SKRIFLESING: Hebreërs 12: 18 – 29

Volharding is ’n geestelike deug. Dit is nie maar net ’n saak van begin en los nie. Dit vra moed en deursettingsvermoë om aan te hou. Daarom gebruik die Hebreërskrywer die beeld van die marathon, want dit vra uithouvermoë.

As ’n mens die stad Rome wil sien vanuit die koepel van die St. Peters, moet jy al die trappe na die koepel klim. As jy net halfpad geklim het, is dit so goed jy het niks geklim nie. Die laaste trappie is net so belangrik soos die eerste. Eers as jy die volle stel trappe geklim het, ook die laastes, kom jy by die koepel uit en dan kan jy die hele stad Rome voor jou sien, met ’n asemrowende uitsig.

Die doel van die Hebreërskrywer is om gelowiges wat reeds glo, te help om hul geloof te behou en dit inderdaad te versterk. Baie dinge kan maak dat ’n mens moeg en afgemat raak in jou geloofslewe. Dan kan ’n mens maklik terug verlang na die eerste dinge. Die volk Israel het op hul geloofsreis van 40 jaar deur die woestyn dikwels terug verlang na die vleispotte en sekerhede van Egipte. Hulle het terug verlang na die sekerhede van slawerny. Hulle sou eerder slawe wou wees as om vry te wees in ’n woestyn vol onsekerhede, agter geloofsgoedere aan wat nie met die oog gesien kan word nie. Hulle het as’t ware verlang na die eerste dinge.

Dikwels verlang mense ook terug na die verlede, die ou Suid-Afrika met al sy sekerhede en sekuriteite. Maar in die proses vergeet ons van al die onreg waarop die ou stelsel gebou was. Ons wil as’t ware terugkeer na die slawerny van apartheid, omdat ons die beter en meer regverdige tye miskyk.

Hebreër 12: 18 – 29 gaan oor twee tye: Die Sinaï-tye en Sionstye. Die berg Sinaï staan vir die vorige bedeling en Sionsberg staan vir ’n nuwe bedeling. Daarom staan die twee berge as metafore teenoor mekaar. Elke berg verteenwoordig ’n tydperk en ’n bepaalde teologie. Die een staan vir die oue en die ander vir die nuwe.

Die berg Sinaï staan vir skeiding. God en sy volk Israel was geskei. Slegs Moses kon die berg bestyg om die Wet te ontvang. Verder was die berg heeltemal verbode vir enige mens of dier. Niks mag aan die berg raak nie. Daarom word sewe beelde gebruik om die ontoeganklikheid van die berg te beskryf, naamlik vuur, swart wolke, duisternis, stormwind, harde geluide en geklank van woorde.

Moses self het gesidder van vrees. God was vêr. God was verhewe op die Sinaï-berg, geskei van sy volk. Daarom staan die Sinaï-berg vir die Wet. Die Sinaï-berg is in Egipte (om op pad te wees) en die Sionsberg staan in Jerusalem, die heilige land (om te arriveer in God se beloftes).

Die Sionsberg daarom, beteken die berg waar God naby aan mense gekom het. Dit was die berg waar Abraham sy seun Isak moes offer.

Die Here het toe betyds voorsien deur ‘n skaapram wat vasgemaak was aan ’n bos. Daarom is die Sionsberg tradisioneel die berg waar die Messias Hom sou openbaar volgens tradisie in Psalm 2:6. Dit lees: “Ek self het my koning gesalf op Sion, my heilige berg.”

Sionsberg beteken God bly tussen Sy mense en dit wys heen na die menswording van Jesus Christus. God het in Christus Jesus baie naby aan die mens gekom.

Daarom beteken Sion – vir die genade.

Weereens word sewe beelde gebruik in die teks om die heerlikheid van die Sionsberg te besing.

Vanaf die Sionsberg kan jy die Sionstad, Jerusalem duidelik sien. Sionstad is die stad waar God bly en dit versinnebeeld die nuwe Jerusalem wat kom. Jerusalem skyn inderdaad werklik goudkleurig in die laatmiddagson.

Sinaï-berg beteken God is vêr, terwyl Sionsberg beteken die Here het naby gekom. Ons mag die Sionstad – die nuwe Jerusalem – nader  sonder om te vrees, want Jesus het die pad oopgemaak vir my. Wanneer ek sterf, is ek in die stad.

Ons kan maklik laks word in die geloof, ons geloofsvisie verloor en ons geloofswaardes prysgee. Daarom word van ons wat op die Sionsberg woon, baie meer gevra as hulle wat op Sinaï-berg leef. Ons het die verlossing gesien. Juis daarom moet ons tot die einde volhard. Daarom moedig die Hebreërskrywer ons aan om nie langs die pad die pad byster te raak nie. Die meeste ongelukke gebeur tien kilometer van jou bestemming af. Mense raak ontspanne en hulle begin aan die tuiskoms dink en verslap hul inspanning. Net so moet ons nie op die geloofspad in ons geloofsinspanning verslap nie.

So baie gelowiges verloor hulle geloof of word slap in hulle geloof. Hulle sak uit op die geloofspad. Die doel van die boek Hebreërs is juis om die gelowiges aan te moedig om te volhard in hulle geloofslewe, tot die einde van hulle lewe. Daar wag die Sionstad vir ons.

Die Hebreërskrywer stel die Sionservaring oor die Sinaï-ervaring. Die genade-ervaring is groter as die wet-ervaring. Meer as dertien keer word die Griekse woord kreiton gebruik, wat beteken dit is “beter”. Dit is beter om die nuwe as die oue aan te hang. Dit is beter om in Christus te wees as in die sonde. Dit gaan nou beter met julle : op pad na die beloofde land / op pad na die beloofde stad. Julle omstandighede is beter. Julle toekoms is beter. Julle stad is beter. Julle fondament is beter. Julle toegang is beter.

Die Hebreërskrywer sê met Sinaï het die aarde geskud, maar met die Sionsberg sal die hemel en aarde skud. Daarom moet ons nie die genade verwerp nie.

Christopher Columbus (31 Oktober 1451 – 20 Mei 1506) was die ontdekkingsreisiger wat die Amerikas aan ons bekendgestel het.

Met sy drie skepe, die Pinta, die Nina en die Santa Maria het hy die Bahamas ontdek en later ook die Amerikaanse vasteland, waar hy die Indiane ontmoet het. Hierdie ontdekkingsreise van  Columbus het baie geloof, moed en volharding gevra in ’n Katolieke tradisie waar daar nog geglo is die wêreld is plat. Ten spyte van moeilike omstandighede, siektes en sterftes op die skepe, asook bemanningslede wat wou muit, het Columbus het net elke oggend gesê: “Weswaarts sal ons trek. Gister het ons weswaarts getrek, vandag trek ons ook weswaarts, weswaarts is die rigting …” Sy volharding het hom gebring by die Amerikas. Hy het die nuwe wêreld ontdek en na ons gebring. (Let op: ’n Ander weergawe veronderstel dat die Vikings die Amerikaanse vasteland ontdek het.)

