 1 – 13 en Handelinge 9: 36 – 43

Die handdoek is die simbool van diens. Met die voetewas van die dissipels het die Here ’n handdoek om Hom vasgemaak om te dien.

Die teenoorgestelde van diens is egoïsme en onbetrokkenheid. Diens maak ’n einde aan die wêreld se behoefte en begeerte dat daar ’n “rangorde” moet wees. Ons is baie soos hoenders. In die hoenderhok is daar geen vrede voordat dit nie duidelik is wie die belangrikste is nie.  En wie die onbelangrikste is nie en wie ander status tussenin het nie. Die gefladder hou eers op as die rangorde uitgesorteer is. ’n Groep mense kan nou eenmaal nie lank genoeg bymekaar wees nie of ’n “rangorde” moet duidelik bepaal word. 

Is dit nie vreeslik as mense baklei oor wie die belangrikste is nie. Die twaalf dissipels van die Here het gedurig onder mekaar gevra wie die belangrikste is. Toe leer die Here Jesus vir sy dissipels ’n les in Johannes 13. Johannes 13 speel af terwyl die kruisdood van Jesus baie naby is. Dertien mense was byeen. Jesus en sy twaalf dissipels het daar in die bokamer vergader vir ’n maaltyd.

Hierdie maaltyd was dan ook die geleentheid waartydens die eerste Nagmaal ingestel is. In plaas daarvan dat die dissipels hulle bekommer het oor die naderende kruisdood van Jesus, was hulle eintlik met hulself besig. In die ander Evangelies lees ons dan ook van die twee selfsugtige vrae wat in hul gemoed geleef het. Wie is tog die belangrikste? Wie sal die naaste aan die regterkant van die Here sit? (Die regterkant was die ere-posisie in daardie tyd.) Wie sal tog bereid wees om homself neer te buig om die voete van die ander te was? Wie sal met ander woorde die slawewerk doen? Die twee selfsugtige vrae daar rondom die eerste Nagmaalstafel het eintlik gegaan oor wie die waardigste is en wie die onwaardigste is. Wie die belangrikste is en wie die onbelangrikste is. Wie bedien sal word en wie sal dien. So dikwels dink ons net soos die dissipels. Ons almal wil graag belangrik wees, maar niemand wil dien nie. Dan lees ons in vers 1 van Jesus se gesindheid. Ja, Jesus het liefgehad tot die uiterste toe. Hy het liefgehad met ’n besondere liefde. Die liefde wat wil gee, sonder om iets terug te wil ontvang.

Die self-gesentreerde dissipels rondom die self-opofferende Messias. ’n Kontras wat die hele Evangelie-boodskap weerspreek. So weerspreek ons elke keer die Evangelie wanneer ons eie belang en die “eie ek” voorop stel. Maar Jesus lees hulle gedagtes. Hy ken hulle hoogmoedige gesindheid. Daarom wil Hy vir hulle iets van ware dissipelskap leer. Ons lees in vers 5 hoe hy sy bokleed uittrek, op sy knieë gaan en die voete van die dissipels was. Die gebruik in daardie tyd was dat ’n nie-Joodse slaaf die voete van almal gewas het voor ’n maaltyd. Hier het Jesus dus die werk van ’n slaaf kom doen. Hierdie voetewassing deur Jesus het ook heengewys na Jesus se kruisdood. Soos Jesus die voete van sy dissipels gewas het, so het Jesus aan die kruis ons sonde met sy bloed afgewas. In albei gevalle was die Here bereid om te dien.

Gelowiges, maar nou vra die Here dat ons mekaar ook sal dien. Ons moet Christus se voorbeeld navolg. En, geliefdes, hoe dien ons mekaar? Deur met my alles in diens te tree vir my medemens. My geld, talente, besittings, geestelike gawes, my hande, my voete, my tyd – ja, my alles moet gebruik word in my medemens se belang. Dit is ook mos hoe Christus gedien het. Ook Hy het sy alles, tot sy lewe, in diens van ons gestel. Christus het eenmaal die groot kruis van diensbetoon na Golgota gedra, maar nou verwag Hy dat u en ek ook bereid sal wees om ons klein kruisies van diensbetoon te dra in hierdie wêreld. Verse 34 en 35 som as’t ware die hele teksgedeelte op: Christus wil vir ons sê:

* Soos Ek julle liefhet, moet julle mekaar ook liefhê.

* Soos Ek julle bedien het, moet julle mekaar dien.

Wie so ’n dissipel van die Here is, is geloofwaardig. Met ander woorde, die egtheid van ons geloof word getoets aan die mate waarop ons diens heenwys na Christus. Christus het jou BEDIEN aan die kruis, daarom moet ons mekaar DIEN.

Nog ’n mooi voorbeeld in die Bybel van diens is die verhaal van Tabita of ook Dorkas wat gesterf het. Haar afsterwe is wyd betreur en almal, Jood en Griek, het van haar goed gepraat. Hulle het die volgende oor haar gesê: “Sy was altyd besig om goed te doen en die armes te help.”

Hulle het selfs die klere wat sy vir die armes gemaak het as getuienis voorgehou van haar voorbeeldige lewe.

Sy was as Tabita en as Dorkas bekend. Tabita was haar Joodse naam en Dorkas was haar Griekse naam. Sy was letterlik in die Joodse en Griekse gemeenskap bekend as ’n goeie en barmhartige vrou. Sy het goed gedoen aan die Joodse en Griekse weduwees. Sy het nie onderskeid getref nie.

In die Bybel was ’n weduwee werklik uitgelewer aan die aalmoese van ander. In daardie tyd was daar nog nie staatstoelaes en pensioenfondse nie. Wanneer ’n vrou se man sterf, was sy werklik arm en hulpbehoewend. ’n Weduwee is gereken as die armste onder die armes. Oor hierdie vroue het Tabita haar bekommer.

Toe Tabita tot sterwe kom, was daar hartseer onder die Joodse en Griekse gemeenskap. Almal het haar gemis. Deur haar barmhartigheidswerk het sy as’t ware Jood en Griek bymekaar gebring. Almal het met lof van haar gepraat.

Tabita het ’n spoor nagelaat van Christelike barmhartigheid en deernis. Sy het haar eie grafskrif geskryf met die woorde: “Sy was altyd besig om goed te doen en die armes te help.”

God roep ons juis op deur die voorbeeld van Tabita om ’n goeie spoor na te laat. Ja, om ’n aangename geur van lewe te versprei, sodat ons iets vir ander mense kan beteken.

Wat belangrik is, is dat ons net soos Tabita ’n goeie spoor moet agterlaat vir alle mense. Tabita het goed gedoen aan Jood en Griek. Net so moet ons ook goed doen aan alle mense sonder onderskeid. Om waarlik goed te doen, beteken om geen onderskeid te maak nie, maar onvoorwaardelik te dien.

Ware heiliges is mense soos Tabita, wat dit vir ander mense makliker maak om in Jesus Christus te glo. Die vraag is óf ons lewe van so ’n aard is dat ons dit vir ander mense makliker maak om in Jesus Christus te glo. Want sien, as ons ’n verkeerde voorbeeld stel, maak ons dit vir ander mense moeiliker om te glo.

