NG Kerk Adelaide

SKRIFLESING: Psalm 128

Vir baie jare het mense geglo dat jy lidmaat word van die kerk met jou belydenisaflegging. Hulle het geglo dat ’n dooplidmaat ondergeskik is aan die lidmaat wat openbare belydenis van geloof afgelê het. Dit is egter ’n reuse-misverstand en ’n onderskatting van die ryke betekenis van die doop.

Deur die doop word jy deel van die verbond en ook deel van die Christelike kerk. Deur jou doop is jy ’n volwaardige lidmaat van die kerk. By jou belydenisaflegging neem jy net die verantwoordelikheid van jou lidmaatskap op. Vanoggend word Chané deel van die Christelike kerk en word al die honderde beloftes van die Bybel ook oor haar lewe bevestig.

In die Ou Testament was die besnydenis die teken van die verbond en in die Nuwe Testament is die doop teken van die verbond. ’n Ander woord vir verbond is ’n ooreenkoms. Dit beteken dat die Here belowe om die eerste inisiatief te neem op ons verlossingsweg.  

In die Ou Testament het die besnydenis jou deel van God se volk gemaak en die Pasga-tafel was die tafel waar Joodse gelowiges elke Vrydagaand saam met hulle kinders die pasga geëet het en waartydens die boodskap van die verlossing uit Egipte oorvertel is en ook gevier is. Die kindertjies was deel van hierdie geloofstafel.

In die Nuwe Testament gee die doop die dopeling deel aan die Nagmaalstafel. By die Nagmaalstafel word met die dopeling gedeel dat Jesus Christus ons uit die slawerny van sonde verlos het deur aan die kruis vir ons sondes te sterf.

So het die besnydenis die kind toegang gegee tot die Pasga-tafel en gee die doop die dopeling toegang tot die Nagmaalstafel.

Die tafel speel in die Bybel ’n sentrale rol. Dit is daar waar daar werklik gemeenskap van gelowiges plaasvind. Dit is ook die plek van geloofsoordrag.

My wonderlikste herinneringe as kind was rondom my ouma se kombuistafel, met die houtstoof en die heerlike koffie wat daarop geprut het. Daar is vir ure rondom die tafel gekuier. In my ouerhuis het ons ook in die aande saam aandete geëet en heerlik gekuier as my pa van die werk af kom. Die oumense het ook die gesinstafel in die aand gebruik om gesinsgodsdiens te hou. Dit was ’n getroue tradisie. As jy in die aand in Strydenburg rondgeloop het, kon jy hoor hoe daar by elke huis gesange en psalms gesing word.

Maar met die koms van televisie in 1976 het alles verander. Mense sit nou eerder met hulle kos op ’n skinkbord voor die televisie, om tog nie die gunsteling-sepie te mis nie. Kommunikasie tussen die gesinslede het nou beperk geword. Dit was ook die einde van aandgodsdiens in die Afrikaanse gemeenskap. Na 1996 het selfone op die mark gekom. Dit het die finale doodsklok vir die gesinstafel ingelui. Skielik het selfone aan tafels die plek ingeneem van sinvolle kommunikasie aan die tafel.

Tafelgemeenskap as gesin, of as familie of ook rondom die Nagmaalstafel, is van kardinale belang vir die bou van sinvolle kommunikasie. Vir kinders is die geborgenheid van die gesinstafel ’n kosbare sekuriteit. Dit is die plek waar daar waardevolle gesprekke gevoer word, wat belangrik is vir kinders se opvoeding.

As ons as gesinne ten minste eenmaal per dag ’n ete saam geniet, sonder gejaagdheid en sonder selfone, sal dit ’n waardevolle bousteen wees vir ons gesinne en vir geloofsvorming. Gesinne moet ’n afspraak met mekaar maak om kwaliteittyd met mekaar deur te bring rondom die etenstafel, sonder die stoornis van televisie en selfone. Die tyd rondom die kombuistafel is heilige tyd. Daardie 45 minute vir aandete is heilig. Die televisieprogram  kan maar wag of opgeneem word. Die selfoon kan maar op stil gestel word. In daardie 45 minute skenk ons 100% aandag aan mekaar. Dit laat huwelike oorleef en dit gee sekuriteit aan kinders. Dit skep kwaliteittyd in verhoudings. Dit word kosbare herinneringe. Kos is nie gemaak om alleen geëet te word nie. Kos moet in samesyn en saamkuier genuttig word.