In ’n modernistiese wêreld waar die klem net lê op die sienlike wêreld, word die geloofsmoed van Columbus ook van ons gevra om “God se nuwe wêreld” te ontmoet. Elke dag moet ons ook gelowig verklaar dat ons hemelwaarts trek, ja hemelwaarts. Daarom praat Hebreërs van die beloofde vaderland waarheen ons trek. Hierdie op pad- wees na die onsienlike maak ons die objek van bespotting soos Noag tydens die bou van die ark, asook die vroeë Christene in ’n Grieks-oorheersende wêreld waar die sienlike gode uitgestal was op elke markplein.

Die Hebreërskrywer wil ons geloofsoog verskerp, om met die oë van ’n arend dit te sien wat ander mense nie kan sien nie.

Geloofsvolharding is iets waarvoor ons elke dag moet bid. Elke dag moet ons die werke van God soek in die dinge rondom ons. Somtyds sal ons God vind in grootse gebeure of ervarings. Ander tye sal ons Hom vind in klein gebeure of ervarings. Die onsienlike God is altyd sienlik in die alledaagse gebeure rondom ons. Daarom moet ons bid vir geloofsoë wat helder kan sien.

Somtyds sien ons God eers agterna:

Iemand wou eenmaal graag die Big Wheel in London besoek. Hy was op die plek, maar het dit nie gesien nie, want hy was haastig en die paaie was baie besig. Later toe hy sy foto’s ontwikkel, sien hy die Big Wheel duidelik in die agtergrond van een van sy foto’s. So werk dit met geloof ook. Ons sien dikwels eers agterna God baie duidelik in ons lewe. In die krisis sien ons Hom nie raak nie, maar na die krisis sien ons hoe wonderbaarlik Hy in ons lewe gewerk het.

Moenie dink dat jy altyd reg sien nie! Geloof is om te leer “om te sien.” Om met geloof te sien, vra oefening. Mag die Here vir ons elke dag nuwe oë gee, om nuut te sien en te volhard. Voorwaarts Christenstryders!             AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort.)

SKRIFLESING: Prediker 4: 9 – 12 en Johannes 17: 21 – 23

Spanwerk is die geheim van alle sukses. Oorwinning kom deur spanwerk.

Spanwerk is die geheim van rugby. As elkeen net vir eie eer speel, sal die span verloor. Ons land se leuse in die ou bedeling was “Eendrag maak mag.” In my dienspligjare is soldate geleer om na mekaar te kyk. Eers wanneer die laaste man in die peloton die doelwit bereik het, is die oefening voltooi. Daarom help die soldate mekaar om saam die oefening te voltooi. Dit is ook die geheim van ’n geslaagde militêre operasie.

In die natuur werk bye in die korf saam. Bokke bly in ’n kudde om te oorleef. Leeus jag in troppe om suksesvol te wees. In die kerk bely ons ook dat ons glo “in die gemeenskap van gelowiges.” Die “gemeenskap van gelowiges” is ’n heerlike troos.

Prediker sê ook baie duidelik dat die mens wat net vir homself leef, tot niks kom. Prediker sê as’t ware dat die indiwidu nie alleen kan oorleef nie.

Die mens wat in ’n span saam met sy mede-gelowiges leef, sal sterker wees. So iemand verheerlik God.

Prediker 4: 9 – 12 beskryf dit duidelik: Twee is beter as een, omdat daar vir hulle ’n ruim beloning is vir hulle inspanning. Ja, as hulle val, kan die een sy maat ophelp; maar wee die een wat val sonder dat daar ’n tweede is om hom op te help! Ook as twee by mekaar lê, kry hulle warm; maar as daar net een is, hoe kan hy warm word? As iemand die een wil oorweldig –  twee kan teen hom standhou. ’n Driedubbele koord  word nie maklik gebreek nie.

Ter wille van fisiese en emosionele ondersteuning, oorlewing en veiligheid is mense op mekaar aangewese. Ons is so geskape – ons is as wesens geskape wat slegs in ’n groep saam met ander kan oorleef. Daarom gebruik Prediker die beeld van ’n driedubbele tou. ’n Driedubbele tou is tog sterker as ’n enkele tou.

Ons leef deesdae in ’n tyd waarin die regte van die indiwidue meer gewig dra as die regte van ’n gemeenskap. Dit is nie meer “een vir almal en almal vir een” nie. Ongelukkig is dit deesdae: Elkeen vir homself en die duiwel vir die res.

Die verhale van die drie musketiers is ’n voorbeeld van saamstaan. Hulle leuse is Een Vir Almal En Almal Vir Een.  Die Latynse vertaling is Nus pro omnibus, omnes pro uno.  Dit is die nie-amptelike leuse van Switserland, en die storielyn en karakters word vervat in die legendariese Switserse held Arnold von Winkelried.

Ons “rysmier” die huwelik en die gesin deur selfsug, en deur eie belange voorop te stel. So word die huwelik en die gesinslewe verswak. ’n Huwelik word versterk deur spanwerk, kameraadskap en ’n gees van offervaardigheid.

Ons rysmier die gemeenskap waarbinne ons lewe deur ’n gees van onbetrokkenheid, kritiek, skinder en eie voordeel soek. Alle gemeenskappe in die wêreld beleef sekere fases. Daar is die groeifase van samehorigheid, die stagneerfase van onbetrokkenheid en die sterwende fase, waar ons mekaar beveg. In watter fase dink u is Adelaide, Fort Beaufort en Suid-Afrika nou?

Ons rysmier die Christelike gemeente deur te dink ek kan my geloof op ’n eiland beleef. Ek doen nie mee aan die gesamentlike byeenkomste van die gemeente nie, want ek wil my geloofslewe privatiseer. Godsdiens hoort altyd in die openbaar, want dit is ’n openbare getuienis. As ’n mens alleen bid, word ’n mens gou moedeloos. Maar as twee of drie saambid, kry jy die krag en geloofsmoed.

As jy op ’n sneeudag na buite kyk en die skoonheid van die landskap bewonder, moet jy onthou dat twee sneeuvlokkies nog nooit dieselfde gelyk het nie. Tog is elke individuele sneeuvlokkie slegs ’n druppel bevrore water as dit op die aarde val. Baie sneeuvlokkies bedek egter die grond en kan die gang van dinge en mense verander. As jy jou bes doen en jou beste by die pogings van ander Christene aansluit, sal jy verbaas wees oor wat God met julle gesamentlike “beste” kan doen.

Haal een kooltjie uit ’n vuur en kyk hoe gou dit doodgaan. Die kooltjie het ander kooltjies nodig om warm te bly. Ons het die gemeenskap van gelowiges nodig om te volhard. By die kerk en by die wyksbyeenkoms en by die Bybelstudie het ek geestelike vriende om my te dra. Hulle kan vir my bid en ons kan vir mekaar omgee. God het die kerk en die gemeenskap van gelowiges as ’n gawe aan sy kinders gegee.