Dit gaan nie daaroor dat ons alle vorms van leierskap of gesag moet afskaf nie. Die punt is eerder dat Jesus ’n heel ander betekenis aan leierskap gegee het. Om te kan lei, moet jy bereid wees om te kan dien. Daarom staan daar in Mat 20: 25 – 28  die volgende: “Maar Jesus het hulle nader geroep en gesê: “Julle weet dat die heersers van die nasies oor hulle baasspeel, en die maghebbers oor hulle gesag uitoefen. So mag dit nie by julle wees nie; maar wie belangrik onder julle wil wees, moet julle dienaar wees, en wie eerste onder julle wil wees, moet julle slaaf wees. Net so het die Seun van die Mens nie gekom om gedien te word nie, maar om te dien en sy lewe as losprys vir baie te gee.”

Daarom word die geestelike gesag van Jesus nie deur ’n posisie of ’n titel bepaal nie, maar deur ’n handdoek.

Ons moet versigtig wees vir selfvoldane diens wat begaan is oor “’n groot storie” en begaan is oor indrukwekkende winste op die geestelike telborde, sê Richard Foster. Diens moet in nederigheid en sonder selfvertoon geskied.

Van al die geestelike dissiplines bevorder diens die groei van nederigheid die meeste. Die skrywer Law verstaan dat dit die dissipline van diens is wat ’n mens nederig maak.

Die voortreflikste diens is die diens wat in die verborgenheid plaasvind. Selfs openbare leiers kan diens verrig wat nie in die algemeen bekend is nie. As ons net dien daar waar ons raakgesien word, is ons beslis oppervlakkige mense.   

Daar is ook die diens om ander mense se reputasie te beskerm, soos Bernard van Clairvaux dit stel, naamlik die diens van “mensliewendheid”. Daarom is dit  ’n diens om jouself vry te hou van skinderpraatjies en kwaadpratery. Die apostel Paulus leer ons om nie van iemand kwaad te praat nie. Die dissipline om stil te bly, kan wonders in ons lewens verrig.

Daar is ook die diens van gasvryheid. In die Bybelse tyd was gasvryheid baie hoog gereken. Ons voorouers, veral in die Voortrekkertyd, was ook bekend vir hulle gasvryheid. Toe daar nog nie motors was nie en die mense met perdekarre gery het, het hulle by elke huis langs die pad gekuier en gehoor wat hulle vir die mense kan saambring uit die dorp.

Daar is ook die diens van luister. Ons praat te veel en luister te min na mekaar. Net soos ons na die Woord moet luister, moet ons na mekaar luister. Ons hoef nie die regte antwoorde te ken om goed te luister nie. Die regte antwoorde verhinder ons om somtyds goed te luister.

Daar is ook die diens om mekaar se laste te dra. Daarom is die kerk as gemeenskap van gelowiges daar om mekaar te ondersteun in voorspoed en in swaarkry.

Diens kan nie in “absentia” gelewer word nie. Dit vereis ons persoonlike betrokkenheid. Soos Franciskus van Assisi moet ons die melaatse aanraak en na die een in nood uitreik. Die dissipline van diens vra van ons om te dien sonder onderskeid.

Daarom moet ons elke dag begin deur te bid: “Here Jesus, soos dit U behaag, stuur vandag iemand wat ek kan dien, na my toe.”

Mag dit ook u bede wees.

Amen

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Foster, R. 1992. ’n Tyd vir toewyding. Kaapstad, Struik Christelike Boeke (Edms) Bpk.

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.  

SKRIFLESING:  Luk 12: 33 – 34

Eenvoud is mooi. Ons maak die lewe ingewikkeld deur baie onnodige weelde en besige agendas. Foster beskryf die Christelike dissipline van eenvoud as ’n innerlike werklikheid, wat in ’n uiterlike lewenswyse tot uiting kom. Jy moet eers in jou hart en ingesteldheid eenvoudig dink oor die lewe, voordat dit in die uiterlike gesien kan word.

Kierkegaard het die kern van die Christelike eenvoud raak beskryf in sy boek, “Purity of heart is to will one thing.” Ons ervaring van innerlike eenvoud maak ons uiterlik vry. Die hunkering na status, rykdom en posisie in die samelewing verdwyn, omdat ons dit nie meer nodig het nie. Ons morele kompas is nou innerlike eenvoud en om met die eenvoudige dinge in die lewe tevrede te wees. Richard E Byrd het uit die barre Antarktika  geskryf: “Ek is besig om te leer … dat ’n mens diep kan lewe sonder hope dinge.”

Dikwels koop mense dinge waarvan hulle nie eers hou nie, en wat hulle nòg nodig het nòg geniet, maar bloot omdat hulle mense wil beïndruk. Status, geld, besittings en geldgierigheid is die dryfvere van mense se bestaan en dit laat die wêreld-ekonomie tik. Hebsug word ambisie genoem, opgaring noem ons verstandigheid en gierigheid noem ons ondernemingsgees.

Vir ryk mense het die mensdom agting en op hulle wat eenvoudig lewe word neergesien. As ons maar besef dat alles tot niks kom. As ’n mens jonk is, koop jy ’n huis; jy bou aan; maak alles groter, en koop meer meubels, want jy het kinders. As die kinders eers die huis verlaat, is die algemene wet dat mense weer wil kleiner gaan. Die huis is te groot om te onderhou en skoon te hou. Dan gaan mense weer kleiner en gee hulle besittings vir hulle kinders of verkoop dit en gaan bly in ’n kleiner wooneenheid. Later as jy heelwat ouer geword het, beland jy in ’n ouetehuis met net ’n bed, tafel en stoel. As jy heeltemal te oud is en nie meer veilig kan bestuur nie, dan neem die kinders jou motor ook van jou af weg. So baat al ons ywer en versameling van goed deur die jare niks. Alles kom tot niks. Aan die einde van ons lewe beland ons in die nissie in die kerkmuur, met regtig niks nie, behalwe die inskripsie op die steen, dat jy eenmaal geleef het.

Psalm 62: 11 (b) lees: “Rykdom, as dit toeneem –  moet julle hart nie daarop sit nie.” Rykdom en die versameling van goed is nie verkeerd nie, maar jy moet nie jou hart daarop sit nie. Jou besittings moet nie vir jou ’n Mammon word nie, want ’n mens kan nie vir twee base tegelyk werk nie. Jy kan nie die Here en Mammon dien nie. 

In Spreuke 11: 28 (a) staan daar: “Wie op sy rykdom vertrou, val self.” ’n Mens moet rykdom en besittings in die regte lig sien. Die volgende twee stellings is verkeerd, naamlik om “’n oormaat vertroue in besittings te stel”, asook “totale asketisme, wat met armoede gepaardgaan.” Die Here wil nie een van die twee hê nie. ’n Oormaat vertroue in besittings, maak dat ons Mammon dien, maar ewe verkeerd is om uit vrye keuse in totale armoede te lewe.  Gedwonge armoede is ook uit die bose. Die Here wil nie hê ons moet gebrek ly en onsself verneder nie. Asketisme doen afstand van besittings. Eenvoud plaas besittings in die regte perspektief. Asketisme laat geen ruimte vir “’n land wat oorloop van melk en heuning” nie. Eenvoud is tevrede met armoede sowel as met oorvloed. (Fil 4: 12) Die Here wil vir ons genoeg gee en hê dat ons daarmee tevrede moet wees.

