NG Kerk Adelaide

SKRIFLESING: Rom 5: 6 – 11  en 1 Johannes 4: 7 – 21

Ons sien gewoonlik net die slegte in mekaar raak, nooit die goeie nie. Ek lees die verhaal van drie mans wat in die Noord-Afrikaanse stad Alexandrië stap. Twee van hulle was ongelowig en die een was ’n Christen-monnik. Hulle het verby ’n waterafvoersloot geloop en afgekom op ’n hond wat alreeds ’n week dood was. Die een ongelowige merk toe op: “Mensig, maar die hond stink.” En die ander ongelowige merk toe op: “Kyk net hoe val die hond se pels gate in.” Die gelowige het egter die mooie in die dooie hond raakgesien en gesê: “Ja, maar kyk net daardie pragtige stel tande wat die hond het. Dit is nog spierwit.”

Daarom is dit vandag wonderlik as die een mens nog in die ander mens iets positiefs kan opmerk. Dit is wonderlik as ons kan leer om minder krities en meer waarderend na mekaar te kyk.

Tog het ook die gelowige monnik, heel menslik, die hond voorwaardelik gewaardeer. Die monnik het die dooie hond waardeer op grond van sy stel mooi wit tande, wat ten diepste voorwaardelike liefde is. Voorwaardelike liefde beteken dat ek ander mense liefhet omdat hulle sekere positiewe eienskappe of kenmerke vertoon. Ek het ander mense lief op grond van die mooie in hulle.

God se liefde is egter nog meer oneindig dieper as dié van die gelowige monnik. God se liefde is totaal vreemd, totaal onlogies. God se liefde het lief daar waar daar geen rede is om lief te hê nie. God se liefde is totaal en al onvoorwaardelik.

Daarom sê Rom 5: 8 – 9 dat God ons liefgekry het toe ons nog sondaars was, toe ons nog magteloos was, toe ons nog goddeloos was, toe ons nog ver van God was. Toe ons nog lyke van die sonde was, toe ons geruik het van die sonde, toe het God ons liefgekry. Ons was so verrot van die sonde, so gedisintegreer dat God ons nie eens kon liefgekry het op grond van ons tande of ons wit skedel nie.

God het nie stroopsoet, gewaste en “bekeerde” kindertjies in hulle pajamas leer liefkry nie. Nee, God het stoute, vuil en “onbekeerde” kindertjies wat nog in die strate kattemaai, leer liefkry. Daarom het God die mense lief vir wie ons sommerso ons rug draai. God het ’n  besondere liefde vir die arme, die verontregte, die misdadiger, die moordenaar, die prostituut, die molesteerder, die verkragter, die korrupte amptenaar, die alkoholis, die dwelmslaaf, vir elke mens wat die spoor byster geraak het.

Volgens Martin Luther het Jesus selfs van sy geboorte af saam met sondaars gestaan. Luther het geskryf: “Christus is die soort mens wat nie skaam is vir sondaars nie – trouens, Hy sit hulle selfs in sy stamboom! Nou, as die Here dit hier doen, so behoort ons niemand te verag nie.”

Die grootste gevaar in jou geestelike lewe kan wees dat jy nie jou eie goddeloosheid besef nie en nie weet hoe nodig jy vir Christus het nie.

Die moderne wêreld hou nie meer van die woord “sonde” nie. Dit laat hulle aan God herinner. Hulle praat eerder van “foute”. Mense maak foute, wat menslik is, en kan daarvoor slegs om verskoning vra. Maar foute hoef jy nie voor God reg te stel nie. Die Bybel praat egter “sondetaal”. Sondetaal moet voor God bely word. Sondetaal vra bekering en ’n terugkeer na God.

Die feit dat God vir stoute, vuil en “onbekeerde” kindertjies wat nog in die strate kattemaai, leer liefkry het, gee vir ons ook ’n ontsaglike troos. God het my lief ten spyte van my stoutste optrede en vuilste gedagte en mees “onbekeerde” gedrag. God het my onvoorwaardelik lief. Daarom stel Hy nie eers aan my ’n rits voorwaardes voordat ek Sy kind word nie.  Dr. Manie Malan het geskryf dat hy ’n broertjie dood het aan vroom mense wat hulle werke wil vertoon, en dat hy  eerder gebroke mense soek wat opreg treur oor hulle sondes.

Newton, die bekeerde slawehandelaar en die skrywer van “Amazing Grace”, skryf: “Alhoewel my geheue vervaag, onthou ek twee dinge baie duidelik: Ek is ’n groot sondaar, en Christus is ’n groot Verlosser.”

By privaatskole word net skoongewaste, stroopsoet skoliere wat kwalifiseer, toegelaat. In God se Koninkryk word die stoute, ongewaste en “onbekeerde” skorrie-morrie vir wie God leer liefkry het en vir wie Christus gesterf en gered het, toegelaat.

Selfs al sondig ek as gelowige, God se liefde bly net so sterk. Want God is soos ’n pa, wat sy kinders baie liefhet.

Daarom, as ’n mens aan die Nagmaalstafel sit, omdat jy dink dat jou lewe “oraait” is en jy daarom kwalifiseer, dan eet en drink jy ’n oordeel oor jouself. Aan God se tafel sit net armoedige bedelaars wat weet hoe armoedig hulle voor God en hulle medemens lewe. Daarom is kerkbanke altyd bedelaarsbanke. Nagmaalgangers is mense wat weet dat hulle eers “skorrie-morries” was, maar dat God hulle liefgekry het toe hulle nog ver van God was. Dit is mense wat weet dat God hulle lewe onherroeplik verander het. Dit is mense wat weet hulle is nuwe mense op grond van die feit dat God hulle onvoorwaardelik liefhet.

Daarom is ons tegelyk goddeloos en geregverdig. Die sonde maak ons nog steeds goddeloos, maar deur die bloed van Christus is ons tegelyk geregverdig.

Daarom is die week voor Nagmaal altyd ’n “huil”-week, ’n voorbereidingsweek waartydens ons moet gaan nadink oor wat ons eers was en hoe ons nog steeds party dae soos skorrie-morries leef wat mekaar byt en verskeur.

Wanneer ons Nagmaal vier, is dit egter ’n “lag-en-bly-wees”-dag, want ons vier die fees van bedelaars, van mense wat weet hoe armoedig en wees hulle voor God is. Dit is die fees van genade, want ons weet God het ons onvoorwaardelik lief. Sy vriendelike oë het sag op ons gerus en sy milde hande het ons sag omvou. Sy sterwe het die kombers geword wat al ons ongeregtighede, al ons vuilheid, toevou en bedek.

Christus se geregtigheid het die bruilofskleed geword wat ons sonde bedek. Daarom leef ons uit die vreemde en onvoorwaardelike liefde van God. Dit is liefde en genade wat ons nie verdien nie. Christus het uit vrye genade dit ryklik aan ons kom skenk. Dit is ons roemtaal!

AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)