Om eensgesind te wees, om as ’n span saam te werk is ’n heilige opdrag aan die kerk. So dikwels rysmier ons die kerk en verswak as’t ware die kerk. Ons skeur die kerk deur dwarstrekkery.

Daarom    roep Christus ons in Johannes 17 op om eensgesind te wees – om ’n span te wees. God self stel vir ons daarin die voorbeeld in Johannes 17: 20 – 21 met die woorde: Ek bid egter nie net vir hulle nie, maar ook vir dié wat deur hulle woorde in My glo, dat hulle almal een kan wees, net soos U, Vader, in My is en Ek in U, en dat hulle ook in Ons kan wees, sodat die wêreld kan glo dat U My gestuur het. Die heilige God-Drie-Enig vorm ’n onlosmaaklike eenheid. Daarom word daar van die heilige “Ons” gepraat. Daarom roep Johannes 17: 22 – 23 ons ook op om eensgesind te wees, om ’n span te wees … omdat die geloofwaardigheid van die kerk daarvan afhang.

Skinder, dwarstrekkery, hardkoppigheid en selfsug kan die eenheid, die spanwerk van die kerk bedreig en sodoende die geloofwaardigheid van die kerk in gedrang bring.

Jou bydrae kan ’n verskil maak aan jou geloofsfamilie se welsyn. Die volgende verhaal illustreer dit. Op ’n warm dag het Herman Trueblood, nadat hy afgekoel het deur ’n lekker swem in die see, gesien hoe ’n swetende man en sy twee seuns  probeer om dié se stukkende motor teen ’n helling op te stoot. Twee stemme het binne-in hom met mekaar begin gepraat. Een het gesê: “Daar is ’n geleentheid vir diens; jy moet hulle help om die motor te stoot.” Die ander stem het geprotesteer: “Dit is nie jou saak nie. Jy sal net warm en vuil word. Laat hulle hul eie probleem hanteer.” Hy het uiteindelik toegegee aan sy beter impuls. Hy help toe stoot aan die motor. Die motor het beweeg en aanhou beweeg, totdat die motor se enjin begin loop het . Toe sê die man iets wat Trueblood nooit sou vergeet nie. Die man steek sy vuil hand uit, en Trueblood steek sy vuil hand uit. Die man het gesê: “Ek is baie bly dat jy saamgestoot het. Jy het net genoeg krag bygevoeg om die enjin aan die gang te kry.”

Daar het jare verloop sedert daardie warm dag, maar Trueblood kon nog steeds die man hoor sê: “Jy het net genoeg krag gehad, bygevoeg by ons s’n, om die enjin aan die gang te kry.” Dit het  Trueblood laat nadink: “Daar is duisende mense wat sukkel om hulle swaar vrag probleme oor die heuwel te kry, en ek kan waarskynlik net genoeg krag byvoeg om hulle probleem op te los.”  Deur my emosionele ondersteuning kan ek vir iemand help met sy of haar probleem.

Kom ons bid dat God ons eensgesind sal hou in die huwelik, in die gemeenskap en in die kerk, omdat die geloofwaardigheid van die kerk daarvan afhang. ’n Driedubbele tou breek nie maklik nie. Only if you are part of a community of believers seeking to resemble, serve, and love Jesus will you ever get to know him and grow into his likeness. – Timothy Keller

Mag ons die Credo van die kerk (Apostoliese geloofsbelydenis) ernstig opneem en daarna soek om die geloof van die kerk met ander te deel. Mag ons ’n driedubbele tou wees, wat saam staan en mekaar versterk. Ons het mekaar nodig om sterk te staan in ons geestelike lewe.                                AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort.)

SKRIFLESING: 2 Kor 12: 7 – 10

Ons hou nie van die woord “NEE” nie. Grootmense kom daaroor in opstand. Tieners sal die deure agter hulle toegooi, kinders sal te kere gaan en op die vloer neerval en hul voete skop. Babas skree die dak af.

Dit is nie lekker om “NEE” te hoor by ’n werksaansoek nie. Dit is nie lekker om “NEE” te hoor in ’n liefdesverhouding nie. Dit is nie lekker as die bankbestuurder vir jou “NEE” sê nie. Dit is nie lekker om vir reën te bid en God sê “NEE”, eers later, nie. Dit is nie lekker om vir iets te bid en God sê “NEE” nie.

Ons gaan vandag kyk na vier Bybelfigure vir wie God “NEE” gesê het, maar wie se lewens later ’n verrassende wending geneem het.

Ons kyk heel eerste na Moses. Moses se geboorte was ’n wonderverhaal. Hy het ’n prins van Egipte geword. Toe pleeg hy moord en moes vlug. Later roep die Here hom terug Egipte toe om sy volk Israel uit Egipte te lei deur die woestyn na die beloofde land. Die tog deur die woestyn het 40 jaar geneem. Moses se gebed was “Om in die land wat God beloof het te mag ingaan.” Maar God se antwoord was “NEE”. Jy sal dit net kan sien, Moses.

Dan neem die verhaal ’n verrassende wending, wanneer Moses saam met Elia en Jesus op die berg verheerlik word in die beloofde land. God se “NEE” het toe anders uitgedraai.

Die tweede Bybelfiguur was Dawid. Wat ’n man was hy nie! Hy was ’n digter en komponis. Hy het Goliat verslaan met ’n slingervel en een klippie. Hy was ’n uitstekende militêre strateeg. Hy het koning van Israel geword en Jerusalem weer opgebou. Ongelukkig het hy owerspel met Batseba gepleeg en in die proses ook moord op Uriah. Maar God het hom vergewe na sy opregte gebed in Psalm 51. Dawid se grootste wens was “Om ’n tempel vir die Here te bou, sodat die ark van die verbond daarin kan staan.” Maar God se antwoord was “NEE”, jou seun sal dit doen. Salomo het toe die tempel gebou.

Die verrassende wending was dat uit Dawid se nageslag Christus gebore is. In Christus is ons almal tempels van die Heilige Gees.   

Dan kom ons by Jesus Christus, die Seun van God. Sy geboorte was Goddelik. Hy het in ’n klein dorpie Nasaret grootgeword. Hy het die Joodse Skrifte op sy vingerpunte geken. Hy het baie wonderwerke gedoen. Maar toe wil hulle Hom kruisig. Jesus se gebed in Getsemané was: “Laat die Lydensbeker by my verby gaan.” Maar die Vader se antwoord was ’n duidelike “NEE”.

Maar die verrassende wending was dat Jesus Christus deur Sy kruisdood die sonde van die wêreld weggeneem het.

Dan kom ons by Paulus. Paulus was ’n redenaar en spreker. Eers het hy die Christelike kerk vervolg, tot bekering gekom en toe ’n ywerige apostel geword van die Evangelie. Van ’n vervolger het hy ’n martelaar geword. Hy is met klippe bestook, het skipbreuk gely, is deur giftige slange gepik en in tronke gestop.   Paulus se grootste wens was dat die Here die doring in sy vlees wegvat. Dit kon ’n oogprobleem, epilepsie, of ’n psigiese probleem gewees het. Ons weet nie regtig wat dit was nie. Dan was die antwoord van die Here ook ’n duidelike “NEE”.