Daar is niks verkeerd daarmee om besittings te hê en dit te geniet nie. Die aartsvaders soos Abraham en Jakob was ook baie ryk. Lot in die Bybel was ook baie ryk. Maar die Here het Lot se hart getoets om te bepaal of hy die Here net dien oor die besittings. Maar toe God al die besittings van Lot af weggevat het, het hy nog steeds die Here gedien. Sy liefde vir die Here het nie verkoel toe sy besittings en geliefdes weggeval het nie. Lot het die Here gedien en nie vir Mammon nie. Daarom het die Here later vir Job tienvoudig teruggegee wat van hom af weggevat is.

Wanneer rykdom en goed jou te na aan die hart lê, kan jy moeilik in die koninkryk van God kom. Daarom sê die Here dat dit vir ’n ryke net so moeilik is om in die koninkryk van God te kom as wat dit vir ’n kameel is om deur ’n naald se oog te gaan. Jesus het gesien watter houvas rykdom op ’n mens kan hê. Hy het geweet waar jou skat is, sal ook jou hart wees. Daarom het Hy sy volgelinge beveel om nie vir hulle skatte op aarde bymekaar te maak nie.

In Luk 12: 33 – 34 staan daar: “Verkoop julle besittings en gee vir liefdadigheid. Maak vir julle beursies wat nie vergaan nie, ’n onuitputlike skat in die hemel, waar ’n dief nie kan bykom en geen mot kan verniel nie. Want waar julle skat is, daar sal julle hart ook wees.” Dit beteken dat as die Here vir jou ryklik gee, jy nie suinig moet wees om vir die armes te gee nie. Daardeur sal jy bewys lewer dat Mammon nie jou god is nie. Foster skryf: “Eenvoud stel ons vry om die voorsiening van God te aanvaar as ’n gawe wat nie vir onsself gehou moet word nie, maar vrylik met ander gedeel moet word.”

Belangrike beginsels is: Koop dinge omdat hulle nuttig is, nie oor hulle status nie. Veral motors moet oor hulle nuttigheidswaarde gekoop word en nie oor die status wat dit vir jou gee nie. Moenie elke seisoen die nuutste modes in klere najaag nie. Modes is daar sodat modehuise kan geld maak. Verwerp alles wat jou kan verslaaf. Kweek die gewoonte aan om dinge weg te gee. Gee byvoorbeeld jou tweedehandse klere vir Agapé Winkel. Hulle verkoop dit goedkoop aan die armes. Die opbrengs word gebruik om projekte by Huis Corrie Dreyer te finansier. In die proses help jy die armes en die Ouetehuis.

Geniet dinge, sonder om dit te besit. Jy kan parke, strande en openbare ruimtes geniet sonder om dit te besit.

Vermy finansiële praktyke waar jy moontlik ander mense kan onderdruk. Betaal ’n regverdige loon. Jou weegskaal moet reg ingestel wees as jy dinge verkoop. Moenie mense finansieel uitbuit nie.

Minimalisme behoort die gelowige se wagwoord te word as dit by eenvoud kom. Strewe na die minimum. Oortollige goed vergader net stof en roes. Raak ontslae van goed wat jy opgegaar het deur die jare. Jy sal ’n stuk vryheid in minimalisme ontdek. Koop die goed wat jy werklik nodig het. Geniet ook jou besittings, want dit is gawes uit die hand van God.

Leef in eenvoud en jy sal God sien.

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Foster, R. 1992. ’n Tyd vir toewyding. Kaapstad, Struik Christelike Boeke (Edms) Bpk.

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.   

SKRIFLESING:  Jakobus 4: 3 en Jakobus 5: 13 – 20

As ’n outydse waterpomp gereeld gebruik word, is min inspanning nodig om water te pomp; die water stort met die eerste probeerslag uit, want die watervlak is hoog. Maar as die pomp vir ’n lang tyd nie gebruik is nie, daal die watervlak  en as jy dan water wil hê, moet jy ’n lang ruk pomp voordat die water uitkom, na groot inspanning. Dit is so met gebed ook; as ons ’n gereelde gebedslewe het, dan maak elke klein omstandigheid die ingesteldheid om te bid wakker, en ons begeertes en ons woorde is altyd gereed. Maar as ons ons gebedslewe verwaarloos, is dit vir ons moeilik om te bid, want die water in die put raak laag. Baie van ons se gebedslewe is ook soos ’n waterput waaruit lanklaas gepomp is. Gebed kom nie so maklik as jy nie gereeld bid nie.

Die Heidelbergse Kategismus beskryf gebed as die vernaamste element van ’n mens se dankbaarheid. Gebed is een van die vernaamste dissiplines in ’n mens se geloofslewe.

Om te bid, is om te verander. God gebruik gebed nie net om sake te verander nie, maar ook om ons te verander. Opregte gebed spreek die sake aan waarvoor ons bid, maar dit verander ons lewe ook. Jakobus 4:3 sê dat ons dikwels verkeerd bid: “As julle bid, ontvang julle nie, omdat julle verkeerd bid: julle wil net julle selfsugtige begeertes bevredig.” Ons moet nie net bid soos van ’n inkopielys af nie, maar ons moet ook bid vir ander mense, vir lewensverandering in ons lewe en dat God se wil al meer sigbaar sal word in ons lewe. Hoe nader ons aan die hartklop van God kom in ons gebedslewe, hoe meer sal ons verander word na die beeld van God. Ek moet ook teen myself en my vleeslike begeertes bid en vir God vra om vir my die geestelike gawes te gee wat ek kortkom. In opregte gebed, begin ons die dinge begeer wat God begeer, om die dinge lief te hê wat Hy liefhet en die dinge te wil wat Hy wil.

Gebed vereis verandering by jou. Wanneer ons bid: “Lord, let your Kingdom COME”, moet ons daarmee saam bid: “Lord, let my Kingdom GO.” Gebed vra aksie. Ek moet die goed doen waarvoor ek bid. As ek vir die armes bid, moet ek ook iets doen aan die armes se nood. Gebed vra persoonlike commitment en toewyding.

Sφren Kierkegaard het een maal opgemerk dat hy eers gedink het om te bid is om net te praat. Tot hy die geheim van gebed geleer het en dit was om ook te luister. Om na God te luister en te luister daar waar daar nood is. Dikwels kort ons medelye in ons gebedslewe. Daar moet opregte empatie wees tussen die bidder en die een vir wie gebid word. Daarom moet ons mense opreg liefhê om regtig vir hulle te bid.

Daar is ook iets soos “flitsgebede”; dit is wanneer jy iemand deur die dag raakloop wat ’n gebed benodig. Dit is om tussen jou aktiwiteite deur vir iemand te bid, selfs al is jou oë oop. As ’n taxibestuurder onverskillig bestuur en ’n sperstreep op ’n hoogte verbygaan, kan jy vir hom bid vir insig en dat hy veilig mag wees. In die proses vat dit ook jou padwoede weg. As jy voel jy ervaar  padwoede oor ander mense se onverskillige bestuursvermoë, moet jy net bid. Dit bring kalmte in jou gemoed.   

Almal wat in ’n diep verhouding met God was, het gebed as die hoofsaak in hulle lewens beskou. Die Here Jesus stel self vir ons daarin ’n voorbeeld in Mark 1:35 wat as volg lees: “Die môre vroeg, toe dit nog nag was, het Hy opgestaan en buitentoe gegaan na ’n eensame plek en daar gebid.”

Martin Luther het verklaar: “Ek het so baie sake om af te handel dat ek nie kan vordering maak as ek nie elke dag drie ure lank bid nie.”