Prof. Anna Fishel  van die Harvard Medical School skryf in The Washington Post as volg: “Kids who eat dinner with their parents experience less stress and have a better relationship with them. This daily mealtime connection is like a seat belt for traveling the potholed road of childhood and adolescence and all its possible risky behaviors.” Sy verduidelik dan ook dat baie wangedrag van kinders te wyte is aan die feit dat daar nie ’n kombuistafel-kultuur tuis was nie.

Baie geloofsverhale in die Bybel speel af rondom ’n ete. ’n Ete bring samesyn en versterk die gemeenskap van gelowiges.

Ons kan ons kinders nie in privaatheid grootmaak nie. Nie net die ouers nie, maar ook die gemeenskap en gemeente moet verantwoordelikheid neem vir die Christelike voorbeeld en opvoeding van ons kinders.  

Eugene Peterson het geskryf oor die Christelike gemeenskap: “Daar kan geen volwassenheid in die geestelike lewe wees nie, geen gehoorsaamheid om Jesus te volg nie, geen heelheid in die Christelike lewe nie, behalwe die omhelsing van die gemeenskap van gelowiges. Ek is nie myself alleen nie.”

Daarom moet ons ons kinders in die gemeenskap van gelowiges grootmaak. Die bywoning van eredienste en ander kerklike byeenkomste vorm ’n blywende indruk op kinders se lewens. Ons het die gemeenskap van gelowiges nodig. Dit is die plek waar ons ondersteuning kry en geesteskos vir ons siele.

In die Anglikaanse kerk is die doopvont in die ingangsportaal van die kerk. Wanneer die erediens begin, doop die priester in die ingangsportaal die dopeling. Daarna dra die priester die dopeling die gang af tot heel voor die gemeente en stel die nuwe lidmaat voor aan die gemeente. Dan neem die gemeente ook verantwoordelikheid vir die geestelike voorbeeld en opvoeding van die dopeling.

Jesus waarsku ons om nie ’n struikelblok te wees vir ’n kindjie nie. In Lukas 17: 2 staan daar: “Dit is beter vir hom dat ’n maalklip om sy nek gehang en hy in die see gegooi word, as dat hy een van hierdie geringes laat struikel.”

Daarom moet ons as ouers, as grootouers en as gemeente nie kindertjies laat struikel in die geloof nie. Ons moet dit vir ons kinders maklik maak om te glo. Daarom moet ons voorbeeldig lewe, sodat ons kinders ons goeie gedrag, in rekenaartaal, kan “copy” en “paste” in hulle lewe.

Ouers is verantwoordelik vir 82% van die geloofsoordrag by kinders. Verder beïnvloed hulle vriende, onderwysers en familie hulle. Die kerk het maar ’n verantwoordelikheid van ’n skrale 1 % van geloofsoordrag. Daarom is en bly die ouers die primêre agente van geloofsoordrag en geloofsvorming. Die kerk se taak is primêr om ouers toe te rus om hulle taak as verbondsouers te kan uitvoer. Daarom bemagtig ons die ouers in ons gemeente om deur middel van die Odos-reeks kinders te leer van die verskillende Bybelkarakters en Bybelverhale.

Charel en Donné, die vernaamste en belangrikste plek in julle huis is julle etenstafel. Daar word daar gesels en gesinsbinding versterk. Mag Chané se mooiste herinneringe wees van julle viering as gesin rondom die etenstafel.

Die Here het sy Kerk gestig rondom die eerste Nagmaalstafel. Mag julle etenstafel ook tot stigting wees van julle verhoudinge. Maak tyd vir mekaar rondom die etenstafel.                              AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerk Adelaide.)