Die verrassende wending was om die bekwame Paulus nederig te hou. “They are so heavenly-minded, that they are of no earthly use” is dikwels van toepassing op geestelike leiers.

Daarom verklaar Paulus: “As ek swak is, is ek eintlik sterk.” Sy krag lê nie in homself nie, maar in God!

Aanvaar God se “NEE”. Sy “NEE” het altyd ’n verrassende  wending. God is die bron van krag en genade. Daarom sê die Here vir Paulus: “My genade is vir jou genoeg.”

Daarom moet ons altyd die “NEE’s” in ons lewe omsit in iets positiefs.

Beethoven het doof geword, maar van sy beste musiek gekomponeer in sy doofheid. Helen Steiner Rice was doofstom, maar sy het miljoene mense opgebeur met haar skryfwerk. Vir elke deur wat vir jou toegaan, gaan daar ’n ander deur vir jou oop.

Wanneer God “NEE” sê, het Hy vir jou iets beters in die vooruitsig.

Verander die negatief ( – ) in jou lewe in ’n positief ( +).

Amen

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort.)

SKRIFLESING: Mat 27: 3 – 10

In ons gelese gedeelte sien ons hoedat Judas Iskariot se verraad gelei het daartoe dat hy “gejag” is deur sy gewete.

Hy het nie besef dat sy verraad van Jesus tot Jesus se dood sou lei nie. Hoe dikwels verraai ons nie ook Christus of ander mense se vertroue nie. Ons is niks beter as Judas Iskariot nie. Toe Jesus egter gekruisig word, het sy gewete ingeskop.  Sy gewete het hom so “gejag”, dat hy die 30 silwermuntstukke teruggegooi het in die tempel en homself gaan ophang het.

Daarom was Judas Iskariot nie ’n slegte man nie. Hy het nog ’n gewete gehad. Wanneer jy nie meer ’n gewete het nie, dan is jy ’n slegte mens. Dit is net jammer dat Judas Iskariot nie besef en ontdek het dat Jesus Christus ook vir hom aan die kruis gesterf het en sy sonde vergewe het nie. As hy dit ontdek het, sou hy homself  waarskynlik nie opgehang het nie.

So is daar baie mense wat “gejag” word deur hulle gewete. Elke mens vang dikwels onsinnighede aan in sy of haar lewe. Dit kan jare lank by jou spook of op jou “jag” maak. Die meeste persoonlike probleme wat mense ervaar, ontstaan omdat hulle deur hul gewete gekwel word. Baie mense drink hulle gewete weg en word alkoholiste. Ander gebruik dwelms om te vergeet van hulle gewete. Ander openbaar persoonlikheidsafwykings om net weg te kom van die skuld van hulle gewete. Judus Iskariot het nie gaan drink of dwelms gebruik nie, nee hy het homself opgehang om van sy gewete af weg te kom.

Maar jou gewete kom van die Heilige Gees. Jou gewete is die vlammetjie wat jou verlossing aansteek. Jou gewete gee geboorte aan jou verlossing. Jou gewete laat jou roep na Christus se verlossing. Jou gewete is die deur waar jy die verlossende Christus ontmoet. Die verkiesende genade van die Here maak jou gewete skerp, sodat jy nader aan die verlossing van Jesus Christus leef.

’n Dooie gewete vra nie na Christus nie. ’n Dooie gewete soek nie Christus se verlossingswerk op nie. ’n Dooie gewete het Christus nie nodig nie.

Daarom moet ons dankbaar wees as ons gewete ons somtyds pynig. Dit beteken dat die Gees van God in my werk. Ons moet ons gewete in die oopte bring voor God en die een wat ons benadeel het. Anders sal daar altyd spanning wees in my gemoed. Praat dit uit met God in die gebed. Noem dit by die naam. Indien moontlik, gaan maak reg met jou broer of suster. Aanvaar die verlossingswerk van Christus. Dan eers kom jy werklik vry.

Baie mense het ’n stomp  gewete. Die vlammetjie van die gewete het hulle nog nie aangeraak nie. Daarom kan hulle hulle ook nie bekeer nie. Daarom kan hulle ook nie die verlossingswerk van Christus aanneem nie, want hulle voel oor niks skuldig nie.

Bid dat jou gewete ’n vlymskerp lemmetjie mag wees. Jou gewete maak van jou ’n beter mens, ’n mooier mens en ’n verstandige mens. Hoe skerper jou gewete, hoe meer sal jy Christus in jou lewe ervaar. Hoe nader ek aan God en Sy wil beweeg, hoe duideliker en sterker sal my gewete ontwikkel. Ons noem dit heiligmaking.

Ons moet deur die Gees ’n Minora-skerp gewete ontwikkel om te onderskei tussen wat reg en verkeerd is. Hoe nader twee mense aan ’n kers sit, hoe duideliker gaan hulle mekaar sien. Hoe verder hulle van die kers sit, hoe minder duidelik gaan hulle mekaar sien. Hoe nader jy aan jou gewete leef, hoe meer sensitief gaan jy wees om ander mense raak te sien en aan hulle goed te doen. Jou gewete sal jou pla as jy nie aan hulle goed doen nie, want jou gewete laat jou ander mense sien.

Koning Dawid in Psalm 51 openbaar ’n baie sensitiewe gewete na sy owerspel met Batseba en sy moord op haar man Uriah. Hy het letterlik sy klere geskeur, as op sy kop gegooi en die pragtige Psalm 51 gedig oor sy intieme berou oor wat hy aangevang het. Hy vra die Here om ook weer vir hom sy reinheid en opregtheid terug te gee. Hy verlang meer daarna as na goud en die koningskap. Hierdie opregte en vlymskerp gewete, asook berou, het hom die man gemaak naby aan die hart van God.

Sonder ’n goeie gewete lei ’n mens se geloof skade. Luister wat sê Paulus in 1 Timotheus 1: 19: “ … met geloof en ’n goeie gewete – iets wat sommige mense versaak het, waardeur hulle geloof skipbreuk gely het.”

Om in die geloof te groei, moet jou gewete ontwikkel word. ’n Vlymskerp gewete dien tot voordeel van jou geloof en Christelike lewe voor God. Jou gewete hou jou op die regte pad en navigeer jou terug na waar jy die pad verlaat het. Moenie alles aanvaar wat jou kultuur of omgewing vir jou leer nie. Wees krities teenoor die aanvaarbare gedrag van jou omgewing. Wees indiwidualisties, en onderskei met die Gees van God self wat reg en verkeerd is.

Maar jy hoef nie met die pyn van jou gewete saam te leef nie. Gee dit vir Christus! Hy was jou silwerskoon. Jy kan jou gewete tot rus bring in Christus Jesus se verlossingswerk. Dan kan jy elke aand rustig slaap.    AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort) 

SKRIFLESING: Mat 25: 1 – 13

Dikwels kan ’n mens in kunsgalerye skilderye vind van ossewaens wat oor die kontinent van Amerika die wilde Weste in getrek het. As hulle elke dag tyd afgestaan het om te bereken hoe ver hulle gereis het en hoe ver hulle nog moes reis, sou hulle nooit hulle bestemming bereik het nie.