Soms bid ons net vir dinge. Die verhaal word vertel van ’n predikant wat na Johnnie se huis gekom het, en tydens die gesprek het hy hom gevra: “Bid jy elke aand, my seuntjie?” “Nee,” antwoord Johnnie, “sommige aande wil ek niks hê nie.” Sommige mense deel hierdie selfsugtige siening van gebed. Gebed is nie net vir persoonlike versoeke nie – dit is vir belydenis, lof, danksegging, aanbidding en voorbidding vir ander. Gebed is ’n bediening van smeking vir ander en aanbidding van God, sowel as versoeke vir myself.

In ons teksgedeelte staan die gemeenskaplike verantwoordelikheid uit. Gelowiges moet vir mekaar bid. Wanneer iemand siek is, moet die ouderling ontbied word om vir die sieke te bid. Verder sê Jakobus in hoofstuk 5:16 die volgende: “Bely dan julle sondes teenoor mekaar, en bid vir mekaar, sodat julle gesond kan word.” Met hierdie “gesond word” word bedoel die gebrokenheid in die gemeenskap wat gesond moet word. In Jakobus se tyd was daar in die vroeë kerk baie spanning rondom klasseverskille, kultuurverskille, ryk en arm, die veragting van die weerloses en die misbruik van die tong. Dan moedig Jakobus die gelowiges aan om te bid, dat die spanning en verskeurdheid tussen die gelowiges gesond sal word.

Augustinus die kerkvader, was in sy kinder- en jongman-jare ’n onverskillige rebel wat gebaljaar het onder die verkeerde vriende, meisies en in die kroeë van sy tyd. Sy moeder Monica het egter getrou gebid dat God tog haar seun Augustinus se lewe moet aanraak en verander. Die Here het na haar gebed geluister en die Heilige Gees het Augustinus se hart verander. Met Augustinus en sy buite-egtelike seun se doop en belydenisaflegging het die priester gesê dat Monica se gebede Augustinus se lewe verander het. Augustinus het een van die grootste kerkvaders van alle tye geword.

Ons moet nie wag om so te “voel” voor ons bid nie. Gebed is soos enige ander werk. In die begin voel ons nie lus nie, maar ons dwing onsself om dit te doen. Na ’n rukkie word dit lekker en jy geniet dit. Daarom is gebed ’n geestelike dissipline. Daarom moet ons gebedspiere opgewarm word, sodat wanneer die bloedvloei van voorbidding eers begin het, ons dit sal geniet.    

Ek hoef nie soos ’n Concorde-vliegtuig, grasieus en voortreflik, te bid nie. Al sukkel jou gebed ook om van die grond af te kom – God luister. God oordeel nie ons gebede op grond van die korrektheid daarvan nie.

Te midde van ’n menigte aktiwiteite, moet ons nie toelaat dat enigiets ons gebedstyd indring nie. Die duiwel sal ons so besig hou, dat hy ons net nie biddend  kry nie. Hy weet dat hy geen wapen teen gebed het nie. Hou u gebedstyd met alle ywer, soos Daniël, wat drie keer per dag tot die Here gebid het.       

In Openbaring 8:4 staan daar:  “Die rook van die wierook wat deur die engel geoffer is, het saam met die gebede van die gelowiges opgestyg voor God.” Ons swakke gebede is soos wierook wat deur God aanvaar word. Ons swakke gebede word deur die Gees vertaal in gebede wat vir God aanneemlik is.

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Foster, R. 1992. ’n Tyd vir toewyding. Kaapstad, Struik Christelike Boeke (Edms) Bpk.

SKRIFLESING:  Luk 3: 1 – 20

Willem Nicol skryf in sy boek “Gebed van die hart”: “Diep in ons weet ons dat ons moet soek wat ons verloor het.” Augustinus was ook bekend vir sy woorde: “By God alleen het ek rus gevind.”

Woestyne vorm ’n belangrike deel van die Bybelse teologie. Telkemale lees ons in die Bybel van woestynervarings wat die volk Israel of sekere indiwidue deurgegaan het. Die 40 jaar wat die volk Israel deur die woestyn getrek het, was ’n suiweringsproses, sodat die volk kon leer om net van God afhanklik te wees. Die verhaal van Johannes die Doper in die woestyn is ook ’n verhaal van suiwering. Johannes die Doper het homself afgesonder in die woestyn, sodat hy God helder kon hoor en sy prediking van bekering onverstoord kon bring na die skare. Sy klere was kameelhare en sy kos was sprinkane en heuning. Die mense het gestroom om na sy prediking te luister, wat eg, anders en deur God geïnspireer was.

Johannes die Doper se unieke lewe en lewensomstandighede, sy wysheid en sy prediking het meegewerk tot die ontstaan van die woestynvaders.    In vandag se preek gaan ek aan u verduidelik hoe die era van die woestynvaders ontstaan het.

In die Middeleeue was Vader Wetenskap en Moeder Kerk met mekaar getroud. Die wetenskap kon niks sê wat die kerk nie eers gesanksioneer het nie. Daar was dus nie ruimte vir objektiewe selfstandige wetenskapbeoefening nie.

As die wetenskap iets nuuts op die tafel plaas en die kerk was nie daarmee gelukkig nie, is sodanige wetenskaplikes maklik gebrandmerk as ketters en ook vervolg. Toe kom daar ná die Donker Middeleeue ’n groot egskeiding tussen Wetenskap en Kerk.

Ons noem dit die Verligting. Die paaie van die wetenskap en die kerk het nou geskei en wetenskaplikes het hulle nie meer gesteur aan die sanksionering deur die kerk nie. Dit was die begin van die ontstaan van Universiteite wat met objektiewe maatstawwe nuwe kennis gegenereer het. Daar het as’t ware ’n skeiding gekom tussen brein en hartsdinge. Dit was ’n positiewe ontwikkeling, maar dit het nie die mens se soeke na God, na die misterie, minder gemaak nie. Inteendeel die soeke na God word net al groter en daarom is daar wêreldwyd ’n ontwaking van spiritualiteit. Een van die sogenaamde Godsbewyse is dat die mens in homself / haarself  ’n behoefte het na ’n hoër misterie, wat ons God noem.

Daarom is dit ’n ernstige fout om brein en hartsdinge van mekaar te skei. Eintlik moet alles, die brein én hartsdinge, deel wees van spiritualiteit. Thomas Merton, die Katolieke teoloog, skryf: “How mistaken I was to make contemplation only a part of […] life. For a contemplative his whole life is contemplation.”

Ronell Bezuidenhout skryf: “Alles wat ek doen, doen ek as ’n spirituele mens. Alles wat spiritueel is, doen ek as ’n denkende mens.” Daarom behoort daar nie ’n kloof te wees tussen die wetenskap en die kerk nie. Ook die wetenskap getuig van die misterie van God. Daarom praat ons van die CORAM DEO – dit is om  alles voor die aangesig van God te beleef.

Maar ons moet nog verder teruggaan om die era van die woestynvaders te verstaan. Aanvanklik was die vroeë kerk erg vervolg, omdat hulle nie die keiser aanbid het nie. Keiser Domitianus het byvoorbeeld ekonomiese sanksies ingestel teenoor enigiemand wat hom nie as “kurios” aanbid het nie. Eers as jy voor die beeld van die keiser buig en ’n offer bring, het jy ’n merkteken gekry op jou hand of voorkop, wat jou toestemming verleen het om in die stad handel te dryf. Die Christene kon dus inderdaad nie voor die keiser buig nie, want hulle kon slegs buig voor die “Kurios” van die kuriosse. Dit het daartoe gelei dat hulle letterlik “ ’n stryd ten brode” gevoer het om aan die lewe te bly.

Hulle het hulleself inderdaad as vreemdelinge en bywoners in die wêreld beskou. Diognetus het geskryf (vrylik vertaal): “Alhoewel hierdie mense (die Christene), net soos ons, in huise bly, is hul gedrag meer soos dié van onbekende mense. Hulle neem deel aan die aktiwiteite van die stad, net soos  ons, maar in alles is hulle vreemdelinge. Enige vreemde land is vir hulle ’n moederland, en enige moederland is vir hulle ’n vreemde land.” 

In die vierde eeu het keiser Konstantyn hom tot die Christelike geloof bekeer. Hy het staatsveiligheid aan al die Christene gewaarborg en dit het ’n einde gebring aan die swaarkry en vervolging van Christene. Dit was enersyds ’n wonderlike ontwikkeling, maar dit het ook slegte nuus vir die Christene beteken. Hulle het verleer om te ly en swaar te kry vir hulle geloof. Die betekenis om “vreemdeling” en “bywoner” te wees, het vervaag. Dit het so goed met die Christendom gegaan dat hulle spoedig in hulle geloofslewe vervlak het.

Vir duisende Christene was die vervlakking van die geloofslewe vir hulle onaanvaarbaar. Hulle het toe hulle toevlug geneem tot woestyne, om weer te ervaar wat dit beteken om ’n “vreemdeling” of  ’n “bywoner” te wees. Hulle wou wegvlug van die oppervlakkigheid en die vervlakking van die alledaagse lewe. Hulle wou God diep en intiem ervaar. Daarom het hulle na woestyne toe gevlug. Woestyne is plekke van stilte. In die stilte kon hulle God se stem weer hoor. Woestyne speel ’n belangrike rol as ’n tussentydperk vir “tussen-in-mense”. Ons leef tussen Oos van Eden en die hemelstad. Ons moet ons nie te gemaklik maak in hierdie lewe nie. Daarom speel woestyne ’n belangrike rol in die Bybelse geskiedenis.

• Die verhaal van Abraham die aartsvader speel af in die woestyn.
• Moses leef in die woestyn, om hom gereed te maak om die volk uit Egipte te verlos.
• Die volk Israel trek 40 jaar deur die woestyn.
• Elia vlug na die woestyn toe Isebel hom wou doodmaak, omdat hy die Baälprofete uitgeroei het.
• Johannes die Doper het in die woestyn die pad vir die Here gelyk gemaak.
• Jesus Christus was vir 40 dae in die woestyn, om Hom gereed te maak vir Sy aardse bediening.

Woestyne is plekke van stroping, van stryd, van afsondering, van nuwe ontmoetings, van lewensverdieping en ’n plek van geboorte. In woestyne word jy gevorm tot ’n beter kwaliteit lewe.

Daarom ervaar mense wat deur woestyn-tye in hulle lewe gaan, dat dit van die beste tye in hulle lewe was. Hulle het weer geleer om afhanklik van God te wees. Woestyn-tye kan wees ernstige siekte, kanker, finansiële nood, alleenheid, egskeiding, dood van ’n geliefde of enige ander stuk swaarkry wat oor ’n mens se lewenspad kom. Woestyn-tye stroop jou van trots en selfversekering, soos wat die herfs die bome stroop van hulle blare. Daarom is daar ook in die herfs- en wintertye van jou lewe ’n unieke skoonheid en verdieping, wat jou nader aan die Here bring.      

Die vroegste woestynbewoners het nie gevlug uit die dorpe om niks vir die samelewing te beteken nie. Nee, hulle het juis woestyne toe getrek om hulself geestelik te verdiep, ten einde geestelike begeleiers te word vir ander.

In die embrio-fase van die Monastiese fase van die kloosterlewe het monnike en nonne buite die dorpe in die begraafplase gewoon, om die demone te beveg en so die dorp te beskerm. Daar was die bygeloof dat demone deur die dag die dorp invaar om die dorpelinge te teister en dan snags na die grafte terugkeer om te “rus”, want demone moet darem ook rus. Die woestynbewoners het dan deur gebed en afsondering in die nag die demone beveg.

Later het hulle kloosters opgerig in woestyne, wat ’n plek was van studie, wysheid, geleerdheid, toewyding, egtheid, en uiterste geloofsdissiplines. Mense van die dorpe en stede het na hulle gestroom om wysheid en geestelike begeleiding. Kloosters in die woestyne het plekke geword van diep nadenke oor God. Daar was geen plek vir oppervlakkigheid en vervlakking nie. Gelowiges is gevorm om unieke Geesvervulde lewens van oorgawe te leef.

Ronell Bezuidenhout skryf: “Die ou kerkvaders en -moeders het geweet dat om die ‘gestalte van Jesus’ aan te neem – om die mens te word soos God menswees oorspronklik bedoel het om te wees – nie vanself gebeur nie. Die gawe van kindskap van God word gratis aan jou gebied. Met ander woorde, jy is dit! Maar dan impliseer dit steeds dat jy, in die woorde van die Hebreërskrywer, jou babakos moet los en vaste kos moet begin eet. Jy kan nie in jou ‘baba-fase’ van kindskap bly nie. Min dinge in hierdie lewe kom sonder inspanning.”

Is jy en ek bereid om in hierdie tyd van Pinkster, onsself weer opnuut toe te wy om die Here met die nodige inspanning te dien, soos wat die woestynvaders vir ons die voorbeeld gestel het?

Gestroop van alles, was Johannes die Doper ’n besondere werktuig in die hande van die Here. Mag ons ook gestroop word van dit wat in die pad staan van die egtheid van ons geloof.                                                AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Bezuidenhout, Ronel (2015-02-18). Woestynwysheid. Ervaar God opnuut (Afrikaanse uitgawe). Lux Verbi. Kindle Edition.

SKRIFLESING:  Handelinge 1: 6 – 14

Tot voor  1994 se demokratiese verkiesing was Hemelvaart ’n openbare vakansiedag.

Daarna het dit ’n gewone werksdag geword. Hemelvaart is die stiefsuster van die reeks van kerklike feesdae. Kerkbywoning van Hemelvaart-dienste in die NG Kerk is landswyd swak. Daar word nie soveel waarde aan die dag geheg nie. Maar dit is ’n fout. Hemelvaart het ’n sleutelbetekenis in die teologie van die kerk. Die Hemelvaart is geen geringe saak nie. Die belangrikheid van Hemelvaart word duidelik in al drie die ekumeniese belydenisskrifte uitgespel. Dit lees as volg:   

Die Apostoliese Geloofsbelydenis bely:

“Ek glo in Jesus Christus… wat opgevaar het na die hemel en sit aan die regterhand van God, die Almagtige Vader, van waar hy sal kom om te oordeel die wat nog lewe en die wat reeds gesterf het.”

Geloofsbelydenis van Nicea:

“Ons glo in een Heer Jesus Christus, die eniggebore Seun van God… wat opgevaar het na die hemel, en sit aan die regterhand van die Vader; wat weer sal kom met heerlikheid om te oordeel die wat nog lewe en die wat reeds gesterf het, wie se koningsheerskappy geen einde sal hê nie.”

Geloofsbelydenis van Athanasius:

“Ons glo in die  Here Jesus Christus wat opgevaar het na die hemel, aan die regterhand van die Vader sit en van daar sal kom om hulle wat nog lewe en hulle wat reeds gesterf het, te oordeel.”