Dag na dag het die osse geduldig aangestap en in die aand het die waens stilgehou, hulle het vir die vee kos gegee en die vure aangesteek. So is vir weke en baie maande  aangehou, oor vlaktes en bergpasse, tot hulle uiteindelik die weskus aan die Stille Oseaan bereik het. Dit het eindelose deursettingsvermoë geverg. Neem die destydse lang seereise van Portugal na Indië of die ontdekking van Antarktika. 

Dink aan ons Voortrekkers wat met ossewa en beeste trektogte onderneem het die binneland in en hoe hulle oor die Drakensberge en riviere getrek het om Suid-Afrika te tem. Dit het bomenslike uithouvermoë gekos.

Die leraars van die ou dae het gepraat van “eerbaarheid deur volharding”. Alles wat die moeite werd is in die lewe kom met gewag, deursettingsvermoë en volharding mee.

Mat 25: 1 – 13 roep ons juis op om in die geestelike lewe te volhard en nie tou op te gooi langs die pad nie. So dikwels sien ’n mens in gelowiges se lewe dat hulle die Here met groot ywer dien, om net later uit te sak en ophou om die Here te dien. Dit is soos ’n atleet wat te vinnig wegspring en later in die wedloop heeltemal uitsak en die baan verlaat nog voordat hy of sy die wedloop voltooi het. Dikwels sien ’n mens hoe iemand vir ’n tyd lank gereeld kerk toe gaan. Dan minder, en later kom die persoon glad nie meer kerk toe nie. Daarom praat ons in die geestelike lewe van volharding en dit is een van die elemente van die heilsorde. Dit beteken om aanhoudend en konstant die Here te dien tot die einde van jou lewe.

In Mat 25: 1 – 13 lees ons van tien maagde wat wag op die bruidegom. Die tien maagde is simbool van die volmaakte en wagtende kerk van die Here Jesus Christus. Die bruidegom is natuurlik die Here Jesus Christus wat gaan kom om met Sy kerk verenig te wees.  Van die tien maagde lees ons dat vyf verstandig was en vyf was onverstandig.

The Message van Eugene Peterson vertaal dit in Mat 25:2 met:  “Five were silly and five were smart.” Die vyf verstandiges het ekstra olie saamgeneem, maar die onverstandiges het slegs die olie in hulle lampe gehad. Die vyf verstandiges was dus voorbereid om dalk lank te wag op die bruidegom. Die onverstandiges het nie met die lang wagtydperk rekening gehou nie.

Om te wag is moeite, maar dit is die moeite werd. Daarom sal Jesus se koms wees op die mees onvoorspelbare tyd, wanneer mense dit die minste verwag. Ons lees al tien maagde het al aan die slaap geval. Dan in die middel van die nag, kom die uitroep: ”Hier kom die bruidegom. Gaan hom tegemoet.” Die vyf onverstandige meisies se olie het opgebrand deur die nag. Hulle moes ’n winkel gaan soek om olie te koop. Waar kry jy in die middel van die nag ’n winkel oop? Die vyf verstandiges het net hulle lampe aangevul met die ekstra olie wat hulle saamgedra het.

Die olie is ’n simbool van gereedheid. Dit beteken om Jesus se onderrig ernstig op te neem. Dit beteken om te volhard in die doen van die goeie. Daarom kan die wyse meisies nie vir die onverstandiges van hulle olie gee nie. Jy kan nie besluit om aan iemand anders gehoorsaamheid te gee nie. Gehoorsaamheid is ’n persoonlike keuse en is nie oordraagbaar nie.

Daarom beteken die ekstra olie om vir “Jesus ernstig op te neem”. Wie Jesus nie ernstig opneem nie, se olie sal opraak.

Ekstra olie beteken om volhardend aan te hou om die goeie te doen. Dit beteken om volhardend vir Jesus ernstig op te neem en te leef volgens sy voorskrifte. Dit is mense wat ekstra energie met hulle saamneem, wat kan volhard tot die einde. Hulle energie vir Jesus raak nie op nie. Hulle volhard tot die einde. Hulle bou vir hulself geestelike spaarenergie op, vir die dae wat hulle dit nodig kan hê. Juis daarom moet ons geestelike reserwe-energie opbou om volhardend die Here te kan dien.

Somtyds raak ’n mens ontmoedig, omdat jy nie jou doel in jou roeping bereik nie. Dan moet jy gaan kyk na ’n beeldhouer. ’n Beeldhouer sal die blok graniet omtrent 100 keer met sy hamer en beitel bykom voordat die eerste krakie verskyn. Dan moet ek onthou dit was nie daardie een spesifieke hou wat die deurbraak gegee het nie, maar ook elke hou wat dit voorafgegaan het.

Volharding en deursettingsvermoë is een van die mooiste eienskappe wat ’n mens in iemand se lewe kan teëkom. Dit geld nie net vir die geestelike en spirituele lewe nie. Dit is ook van toepassing op jou beroep, jou studies, jou sport, jou huwelik en verhoudings en om elke keer na ’n teleurstelling weer op te staan en aan te gaan. Daarom moet ons ons nie deur teenslae laat onderkry nie. Staan op en gaan volhardend aan met jou reis. Tree vir tree kom jy by jou bestemming uit.

Die teenpool is natuurlik om te volhard in die sonde. Dit is maklik, want dit vra nie inspanning nie. Om die duiwel te volg, vra geen inspanning nie. Om Jesus Christus egter te volg, vra die uiterste inspanning. Daarom is die pad van die kruis die moeisame pad. Dit is die smal, kronkelende pad opdraand na die kruis. Volharding vra dapperheid.

Die VG Kerk het ‘n pragtige lied “Voorwaarts Christenstryders” in hulle Sions gesangeboek. Op die maat van marsmusiek sing hulle die pragtige lied. Die lied roep jou op om te volhard in die Christelike lewe.

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort.)

SKRIFLESING: Jer 2: 1 – 19

Ons almal onthou nog die ou Afrikaanse lied “Onthou om te onthou” wat gesing is  deur die Suid-Afrikaanse kunstenaar Laurika Rauch. Sy het so ’n emosionele aanslag aan die liedjie verleen.

Ons almal vergeet. Ons vergeet baie dinge. Dit is natuurlik onvergeeflik as ons ons geliefdes se geboortedatums of troudatums vergeet.

Maar ons vergeet ook dikwels van God. Deur die eeue is dit die kwaal van die mensheid. Mense vergeet van God as dit te goed gaan. Wanneer dit sleg gaan, kan mense dikwels verbitterd word en ook van God vergeet.