’n Predikant (onbekend) van die NG Kerk Kraggakamma het geskryf   “die Hemelvaart lei ’n nuwe era binne.”

Dan verduidelik die predikant dat die “nuwe era” as volg verdeel kan word.

1. Die nuwe era van Jesus se heerskappy
2. Die era van die Gees
3. Die era van die kerk
4. Die era van verwagting

Ek gaan oor elkeen van die vierdeling van die nuwe era ’n paar van my eie gedagtes uitlig:

1. Die Hemelvaart lei die nuwe era van Jesus se heerskappy in

Met Jesus se menswording is Hy verneder en die mense het nie van Hom gehou nie. Hy is vervolg en het later gesterf aan die kruis. Die kruisdood was die laagtepunt van Sy vernedering.

Met Sy Hemelvaart is Hy verhoog tot die hemel en het Hy gaan sit aan die regterkant van Sy Vader.  Die regterkant beteken Jesus het ’n ereposisie ingeneem langs Sy Vader. Jesus heers oor die hemel en die aarde. Hy heers dus ook oor die kerk. Aan die regterkant van Sy Vader het Hy ook ons advokaat en Parakleet (voorspraak) geword. Ons het nou ’n direkte lyn na God deur gebed. Die hemel is ook ’n onsigbare dimensie, waar daar geen lyding,  seer en hartseer is nie. Daarom het Hy deur Sy Hemelvaart vir ons die hemel oopgesluit, sodat as ons sterwe ons by Hom sal wees in ’n nuwe geestelike liggaam. Dan sal ons ook verheerlik word voor die troon van die Vader.

• Die Hemelvaart lei die era van die Gees in

Na die Hemelvaart was die dissipels ’n groep verskrikte mense. Hulle het gevoel dat hulle as weeskinders agtergelaat is. Hulle het die Evangelie geglo, maar hulle het nie die krag gehad om daaroor te getuig nie.

Hulle was te bang vir die Jode en die Romeine. Tien dae later het God Sy Gees op hulle uitgestort. Hulle is met die Gees vervul en kon skielik kragdadig getuig aangaande die Evangelie van Jesus Christus. Op Pinkstersondag het 3000 mense kragdadig tot bekering gekom deur die prediking van Petrus. Met die uitstorting van die Gees is al die geestelike gawes op God se kinders en die kerk uitgestort. Die gawes van uitverkiesing, roeping, wedergeboorte, bekering, regverdigmaking, heiligmaking, volharding en verheerliking is aan die kerk gegee. Daar is ook spesifieke gawes aan die kerk gegee soos die gawe van prediking, lering, gesondmaking en ook ander gawes.

So het die era van die Gees aangebreek. Met die uitstorting van die Gees was daar ’n  skouspel met die spreek in tale, vuurtonge en die wind. Dit was soos ’n reuse-waterval wat skouspelagtig afkom. Daarna het die Gees se werk geword soos ’n magtige rivier wat rustig afkom. Deur die eeue het God se Gees in die kerk gewerk en miljoene het tot bekering en geloof gekom. Deur die Gees se werking is daar vandag kerke in die meeste plekke in die wêreld. In Suid-Afrika het selfs die kleinste dorpies Christelike kerke. Die Gees werk magtig en kragtig in die geskiedenis en in die lewe van die kerk en die gelowiges.

• Die Hemelvaart lei die nuwe era van die kerk in

In die Ou Testament het die kerk nie bestaan nie. Dit was ’n teologie van Israel as die uitverkore volk van God. Dit was amper iets van ’n volksteologie.

Maar Jesus Christus het vir die wêreld gesterf. In Hom is al die nasies van die aarde geseënd. (Joh 3:16) Daarom was die laaste opdrag van die Here Jesus toe Hy opgevaar het na die hemel, dat die dissipels na die hele wêreld moet gaan en die Evangelie moet verkondig. Jesus het as’t ware met Sy Hemelvaart die aarde fisies verlaat en Sy werk oorgegee aan die kerk. Daarom het die Evangelie  so sterk gegroei in die vroeë kerk, maar ook deur die eeue. Die apostels het die Bybelboeke geskryf, maar Jesus het die kerk gestig en met sy Hemelvaart die aflosstokkie van die verkondiging en diakonaat aan die kerk oorgegee.  

• Die Hemelvaart lei die era van verwagting in

Met Sy Hemelvaart het die Here Jesus beloof  dat Hy net so sal terugkom as wat Hy hulle verlaat. Dan gaan Hy sy bruid (die kerk) ontmoet.

Daarom, soos daar by ’n bruidegom en ’n bruid in die maande voor hulle trou, ’n verwagting en ’n afwagting is, net so leef die kerk ook in die toekomsverwagting van die wederkoms van die Here Jesus Christus. Daar is ook met die Hemelvaart die verwagting geskep dat ons deel sal hê aan die heerlikheid wat op ons wag, as ons tot sterwe kom. Soos wat ’n bruid haar gereed maak, so moet die kerk haar ook gereedmaak vir die wederkoms van Jesus Christus. Dit sal ’n blye en heerlike dag wees.

Verskeie tekens word voorgehou as voorspellers van die wederkoms. Onder andere word voorspel dat met die eindtyd  daar ’n “groot afvalligheid” sal wees. Hoe sien ons dit nie raak in die wêreld nie! Selfs bekende teoloë het die kerk vaarwel geroep en verval in ateïsme.

Daarom het die Hemelvaart vir ons groot betekenis. Die Hemelvaart is deel van ons belydenis as kerk. Daarom is die Hemelvaart geen geringe saak nie. Die Hemelvaart het die begin van ’n nuwe era ingelui. Daarom moet Hemelvaart  deur alle Christene gevier word as kerklike feesdag.

AMEN    

(Ds. Paul Odendaal is die leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

SKRIFLESING:  Gen 3 – 4 en Ps 51

Om weg te kruip is ’n eeue-oue gebruik by mens en dier.

Diere en insekte kruip gewoonlik weg vir oorlewing. Party spinnekoppe grawe vir hulle gaatjies in die grond, met ’n dekseltjie wat hul oor die gaatjie plaas, waarin hulle kan wegkruip. Eekhorinkies kruip in bome weg. Baie diere, insekte en visse kamoefleer hulself deur die kleur of die vorm van die omliggende natuur aan te neem. Ons ken almal die verkleurmannetjie wat verkleur deur die kleur van die blare of die stam aan te neem en sodoende weg te kruip.

Die mensdom het baie by die diere geleer. Die eerste mensepaar het die diere goed nagevors en geleer om hulself te kan wegsteek. Toe Adam en Eva sonde doen en God hulle kom soek, voel hulle skielik skuldig. Skuldige gewetes sien vyande. Skielik is God hulle grootste vyand. Nou moet hulle vir God wegkruip.

Wat doen hulle om weg te kruip? Hulle kruip weg tussen die bosse en die bome van die tuin van Eden. Hulle kamoefleer hulle skaamte met vyeblare. Hulle ontken dat hulle die skuldiges is, deur die skuld te verplaas.

Van toe af sou wegkruip, kamoefleer en ontkenning die oorlewingstegnieke van die mens word om te vlug voor God. Voortaan sou die mens die vlugtende mens word.

Vandag kruip mense vir God weg agter hulle besige programme en agter hulle goeie werke. ’n Mens kan selfs vir God wegkruip binne jou godsdiens. ’n Mens kan so besig raak met die diens in godsdiens, dat jy nie meer tyd het vir die God van die godsdiens nie.