Die volk Israel het in Egipte en in die woestyn vir 40 jaar baie naby aan God gebly. Toe hulle vasgevang was tussen die Rooi See en die magte van Farao, het die Here vir hulle die Rooi See oopgemaak. In die woestyn het Hy vir hulle elke dag kwartels en manna gegee. Net genoeg vir een dag op ’n slag, sodat hulle afhanklik van God kon bly. Elke nag het ’n vuurkolom voor hulle uitgegaan om vir hulle lig en beskerming te bied. In die dag was daar die wolkkolom wat vir hulle koelte en lafenis gegee het teen die felheid van die woestynson. Hulle is elke dag onthou om te onthou dat God vir hulle sorg.

Toe trek hulle die beloofde land binne. Dit gaan goed. Hulle het gearriveer. Skielik was hulle in ’n gemaksone. As jy in ’n gemaksone is, vergeet jy gou van die Here en van jou afhanklikheid van Hom.

Party mense sal sê om somtyds van God te vergeet, is nie so erg nie. Almal vergeet mos.

Elizabeth Achtemeier skryf egter: “Geen mens kan in ’n aanbiddingsvakuum lewe nie. As jy van God vergeet, soek jy vir jou plaasvervangers vir God. Dit is soos ’n getroude persoon wat owerspel pleeg, jy soek anderkant die draad vir jou ’n nuwe minnaar”.

Jeremia skryf in Jeremia 2: 13 dat die volk fonteine van lewende water verruil vir opgaarputte wat gebars is. Hierdie opgaarputte was gewoonlik ondergrondse putte wat uit die ondergrondse klip gekap is.

Die putte is gewoonlik gebruik vir graan of vir water. Omdat klip maklik bars, het die water in so ’n opgaarput maklik deur die barste weggesyfer. ’n Opgaarput moes gekap word. Dit het menslike aksie en werk gevra. Fonteine weer, het van nature opgeborrel. Jy hoef niks te doen nie. Die Here gee dit vir jou.

Net so ondenkbaar is dit dat die volk Israel die Here se versorging (fonteine van lewende water) verruil vir opgaarputte wat hulle self moet uitkap. Die lewende fonteinwater is gewaarborg, terwyl die mensgemaakte versorging (opgaarputte) se water lek.

Dikwels lei welvaart tot geheueverlies. Dit gaan oor “Cars, cells and cash.” Of soos Foster sê : “Sex, money and power.” Dit is ons opgaarputte. Ons wil opgaar, maar dit lek eenvoudig weg, soos die water deur die opgaarputte se barste lek.

Kyk na die hewige erge brande wat tans in Kalifornië in Los Angeles se luukse woonbuurtes woed. Dit is ’n wrede herinnering dat ons opgaarputte kan lek. Tienduisende huise het afgebrand. Dit neem apokaliptiese afmetings aan. ’n Mens dink by jouself, gaan die wêreld so lyk met die eindoordeel? Dit is vreesaanjaend. Dit lyk soos ’n oorlogsone. ’n Mens kan alles in ’n oomblik verloor. Moenie op jou opgaarputte wat jy uitgekap het, jou vertroue stel nie. Stel liewers jou vertroue in die fonteine van lewende water wat God jou gee.

Christene het egter ’n geweldige diep tradisie van “om te onthou om te onthou.”

Dit is ’n tradisie van onthou en oorvertel, sodat ons God nie vergeet nie. In die Ou Testament het die Jode gebedsrieme gehad waarmee hulle die Torah vasgebind het aan hulle voorkoppe. Die besnydenis as verbondsteken het hulle help onthou dat hulle in ’n verbond met die lewende God staan. Hulle is elke dag daaraan herinner as hulle na hulle liggaam kyk.

Dan het die Jode natuurlik ook die weeklikse Pasga gehad, om hulle te help onthou dat die Here hulle uit Egipte uit die plek van slawerny gelei het.

In die Nuwe Testament lees ons van die Here Jesus se hemelvaart. Iemand wat weggaan word dikwels na ’n tyd vergeet, of die herinneringe vervaag. Maar dit is nou meer as 2000 jaar later en die Here Jesus Christus word nog elke Sondag en weeksdag aanbid oor die wêreld. Elke Sondag word ons in die erediens onthou om te onthou dat ons ’n lewende God aanbid en dat ons ons vertroue net op Hom moet stel.

Die Here Jesus het ons nie as weeskinders agter gelaat nie. Hy het Sy Heilige Gees vir ons gestuur om elke dag met ons te wees. Hy het vir ons die kerk gegee, as die gemeenskap van gelowiges, sodat ons mekaar kan help herinner aan die Here Jesus se werk. Hy het vir ons die Woord gegee, sodat ons kan ONTHOU van die heerlike werk van God Drie-Enig. Daarom is ons vanoggend vreugdevol, want ons het die Afrikaanse Bybel,  sodat die Bybel ons kan help om God se groot dade te onthou.

Martin Luther het gesê: “The Bible is a remarkable fountain, the more one draws and drinks of it, the more it stimulates thirst.” Elke Sondag in die erediens word ons gehelp om te onthou van God se grootse werk. Die sakramente van Doop en Nagmaal is ook tekens wat ons laat onthou en herleef. Dit alles is aan ons gegee sodat ons nooit sal vergeet nie.

Daarom help die Woord ons om oor te vertel. Ons moet oorvertel, oorvertel en oorvertel van geslag tot geslag, sodat ons sal onthou om te onthou. Dit is immers waaroor die doopbelofte gaan. Ons beloof om die goeie nuus van die Evangelie aan ons kinders oor te dra. Toe ek ’n klein seuntjie was, het my ma vir my uit ’n groot, dik Kinderbybel gelees. Daar was my eerste ontmoeting met die Here.

In die Wesleyaanse Vierhoek word God se openbaring bekend gemaak aan die mens deur Skrif, tradisie, rede en ervaring.

Daarom moet ’n mens jou ervaringe van God deel met ander mense, sodat hulle kan onthou om te onthou dat God goed is.

Ek onthou toe ons as gesin eenkeer van Bloemfontein teruggekeer het na Strydenburg, was ek oor baie dinge besorgd. Tien kilometer buite Strydenburg was die mooiste reënboog gespan oor die dorp en die kerk. Toe weet ek God is met ons. Die reënboog het my laat onthou om te onthou van die troue God.

Eenkeer in Adelaide se pastorie se studeerkamer was ek onder verskriklike aanvegtinge, oor wat God se wil vir my is. Ek kon die heel nag niks slaap nie. Hier teen vieruur die oggend tel ek die Apokriewe Ou Testament wat daar gelê het op en slaan sommer moedeloos by ’n plek oop. Presies op daardie plek wat my oog vang, kry ek die volmaakte antwoord op my geloofsaanvegting. Dit het vir my so werklik gevoel, dat ek in die studeerkamer rondgekyk het of ek nie die Here sien nie. Ek het toe rustig aan die slaap geraak. God het my deur daardie Apokriewe Bybelboek onthou om te onthou dat Hy die antwoorde op al my lewensvrae het.

Somtyds is ’n mens amper in ’n motorongeluk en dan beskerm God jou op ’n ongelooflike wyse. Dan dien dit as ’n teken van God se sorg en trou. Dikwels ervaar mense kontantvloeiprobleme wat hulle wakker laat lê. Dan word ’n mens verras hoe God elke dag die regte hoeveelheid kwartels en manna voorsien. Jy leer om te onthou dat God uitkoms gee.

Die lewe is vol tekens van God se troue sorg. Dikwels ervaar kankerlyers en mense wat swaarkry, die Goddelike tekens baie spesifiek wat vir hulle moed gee op die pad vorentoe.

Martin Luther het  beleef en geskryf dat ’n mens God leer ken op vier maniere, naamlik deur die Woord, die gebed, meditasie en die ervaring van Sy tekens.

Martin Luther het in sy lewe ernstig met depressie geworstel. Hy het daarvan gepraat as die swart hond. Eendag toe hy ook geworstel het met depressie, onthou hy toe hy is mos gedoop. Hierdie teken van die doop het sy depressie gelig en hy het op sy houttafel die woorde uitgegraveer dat hy gedoop is.

Soos reeds genoem, praat die  Wesleyaanse vierhoek  van die vier pilare waarop Goddelike openbaring rus, naamlik die Skrif, die tradisie, die rede en dan ook die ervaring. Al vier leer jou onthou om te onthou van God se wonderlike sorg in jou lewe.

Mense moet oor hulle ervarings van God praat. Ons kerk kan dikwels arm wees aan getuienisse. In baie ander kerke word daar geleenthede vir lidmate gegee om te getuig van hulle ervarings met die Here en hoe die Here in tekens met hulle gepraat het. Ons moenie skaam wees om oor ons ervarings met die Here te praat nie. Deel jou ervarings van God met ander. Daardeur bemoedig jy hulle in die geloof. Deur ons getuienis kan ons ander mense laat onthou om te onthou daar is ’n God wat soewerein regeer.

Mag ons ook vertellers wees van ons ervarings met God en van die wonderlike tekens wat God ook in die afgelope jare vir ons gegee het van Sy troue sorg en liefdevolle bemoeienis met ons.

Kyk rondom jou. Elke dag sal jy ervaar hoe die Here met jou praat deur persoonlike ervarings en met tekens. Beleef dit as ’n persoonlike verhouding met die Here. Laat dit jou aanspoor in 2025 om te onthou om te onthou dat God saam met jou is.                                   

As jy van God vergeet, dan sal jou gebarste opgaarputte lek. Jy sal droogte in jou lewe ervaar. God sal van jou wyk. Maar as jy onthou dat God die fontein van lewende water is, sal jou gees self ook ’n fontein van lewende water wees.

Vertel elke dag vir ander mense van jou ervaringe met God, sodat jy hulle kan help om te onthou om te onthou.

Die Woord help om te onthou om te onthou van God se ryke seëninge.

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort.)

SKRIFLESING: Jer 33: 14 – 16 en Luk 21: 25 – 28

Johan Cilliers verwys na ’n foto in ’n internasionale koerant (6 September 2000)  wat kon kwalifiseer as die foto van die jaar. In die agtergrond op die foto is die somber getuienis van die skade wat die Russiese tenks in die Tjeteense dorpie Gorkovskoye aangerig het. Al wat oorgebly het van die dorpie is net ruïnes, platgeskiet in die bombardement tussen die Russiese tenks en die Tjeteense separatiste. Dit is die hartseer verhaal van wat mense aan mekaar doen.

Op die voorgrond sien ’n mens egter ’n sewejarige dogtertjie en seuntjie met hul skooltasse, baie opgewonde op pad skool toe. Hulle gesigte straal, want dit is immers hul eerste skooldag. Wat nog meer aangrypend is, is die feit dat die dogtertjie ’n bossie pienk blomme vashou in haar regterhand.

’n Meer skrynende kontras kan ’n mens jou beswaarlik voorstel. In die agtergrond ’n gebombardeerde buurt en op die voorgrond die tweetjies wat daar stap as ’n simbool van hoop en ’n nuwe begin.

Miskien is hierdie ander foto (hier vertoon) ook juis net so inspirerend, omdat dit ons dringendste nood en behoefte aan HOOP weerspieël. (Dit is nie dieselfde foto as  die foto van 6 September 2000 nie, maar deel dieselfde boodskap.) Ons lewe in ’n wêreld van ruïnes. En ons leef in ’n geruïneerde Suid-Afrikaanse samelewing. (Foto hierbo: Ontwerp deur Freepik)

Ons leef in een van die lande in die wêreld met die hoogste misdaadsyfer, die meeste moorde, verkragtings, geslagsgeweld, rassisme, padongelukke, korrupsie en so kan ons aangaan. Ons leef in ’n gewelddadige samelewing, in ’n wêreld waar die woordjie moraliteit al uitgesterf het.

Plaasmoorde word weekliks gepleeg en die Afrikaanssprekende deel van die bevolking ervaar hoe hulle taal en identiteit bedreig word. Die staatsdiens, weermag, polisie en munisipaliteite het grootliks gedisintegreer. Ons land is ekonomies afgegradeer na rommelstatus. Meer as die helfte van ons land leef onder die broodlyn en smag na ’n werk en ’n toekoms. Werkloses is so moedverlore dat hulle gryp na gewelddadige partye soos die EVV en die MKP en hulleself aan geweld en skandelike gedrag skuldig maak. Ons dorpe gaan agteruit, die rommel word meer en dienslewering bestaan amper nie meer nie.

Daarom is ons baie dae moedeloos en terneergedruk. Elke dag kyk ons vas teen hierdie ruïnes en alles lyk so hopeloos vir ons. Dit is inderdaad ’n skewe reënboogland waarin ons woon.

Ons lewe in ’n wêreld wat in talle oorloë, streeksgeweld, terrorisme en terreurdade vasgevang is. Die wêreld was sedert die Tweede Wêreldoorlog nog nooit so donker en onseker nie. Dit eskaleer elke jaar in meer en meer geweld.

Baie van hierdie ruïnes het ons vir onsself geskep. Ja, ons is die slagoffers van ons eie sonde. Ons bly in die ruïnes wat ons vir onsself geskep het. In die boek Jeremia leef die volk Israel in die ruïnes van die Babiloniese ballingskap. Dit is ruïnes wat hulle vir hulself geskep het. Hulle ongehoorsaamheid en ontrou het hulle in die kloue van Babilon laat beland. Hulle huise, hul tempel, ja alles is afgebrand deur die Babilonieërs.

Baie dikwels is ons egter ook slagoffers van kragte en magte buite ons wat ons lewens en samelewing vernietig. In Engels is daar ’n akroniem PEST wat hierdie kragte saamvat, naamlik “Politics, Economics, Society and Technology”. Ja, ander mense bepaal ons politieke toekoms, die politiek bepaal die sterkte van die SA Rand en die Arabiere bepaal die olieprys.

So leef ons in ruïnes, selfgemaakte ruïnes of ruïnes wat ander mense veroorsaak het.