Vandag kamoefleer die mens homself agter maskers. Maskers van valse bravade, geleerdheid, ordentlikheid, beskaafdheid, geld, besittings, skoonheid, ambisie en so meer. Ons sien nie eers meer ons eie skande, ons eie sonde en sondigheid raak nie. Ons vergeet daar is iets soos beskaafde barbare of geleerde monsters of skone ondiere of ryk rowers of ambisieuse selfgode.

Om jou skuld te kan bely is nie so maklik nie. Niemand wil graag sê ek is die skuldige nie. Ons verplaas liewer die skuld op ’n ander een. So speel ons vroteier. Ons plaas die sakdoek agter iemand anders se rug. Adam en Eva het net so vroteier gespeel. (Ds. Neels du Plooy se gedagte) Die Here kom eerste na Adam en vra wat hy gedoen het. Adam gee toe sommer vir Eva en vir God die skuld, deur te sê dit is Eva, die vrou wat God vir hom gegee het, se skuld  en Eva sê dis die slang, en so gaan die bose kringloop aan.

Vandag ontken die mens sy skuld deur alle skuld na God te verplaas. Waar was God? Hoekom het God dit toegelaat? Is God dood? Waarom is God afwesig? Ons verplaas ons skuld so gerieflik na God toe. God word die vroteier. Daarom het ons God ook gekruisig. Maar elke dag kruisig ons die Here nog steeds deur die skuld op Hom te plaas.

Gelukkig het God hierdie bose kringloop kom deurbreek toe Hy aan die kruis kom sterwe het. Hy het die vroteier geword wat in die middel kom staan het. Die skande en die stank van die hele wêreld se sondes het op Hom neergekom. Hy het die vroteier van die wêreld geword, waarvoor almal hulle koppe weggedraai het. Die Bybel sê hy was die sondebok op wie die skuld neergekom het.

Dit was gebruik in die Joodse tradisie om ’n bok simbolies te belaai (te besprinkel) met die skuld van die Israeliete in die kamp en dan die bok alleen die woestyn in te stuur om as’t ware die sonde van die volk weg te dra. Later is die bok selfs van ’n hoë krans in die woestyn afgestoot om ’n einde te maak aan die sondes van die volk.

Die Here Jesus was dus die vroteier, die sondebok, die Lam sonder gebrek wat geslag is om die bose kringloop van skuld te verbreek om versoening en vergifnis moontlik te maak.

Aan die kruis het die Here Jesus ’n nuwe kringloop laat begin, naamlik die kringloop van vergifnis. Aan die kruis het hy geprewel: “Vergewe hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie.”

Helmut Thielicke, die bekende Duitse teoloog en skrywer, sê dat die Here Jesus as’t ware vir ons daar aan die kruis ’n aflosstokkie van vergifnis aangee, met die opdrag om daarmee te hardloop en dit aan te gee na ons skuldenaars. Daarom leer Hy ons om te bid: “Vergewe ons skulde, soos ons ook ons skuldenaars vergewe.” Ons moet met die aflosstokkie van vergifnis hardloop en dit aangee vir ons huweliksmaats, ons kollegas, ons politieke opponente en vyande. As ek nie bereid is om dit te doen nie, word ek gediskwalifiseer, net soos ’n atleet wat die stokkie laat val of weier om die stokkie aan te gee aan die volgende atleet.

Vrees vir God en vrees vir my medemens sou die mens se lewe oorheers. Daarom kruip ons weg, kamoefleer ons onsself en ontken ons alle skuld om onsself te beskerm teen God en teen ons medemens.

Maar geen mens kan oorleef teen God nie. Ek kan nêrens wegkruip nie, want God is alomteenwoordig. Ek kan my nêrens kamoefleer teen God nie, want hy is alsiende. Ek is soos ’n goudvis in ’n ronde bolglashouer. Die goudvis kan nêrens wegkruip nie. Van alle kante kan die goudvis beskou word, selfs van onder ook.  Ek kan niks ontken nie, want God is alwetend.

Op ’n stadium het koning Dawid ook probeer om sy sondes (sy owerspel met Batseba en sy moord op Urija) weg te steek, en te ontken dat dit bestaan. Tot die profeet Natan na hom toe gekom het en vir hom – deur ’n storie te vertel –herinner het aan sy sonde.  Toe Dawid dit bely en in die oopte daarmee kom, toe herstel God hom, toe word hy die man “na aan die hart van God”.

’n Mufreuk of ’n stankreuk kan alleen verdwyn as dit in die oopte kom. As daar vensters oopgemaak word. Juis daarom wil die Here hê ons moet ons sondes bely teenoor Hom en teenoor mekaar.

Adam en Eva het vir God heeltemal verkeerd verstaan.

Adam en Eva vlug van God, hulle kruip weg … terwyl God op soek was daarna om hulle te red. Adam en Eva kamoefleer hulle skande met vyeblare wat kan verdroog en afval, terwyl God hulle wil bedek met klere wat van die velle van ’n dier, ’n bok, gemaak is. Ja, later sou God die volmaakte sondebok op Golgota slag wat die skande van die mensdom vir altyd sou bedek. Hy sou self die bruilofskleed voorsien. Adam en Eva ontken hulle sonde, ja verplaas dit na ’n ander een, terwyl God in Gen 3: 15 die sonde op Homself plaas.

Die mens wil vlug, wegkruip … God soek. Die mens kamoefleer … God bedek. Die mens ontken en verplaas … God plaas die skuld op Homself.   Hoe misverstaan ons nie vir God nie.

Wanneer God na die mens kom in die aandwindjie, kom soek Hy om te red, nie om te veroordeel nie.

’n Mens kan jou lewe slegs oorleef as jy jouself in God se hande oorgee. Dit is beter om in die hande van die lewende God te val, as om uit die hande van die lewende God te val.

In die ooptes sal jy God vind.

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

SKRIFLESING:  Gal 5: 16 – 25

Die broken windows teorie is in 1982 bekendgestel deur James Wilson en George Kelling. Dit is begin toepas in die 1990’s deur die New Yorkse polisiekommissaris William Bratton en majoor Rudy Giuliani.

Kom ek verduidelik vir u wat die broken windows teorie kortliks beteken. As daar ’n verlate gebou in ’n woonbuurt staan en iemand gooi een venster stukkend, klink dit nie so erg nie. Dit kon ’n ongeluk ook gewees het. As die venster nie dadelik reggemaak word nie, lok dit egter ander kriminele om ook vensters stukkend te gooi, omdat hulle agterkom daar is geen toesig nie. Wanneer die meeste ruite uitgeslaan is, sien die kriminele hier is geen polisiëring en toesig nie. Dan kom die dwelmsmouse om die gebou te begin gebruik vir dwelmhandel. Dan word die gebou en omgewing die teelaarde van al groter misdade.

Die broken windows teorie impliseer as jy klein misdade (petty crime) nie aanspreek nie, word die omgewing die teelaarde van al groter misdade. Vandalisme, publieke gebruik van drank, rommelstrooi, doellose rondlopery, graffiti, openbare urinering, die speel van harde musiek en vele ander klein misdade, wat nie aangespreek word deur die polisie nie, ontaard later in groot misdade soos moord, diefstal, gewapende roof, verkragting en so meer.