Maar gelowiges hoef nie en mag nie tevrede wees met die ruïnes waarin ons elke dag leef nie. Die Christelike Evangelie is immers ’n Evangelie van HOOP! Daarom het ons gelees van twee ankerpunte, ’n vertrekpunt en ’n eindpunt. Jeremia 33: 14 – 16 is die vertrekpunt en Lukas 21: 25 – 28 is die eindpunt. Ons eerste skrifgedeelte handel oor die eerste koms van Christus, oor Kersfees, en die tweede skrifgedeelte handel oor die tweede koms, die wederkoms.

Tussen die eerste en die tweede koms van Christus leef ons. Ons leef tussen die Bethlehem-ster en die Wederkoms-wolk. Tussen die ster en die wolk kan ons nie verdwaal nie. Die ster en die wolk is die twee sekerhede waaraan ons kan vashou. Dit is soos by die atletiekwedloop van ’n klein kindjie. Ma staan by die wegspringplek en pa staan by die wenpaal. Die kind weet waarvandaan hy kom en hy weet sy pa wag vir hom. Hy het sekerheid.

Christus Jesus het vir ons ewige HOOP gebring. Eenmaal is ’n Kind gebore. Eenmaal het Hy geblom, gebloei, en verlep op die puinhoop wat hulle Golgota noem. Hy het geblom op die plek waar hulle die skuim, die sondaars, die goddeloses tereggestel het. Op Golgota het Hy geblom en gebloei vir jou en my. Op die Golgota-ruïne het Hy geblom en gebloei, sodat ons HOOP mag hê. Die HOOP word verder bevestig in die feit dat Jesus ook die ruïnes van die dood oorwin het. Jesus het ’n lewe geleef van betekenis en Hy het met betekenis gesterf vir die hele wêreld.

Prof Johan Cilliers, emeritus – professor aan die kweekskool op Stellenbosch, vertel die verhaal van die Down-sindroom kind met die naam Philip. Sy ouers het hom gereeld Sondagskool toe geneem.

Eers wou die kinders hom nie heeltemal aanvaar nie. Een Sondag, dit was Paas-Sondag, het die Sondagskooljuffrou plastiese paaseiers aan die kinders uitgedeel met die opdrag om op die kerk se erf iets te soek wat simbool is van nuwe lewe en dit in die paaseier te sit. Die kinders het met groot opgewondenheid hul paaseiers gevul met simbole van nuwe lewe. Toe is die kinders weer binnetoe, en die juffrou het die een na die ander paaseier oopgemaak, met die gepaardgaande verwondering van die kinders. In elkeen was ’n simbool van nuwe lewe. In die een ’n nuwe blaar, in die ander ’n blom, in die ander ’n groen grasspriet. Toe kom hulle by die laaste paaseier. Die laaste eier was leeg, dolleeg. Die juffrou vra wie se eier dit is, en hoekom daar niks in geplaas is nie. Toe sê Philip, die Down-sindroomkind, baie skaam: “Juffrou, dit is myne.” Die kinders vra dadelik: “Maar Philip, hoekom moet jy altyd anders as ons wees? Hoekom het jy niks in jou Paaseier gesit nie?” Op sy kenmerkende Down-sindroom manier het hy gesê: “My paaseier is leeg, want die graf van die Here Jesus is leeg, heeltemal leeg.”

Daar was ’n paar oomblikke stilte. Almal het geweet Philip was reg. Toe het hulle  hom begin aanvaar en maats met hom gemaak. ’n Paar maande later het Philip ’n infeksie opgedoen en hy het onverwags gesterf. Al sy Sondagskoolmaats was by die begrafnis. Op sy kis het sy maats een na die ander hul paaseiers gesit: leë, dolleë paaseiers.

Christus het Hoop gebring ook in die ruïnes en murasies van die begraafplaas. My graf is slegs ’n leë dop! Ek is saam met Christus ’n oorwinnaar oor die dood. Of ek lewe en of ek sterwe, ek is getroos, want ek behoort aan Jesus Christus.

Ons leef tussen die sekerheid van Jer 33 en die sekerheid van Luk 21. Ons leef tussen die ster en die wolk. Op hierdie pad tussen die Bethlehem-ster en die wederkoms-wolk het God vir ons tekens gegee om ons te herinner aan die HOOP.

Hy het vir ons sy Woord gegee, as die boek van HOOP, wat oor verbondsgeslagte hoop gebring het vir God se kerk, maar ook vir die heidene. Deur Sy doop word waterkruisies geverf op ons voorkoppe en op die voorkoppe van ons kinders. Dit is ’n teken en seël dat ons deel het aan hierdie ewige HOOP. Deur Sy nagmaal is die brood en wyn tekens van HOOP,  van versterking, en die Here se nabyheid. Ook die kerklike tug beteken om bemoeienis te maak, ’n nuwe HOOP te bring vir hulle wat onverskillig leef.

Ja, die Here het aan ons Sy kerk gegee, sodat kerke oraloor eilande van HOOP kan word. Dat gelowiges in die kerk sin en betekenis aan mense se lewens kan bring.

In plakkerskampe sien jy hoe mense blomme en groente plant. Op New York se ashope bou die Negers vir hulle woonbuurtes. Ja, soos die volk Israel die nuwe Jerusalem op die ruïnes van die ou Jerusalem gebou het.

Ons leef in die HOOP, want Christus het aan ons die ewige HOOP gebring. Daarom moet ons dwarsdeur die kerklike jaar elke dag tekens van hoop bring in die lewens van mense.

Omdat ons hierdie lewende HOOP het, kan ons elke dag ’n lewe van BETEKENIS lewe. Die diepste sin van die lewe is nie om rykdom, status, sukses of voorspoed na te streef nie, maar om ’n lewe van betekenis te lewe – waar ek ’n verskil in hierdie wêreld en in mense se lewens maak. Om ’n lewe van BETEKENIS te lewe moet nie maar net ’n vroom Nuwejaarsvoorneme wees nie, dit moet ’n lewensroeping wees. Dit moet ’n styl van lewe wees – dit moet deel van my dissipelskap wees. 

Ons moet begin bou en herbou aan ons huwelike, gesinne, gemeenskap, dorp en land. Ons moet adventskerse aansteek in die Advent, kruise oprig in Lydenstyd, leë paaseiers uitdeel in die Pase, wit duiwe loslaat in Pinkstertyd en krone maak vir die Koninkrykstyd.

Ons lewe in HOOP, want Christus het lewe en HOOP gebring. Gaan deel die HOOP uit met almal op jou lewenspad, want jy het reeds die ewige HOOP. Daarom kan ek elke dag met betekenis lewe.

Dit is die diepste sin van die lewe. Die sin van die lewe is om ’n verskil in hierdie wêreld te maak en met ’n betekenisvolle lewe ander mense se lewens aan te raak.

Mag dit ook die sin van jou lewe wees in 2025. Eers dan sal jy werklik gelukkig wees.      AMEN

(Ds. Paul Odendaal is leraar van die NG Kerke Adelaide en Fort Beaufort)