Maak gebreekte vensters reg, verwyder graffiti, spreek petty crime betyds aan en jy skep nie ’n teelaarde vir misdaad nie. Moenie ’n ongesonde habitat kweek wat misdaad-elemente laat floreer nie. So kan jy misdaad voorkom en ’n gesonde samelewing van wetsorde kweek.  

In ons gelese gedeelte, naamlik Gal 5: 16 – 25, word “Gees” teenoor “vlees” gestel. Die vlees met al sy begeertes skep ’n habitat vir satan en die bose. Die habitat of teelaarde vir die satan en die bose word as volg beskryf in Gal 5: 19 – 21: “Die praktyke van ons vlees is goed bekend, naamlik onsedelikheid, onreinheid, losbandigheid, afgodery, towery, vyandskap, twis, jaloesie, woede, selfsug, tweespalt, skeuring, afguns, dronkenskap en gefuif.” Bogenoemde sondes is die broken windows van die gelowiges. Wie die praktyke van die vlees beoefen, sal al meer verwyderd raak van God en sy/haar medemens. Die een sonde lei tot groter  sondes. As iemand skinder, dan bring hy skeuring en tweespalt. Skeuring lei weer tot twis. Twis lei tot vyandskap. Vyandskap lei weer tot afguns. Afguns lei tot bitterheid en onvergewensgesindheid. So word my geestelike lewe stukkend gegooi met die sondes. Dit word die teelaarde waar die satan heerskappy voer. Later lei die “kleiner sondes” tot groter sondes.

Daarom moet gelowiges die klein jakkalsies van sonde betyds doodmaak. Ek moet nie die jakkalsies (sonde) aan my boesem hou nie. Hulle word groot en sal my verslind. Wanneer ek vir die een versoeking val, val ek makliker vir ’n tweede en erger versoeking. Versoekinge en sonde sneeubal in die sondaar se lewe. Daarom moet sonde nie ’n vashouplek aan my kry nie. My geestelike lewe kan stukkend geslaan word deur die vandalisme van  sonde, soos die vensters van ’n groot gebou. In Christus Jesus kan ek die krag kry om die vlees met sy hartstogte en begeertes te kruisig.

Waar die sondes van die vlees die vensters stukkend gooi, plaas die Gees nuwe vensters in ons geestelike lewe. Wanneer die Gees in my lewe werk, word die werke van die vlees doodgemaak. Luister ’n bietjie watter nuwe vensters deur die Gees in my lewe gesit word. Ons lees daarvan in Gal 5: 22 – 23, wat as volg lui: “Maar die vrug van die Gees is: liefde, blydskap, vrede, geduld, vriendelikheid, goedheid, getrouheid, sagmoedigheid, selfbeheersing.” Deur hierdie nuwe vensters kan ek makliker vir God en my naaste raaksien.

Vers 25 roep ons op om in pas te bly met die Gees. As ons in pas bly met die Gees, sal ons gerehabiliteer word van ons sondes. “Om in pas te bly” verwys na soldate wat in ritme en pas moet bly as hulle marsjeer. Om in pas te bly, beteken jy moet konsentreer op elke bevel wat gegee word.  Jy moet jou laat lei deur die werking en ritme van die Gees.

Wanneer jy jou deur die Gees laat lei, maak jy die gebreekte vensters heel, en keer groter sondes in jou lewe.

’n Netjiese gebou of  fabriek trek nie sommer misdadigers nie. Misdadigers weet hier is mense wat kyk na die gebou. Maar ’n verwaarloosde gebou trek misdadigers.

Ons kan baie moeite doen om ons huis, ons tuin, ons voertuig en ons werksplek netjies te maak. Ons hou ons liggame skoon en ons kleredrag netjies. Maar die Here wil hê dat ook ons geestelike lewe netjies moet wees. My taal moet netjies wees sonder vloekwoorde en skinder. My gedrag moet netjies wees, sonder sondige dade. My gedagtes moet netjies wees, sonder sonde. My menseverhoudings moet netjies wees, sonder om in twis en tweedrag te lewe.

As my geestelike lewe netjies is, kan die duiwel nie ’n vatplek aan my kry nie. Die duiwel sal nie floreer in my lewe nie. My geestelike lewe sal bestand wees teen groot sonde, omdat ek in die klein dingetjies aan God gehoorsaam is.

Daarom moet ek die gebreekte vensters (die sonde) in my lewe herstel. Ek moet die sonde-graffiti in my lewe doodverf. Dan sal die satan weet dat die Gees in my lewe is en dat dit vir hom baie moeilik is om my in sonde te laat val.

Wanneer die groot duiwel vir die klein duiweltjies leer hoe om mense te versoek, dan leer hy hulle om die mense geleidelik te kondisioneer. Wanneer ’n mens ’n padda onmiddellik in warm water gooi, sal hy dadelik uitspring. Maar as die water waarin die padda is, normale temperatuur is en jy verhoog die temperatuur geleidelik, sal die padda nie agterkom dat die water verhit nie, en sodoende sal die padda doodbrand in die kokende water. Net so konfronteer die duiwel ons nie onmiddellik met groot sondes nie. Hy maak ons stadig maar seker aan sondes gewoond. Eers moet jy aan kleiner sondes gewoond raak en dan val jy later vir groot sondes. Eers ’n ligte flirtasie, wat later egbreuk en owerspel raak.  Die diefstal van ’n paar rand word later bedrog op groot skaal. ’n Toevallige vloekwoord kan later ’n gewoonte van vloek word, sodat jy soos ’n matroos vloek. Daarom ook, as jy die gewone padreëls gehoorsaam, sal jy heel waarskynlik ook in die groot dinge van die lewe getrou wees. ’n Mens leer sondige gewoontes aan wat klein begin en later lelike gewoontes word.

Augustinus het gesê sonde is “privatio boni” – ’n berowing van die goeie. Sonde teer op die goeie. Sonde leef na aan die goeie. Sonde volg die goeie soos ’n skaduwee. Sonde misbruik die goeie. Sonde beroof die goeie. Sonde lewe van die goeie. Sonde is soos ’n parasiet. Daarom is dit moeilik om sonde te herken. Die bose doen hom voor as ’n engel van die lig.

Daarom moet ons  “coram Deo” mense wees. Dan lewe jy voor die aangesig van God.

Dan lewe jy so deursigtig dat jy nie ’n kamera vrees nie. Waarom vrees ons spoedkameras? Omdat ons bang is ons word gevang. Omdat ons die spoedgrens oortree, lewe ons in vrees vir spoedkameras. As ons binne die spoedgrens bestuur, vrees ons nie ’n spoedkamera nie.  Wees in die klein dingetjies getrou, dan sal jy ook in die groot dinge getrou wees.

Kom ons onthou die les van die broken windows teorie. Klein dingetjies, soos gebreekte ruite wat nie dadelik vervang word nie, kan aanleiding gee tot groter misdaadprobleme. As ek in die klein dingetjies van die Here ontrou is, sal ek ook in die groot dinge ontrou wees. Geestelike dissipline beteken om sonde in my lewe sommer aan die beginstadium uit te roei. Ek moet nie vir die sonde ’n vatkans in my lewe gee nie. 

Dan sal ek ’n oorwinningslewe leef voor die Here. Dan sal my lewe netjies en vrugbaar wees voor God. 

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)

BRONNELYS:

Bible Society of South Africa. Die Bybel 2020-vertaling met Deuterokanonieke boeke (Afrikaans Edition). Bybelgenootskap van Suid-Afrika. Kindle Edition.